Charles Vanhoutte keert met Union terug naar de plek waar hij zijn naam maakte: “Cercle heeft me gemaakt tot wie ik vandaag ben”

Vanhoutte groeide bij de Unionisten in geen tijd uit tot een vaste waarde op het middenveld. (foto Isosport) © Isosport/MB Media Getty Images
Tjorven Messiaen
Tjorven Messiaen Reporter

Wat een week is het voor Charles Vanhoutte. Gisteren speelde de Kortrijkzaan zijn eerste groepsmatch in de Europa League, zondag volgt dan alweer een erg speciale verplaatsing. Dan gaat hij immers met Union op bezoek bij ‘zijn’ Cercle Brugge, de vereniging waar hij jarenlang in de jeugd voetbalde en er uiteindelijk uitgroeide van excuusbelg tot aanvoerder. “Materiaalman Albert Verbandt zal de dikste knuffel krijgen.”

Het zal ongetwijfeld wennen zijn als Charles Vanhoutte zondagnamiddag de catacomben van het Jan Breydelstadion binnenstapt en hij zich niet in de thuis- maar in de uitkleedkamer zal moeten omkleden. Tien jaar lang speelde Vanhoutte bij de vereniging, waar hij het van jeugdproduct tot aanvoerder schopte, alvorens afgelopen zomer naar Union te verkassen.

“Sowieso zal het vreemd aanvoelen”, windt Vanhoutte er geen doekjes om. “Het is alsof je je hele jeugd ergens gewoond hebt en dan plots verhuist naar een andere buurt, maar dan later nog eens in je oude huis op bezoek gaat. Cercle heeft zeker nog een plek in mijn hart. Het is de ploeg die me heeft laten proeven van professioneel voetbal.”

Bittere pil

En daar veranderde het moeilijke afscheid niets aan. Vanhoutte verdween, toen duidelijk werd dat hij zou vertrekken, in maart immers uit de ploeg bij groen-zwart. Tot grote frustratie van Vanhoutte zelf. “Dat was een bittere pil, ja”, klinkt het enkele maanden later. “Ik ben in de ploeg gekomen toen we laatste stonden met amper zes punten en behoorde tot de spelers die de stijgende lijn mee hebben ingezet. Net op het moment dat het goed liep en we meestreden voor de top acht, vloog ik uit de ploeg. Gemakkelijk was dat niet.”

“Het moeilijke afscheid bij Cercle was een bittere pil, maar er is niets blijven hangen”

Een vriend van Vanhoutte zei in die periode zelfs dat er bij de middenvelder toen iets gebroken was. “Dat voelde op dat moment ook wel echt zo”, aldus Vanhoutte. “Ik bleef mijn best doen op training en deed hetzelfde als wat ik in de maanden daarvoor had gedaan. Alleen werd er door de trainer of van bovenaf plots besloten om me niet meer op te stellen. Dat vond ik jammer en erg raar. Al is daar uiteindelijk niets van blijven hangen. Ik zal zondag met een positief gevoel terugkeren. Ik heb zeker geen wraakgevoelens tegenover Cercle, integendeel.”

Knuffelen

Vanhoutte maakte er dan ook zowat alles mee. “Ik heb Cercle echt zien veranderen. Op een positieve manier. Ik heb gezien hoe het moet, maar ook hoe het niet moet. Net daarom had ik vorig seizoen ook het gevoel dat het tijd was voor iets anders. Ik voelde dat ik aan het einde van een cyclus was gekomen en in een soort comfortzone was beland. Het was tijd om mezelf opnieuw uit te dagen. Maar nogmaals: ik ben Cercle heel dankbaar, want die vereniging heeft me gemaakt tot de voetballer die ik vandaag ben.”

Vanhoutte groeide bij Cercle uit van excuusbelg tot aanvoerder: “Vandaar ook mijn vertrek. Ik voelde dat ik aan het einde van een cyclus was gekomen.”
Vanhoutte groeide bij Cercle uit van excuusbelg tot aanvoerder: “Vandaar ook mijn vertrek. Ik voelde dat ik aan het einde van een cyclus was gekomen.” © Isosport

Het belooft dan ook een warm weerzien te worden. En niet in het minst met materiaalman Alain Verbandt. “Hij krijgt straks de dikste knuffel”, lacht Vanhoutte. “Toen ik nog bij de jeugd zat, voerde hij me altijd van het internaat naar training en terug en als ik dan later met de trein toekwam aan het station van Brugge, kwam hij me ook daar drie keer per week ophalen. Ik ben hem daar nog steeds enorm dankbaar voor.” Ongetwijfeld wordt het voor Vanhoutte ook vreemd om tegenover zijn goede vriend Thibo Somers te staan. Vroeger werden de twee, samen met ook nog Robbe Decostere (nu Zulte Waregem) en Olivier Deman (nu Werder Bremen), geregeld samen opgevoerd als exponenten van de Cercle-jeugd, maar ondertussen is Somers de last-man standing bij de Vereniging. “Maar hij is dan ook nog meer doordrongen van Cercle, hé”, glimlacht Vanhoutte. “Hij speelt daar al sinds de U8! Soms lachen we er wel eens mee dat hij daar nu als enige van ons zit, maar ik ben er wel van overtuigd dat hij in de toekomst ook wel nog een stap hogerop zal kunnen zetten.”

Vaste waarde

Toch zal er eens op het veld geen tijd zijn om te knuffelen, want Union heeft na de onverdiende nederlaag tegen KRC Genk van vorig weekend toch iets recht te zetten en daarbij rekent het zeker ook op zijn West-Vlaamse middenvelder. Want ook al had hij het zelf niet verwacht, toch groeide Vanhoutte bij de Unionisten in geen tijd uit tot een vaste waarde op het middenveld. “Ik was op voorhand nochtans nuchter genoeg om te beseffen dat het niet zo evident zou worden om hier in de ploeg te geraken”, aldus Vanhoutte. “Niet vergeten dat dit een topploeg is, hé. Dat hebben ze de afgelopen seizoenen genoeg bewezen. Maar goed, in de voorbereiding zie je dan de ene speler na de andere vertrekken, terwijl ik zelf wel het gevoel had dat het goed liep, waarna ik op de eerste speeldag in de basis stond om er voorlopig niet meer uit te gaan. Uiteraard is dat zeer fijn.”

Informant

Vanhoutte voelt zich dan ook goed in het Dudenpark. “De aanpassing is op zich wel goed verlopen.” Nochtans zit er volgens Vanhoutte wel een verschil in de manier van werken in vergelijking met wat hij bij Cercle gewoon was. “De werkcultuur is anders”, duidt hij. “Zowel bij Cercle als hier wordt er gehamerd op die fysieke output, met dat verschil dat het bij Cercle echt maniakaal was. Hier halen we ook goede cijfers, maar wordt er net iets minder nadruk op gelegd, terwijl we bij Cercle zeker wekelijks een training hadden waarbij we na de sessie nog extra moesten gaan lopen om toch zeker onze fysieke parameters te halen.”

“De werkcultuur bij Union is anders dan bij Cercle. Er wordt hier ook gehamerd op die fysieke output, met dat verschil dat het bij Cercle echt maniakaal was”

Ook met zijn nieuwe coach Alexander Blessin klikt het goed. “Qua persoonlijkheid is hij anders dan Muslic. Blessin is een heel aimabel man. Hij is heel open naar zijn spelers toe. Sinds hij bij Union zit heeft hij al één en ander meegemaakt (zijn vrouw kreeg begin augustus een beroerte, red.) en als je hem daar over aanspreekt, zal hij er ook open over babbelen. Ik denk dat zoiets een groep sterkt. Je weet gewoon dat je voor om het even wat bij hem terecht kan.”

Bij Union veroverde Vanhoutte meteen een basisplek: “Nochtans was ik op voorhand nuchter genoeg om te beseffen dat het niet zo evident zou worden om hier in de ploeg te geraken.”
Bij Union veroverde Vanhoutte meteen een basisplek: “Nochtans was ik op voorhand nuchter genoeg om te beseffen dat het niet zo evident zou worden om hier in de ploeg te geraken.” © Isosport

“Qua voetbalfilosofie hebben Blessin en Muslic wel raakpunten. Zo willen ze allebei hoog op het veld de bal recupereren en van daaruit tot kansen komen. Al denk ik wel dat Blessin nog iets meer de opbouw van achteruit wil zien, terwijl Muslic meer staat voor directer spel. Ook trainden we bij Cercle vooral op onze principes in balverlies, op hoe we moesten pressen en druk zetten. Hier bij Union doen we dat ook, maar proberen we daar ook nog onze principes in balbezit aan te koppelen. Dat gezegd zijnde kijk ik er wel naar uit om eens tégen Cercle en zijn systeem te spelen. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal zijn, want ik weet perfect wat ze gaan doen. Al weten eigenlijk alle teams die ertegen spelen dat en toch vinden ze er geen antwoord op. Voor ons zal het alleszins een goede kans zijn om ons te meten tegen een team dat ons volledig probeert vast te zetten. Of ik wat inside info zal geven? Uiteraard. Ik zal wel wat info doorgeven aan de trainer over hoe ze het proberen te doen. Niet dat het een geheim is, want het is uiteindelijk redelijk voorspelbaar, maar er zijn wel degelijk bepaalde oplossingen om vanonder die druk uit te voetballen. Al vergt dat wel technische en fysische bagage. Het zal aan ons zijn om na die match van gisteren die twee zaken aan elkaar te koppelen.”

Antwerpen is Tubeke niet

Sportief zit het dus wel snor. Al heeft Vanhoutte ook naast het veld zijn weg al gevonden. “Ik ben wel moeten verhuizen van Kortrijk naar Borsbeek in Antwerpen, aangezien we in Lier trainen. Dat maakt dat ik hier nu alleen zit, want mijn vriendin werkt in Kortrijk. In het weekend komt zij wel naar hier en als we niet Europees moeten spelen en als ik niet te moe ben, ga ik op woensdag of op vrije dagen ook op en af. Of ik West-Vlaanderen niet mis? Soms wel. Per slot van rekening wonen mijn grootouders daar, mijn vrienden… Maar anderzijds ben ik het ook wel gewoon van alleen te zijn. Ik heb vier jaar op internaat gezeten, twee jaar op kot in Gent en heb een jaar in Tubeke gewoond. Ik ben dus niet aan mijn proefstuk toe. En eerlijk is eerlijk: Antwerpen is ook wel aangenamer wonen dan Tubeke.” (lacht) Zijn periode bij Tubeke, ondertussen vier jaar geleden, lijkt ondertussen evenwel een ver verleden.”

“Ik ben heel benieuwd om eens tegen Cercle en zijn systeem te spelen”

“Toch staat ook Vanhoutte versteld van hoeveel er in die periode veranderd is. “Ik hoopte dat seizoen een kans te krijgen bij Cercle, maar dat was niet het geval, waarna de toenmalige sportief directeur op het eind van de zomer plots zei dat ik een nieuwe ploeg moest zoeken. Tubeke bleek een van de enige opties te zijn, dus veel keuze had ik op dat moment niet. In die periode besefte ik heel goed dat het weleens gedaan kon zijn met mijn carrière als profvoetballer. Alleen kwam toen corona, waardoor voetbalploegen het lastig kregen en ze bij Cercle precies verplicht waren om met mij te spelen. Sindsdien is het eigenlijk allemaal in stijgende lijn gegaan.”

Trainerscarrière on hold

Veel tijd om stil te staan bij al wat voorbij is, heeft Vanhoutte evenwel niet. Het programma van Union zit door het Europese programma en tussendoor ook nog eens een uitgestelde competitiewedstrijd eivol. En dan is Vanhoutte ook nog volop bezig aan de laatste loodjes van zijn bacheloropleiding LO. “Ik moet nog een twaalftal studiepunten opnemen. Dat zijn nog twee examens en mijn bachelorproef en dan ben ik er vanaf. In de afgelopen interlandperiode heb ik ook nog twee examens gemaakt. Van mijn bachelorproef (over hoe kansarme jongeren met een andere etniciteit kunnen geïntegreerd worden in het jeugdvoetbal, red.) heb ik al een deeltje geschreven, alleen moet ik nu de courage vinden om verder te doen, want ik ben op dat vlak nu even aan het slabakken. Met die midweekmatchen is het niet evident om er deftig aan te werken, hé.” Ook zijn eigen trainerscarrière staat door het drukke programma even on hold. “Vorig jaar was ik trainer van een jeugdploegje van Wikings Kortrijk, we wonnen toen zelfs de interprovinciale finale van de jeugdcup. Jammer genoeg heb ik daar nu geen tijd meer voor en ben ik daarmee moeten stoppen. Maar ik deed dat heel graag, dus misschien pik ik het in de toekomst wel weer op.”