Als een jeugdspeler van Anderlecht, Club Brugge en Racing Genk trok Gary Magnée naar de Oostkantons. Halfweg augustus maakte de Luikenaar de overstap van Eupen naar Cercle. “Hij is behendig, snel met de bal en waardevol in verdedigend werk.”
Soumagne in de provincie Luik is de gemeente waar Gary Magnée opgroeide en waar zijn ouders en familie wonen. Hij maakte daar als een streekgenoot van Arthur Theate zijn middelbare school af, maar het werd toen al duidelijk dat zijn toekomst in het voetbal lag. Op zijn negentiende ondertekende de nieuwe rechtsachter van Cercle, zij het opgeleid als een box-to-box speler, zijn eerste profcontract bij Eupen waarmee hij eind 2020 zijn debuut maakte.
Maar ervoor kon je je ontwikkelen bij andere sterke clubs uit ons land?
“Het begon in Verviers, met Albert Sambi Lokonga, nu bij Sevilla. Op 10-jarige leeftijd kwam Anderlecht voor ons beiden. Overdag naar school, wekelijks vier trainingen, op drie uur van Luik. Heel wat kilometers. In Neerpede speelde ik met Mile Svilar en Alexis Saelemaekers. Ik ging daarna op internaat, maar het was te ver weg van mijn familie. Ik koos dan vier jaar voor Genk en ging er naar een Nederlandstalige school. Het werd er wat moeilijk tot Club Brugge kwam. Ook zij hadden een mooi en goed project. Ik maakte er deel uit van een groep van zo’n 45 spelers, met onder andere Loïs Openda en Noah Fadiga. Uiteindelijk keerde ik terug naar Genk. Een betere optie, het was dichter bij huis.”
Twee jaar later volgde Eupen?
“Iedere ploeg heeft zijn eigen doelstelling en mentaliteit. Ik was toen een middenvelder. Omdat er op die positie geen plaats was, werd ik er omgeschoold tot een rechtsachter. Daar kon ik, in het systeem dat Edward Still als coach hanteerde, mijn hoog loopvolume benutten. Vorig seizoen verliep het echter moeilijk met de ploeg, met uiteindelijk de degradatie. Het vormde voor mij een andere soort ervaring. Het is iets wat ik meenam naar Cercle. Als het eens niet goed gaat, moet je vooral de rug rechten en niet bij de pakken blijven zitten. Ik voel alvast dat iedereen gemotiveerd is om er voor te gaan, om iets te bereiken. De groepsfase van de Conference League is daar een mooi voorbeeld van.”
“Er was ook interesse van andere ploegen. Ik wilde nog een jaar bij Eupen blijven, om mijn kwaliteiten en vooral mijn leiderschap op het veld te tonen. Alsook om in de Jupiler Pro League nog meer ervaring op te doen, te groeien als speler. Om nu nog een stap verder te zetten, is Cercle voor mij de beste optie. Plus, Europees voetballen: dat is nieuw voor mij. We moeten die matchen aanpakken zoals alle andere. Alles geven, onze Cercle-mentaliteit tonen. Ondertussen ben ik mijn positie gewend. Niet zoveel voetballers willen als rechtsachter spelen. Het is niet gemakkelijk. Er wordt veel van je gevraagd. Veel lopen, aanvallen, verdedigen. In voetbal zijn er nu veel statistieken en die zijn cruciaal voor een speler. Het is hierbij aan mij om het team iets bij te brengen.”
Het was aanpassen in een ander soort voetbal dan Eupen?
“Het lukt wel aardig. Je wint sowieso met de jaren aan maturiteit. Als jonge voetballer was ik ietwat verlegen en nerveus. Nu ben ik rustiger geworden, ook met de bal. ‘Gezond agressief’ maakt deel uit van mijn mentaliteit en ik ben niet de persoon die op het veld staat te roepen naar mijn medespelers. Als ik iets te zeggen heb, doe ik dat persoonlijk op een beleefde manier. Over hoe we het moeten aanpakken. Ik ben een discrete, open en een aardig persoon. Naast het veld ben ik graag tussen mijn familie, samen met mijn vriendin, die omwille van haar werk niet naar Brugge is meegekomen. Het gaat dan over andere dingen. Even weg van het voetbal. Ook al is dit maar een korte periode in je leven. Ik ben er mij van bewust dat de trein niet altijd twee keer passeert. Ondertussen heb ik hier met de overgang naar Cercle wel één van mijn doelen gerealiseerd.” (ACR)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
