KVK was op de dool. Na die 0 op 12 wachtten Anderlecht en Gent: 0 op 18 en gróte miserie, heette het. Maar coach Yves Vanderhaeghe veerde recht, maakte werk van de defensieve en mentale problemen en wisselde in één keer zes spelers. En KVK was op Anderlecht weer springlevend. Een blók. “Maar niet àlles is in één keer omgeslagen”, stelt Vanderhaeghe.
Prestatie en punten waren wél hoognodig, zijn ploeg leek op drift. 0 op 12. Weggezakt naar de 13de plaats, onrust bij de fans en “geen beste sfeer tussen een paar spelers”, wist de coach. “Had ook te maken met de resultaten. Voor mij moeten het niet allemaal beste maten zijn, maar ze moeten wel samenspelen.”
De interlandbreak bracht raad. Dat bij zijn spelers iets was doorgesijpeld genre PO1 is toch onhaalbaar… En degradatie ondenkbaar… Of we nu 12de of 8ste eindigen maakt niet veel verschil… : dat was het niét. “Dat geloof ik niet. Maar vier keer na elkaar verliezen, de feiten waren wel hárd. Al blijf ik erbij: we hadden vier punten meer moeten hebben. Het thuisverlies tegen Mechelen was een sleutelmatch. Een door de VAR onterecht afgekeurde goal en in plaats van 2-0 stond het zes minuten later 1-3. Ook op Standard en thuis tegen Oostende waren er zulke kantelmomenten. Maar het zijn geen excuses: 14 op 45 was veel te weinig.”
Dat de coach zelf misschien al te zeer in een comfortzone zat – ceo Mathias Leterme: “Yves staat langs geen kanten ter discussie” – is al helemaal een foute gedachte. “Ik ben alleen veel rustiger langs de lijn om de simpele reden dat met al die nieuwe regels alle emoties uit het voetbal worden gehaald. De coach mag nog nauwelijks reageren, tegen een klein plastic flesje trappen, is al een gele kaart. En bij zowat elk doelpunt mag je niet voluit juichen, is het eerst bang afwachten wat de VAR beslist. Straks is het volleybal, daar wordt ook niets toegelaten van emoties.“
“Wees gerust, ik was geen moment gelaten omdat PO1 snel veraf lag. Omdat ik van de eerste dag realistisch was. Ik heb ook nooit de supporters iets willen voorliegen. PO1 zou voor clubs als KV Kortrijk, Zulte Waregem, Charleroi een mirakel zijn, gezien de budgetten. Maar comfortzone…? Neen. Als men alleen naar de resultaten had gekeken, hadden ze mij inderdaad buiten kunnen gooien – Glen De Boeck haalde twee punten méér. Maar het matcht beter met mij, zeker? Ik kan alleen maar tevreden zijn dat ik zoveel vertrouwen krijg.”
Gebrek aan mentaliteit
De coach wist ook waar het wél aan lag, die dreigende ellende. Vooreerst: defensief te veel individuele fouten – zeven strafschoppen tegen zegt genoeg. “We hebben vóór Anderlecht extra gewerkt op trainingsvormen om de duelkracht in de zestienmeter te stimuleren. En ik zág dat ook op Anderlecht. Ze sméten zich. En we hebben offensief allerlei corners uitgeprobeerd… We hadden vijf varianten en kregen op 15 matchen 75 corners… zonder er één te scoren.”
Het probleem van Imoh Ezekiel? Hij kan zichzelf geen pijn doen
En ten tweede: een gebrek aan mentaliteit. “Te snel de kopjes naar beneden na al die snelle tegengoals, te weinig karakter…” Daar werd ook aan gewerkt. “In zo’n situatie heeft het geen zin te roepen en te tieren of er met kokend water over te gieten. Paniek was niet nodig: uiteindelijk zakt er maar één ploeg. We hebben wel gepraat, ja. Iedereen mocht zeggen wat op zijn lever lag. Ik ben een type coach dat heel open en eerlijk is tegenover zijn spelers. Maar ik heb niet gevraagd of de spelers nog achter mij stonden. Ik heb geleerd mij in zulke omstandigheden niet te snel zenuwachtig te maken.”
Vanderhaeghe besefte dat het vijf voor twaalf was. “Niemand kon tevreden zijn over zijn heenronde. En iedereen moest in eigen boezem kijken. Ik heb nooit getwijfeld aan de kwaliteiten van de groep, die vorig seizoen een prachtige terugronde neerzette, en bleef dezelfde spelers vertrouwen geven. Maar je hebt ook mentaliteit nodig.” Ezekiel is een sprekend voorbeeld. “Imoh heeft nog steeds zijn kwaliteiten, nog steeds zijn snelheid. Zijn probleem: hij kan zich geen pijn doen.”
Waarop Vanderhaeghe op de vooravond van Anderlecht zijn conclusies trok. Naast de debutanten Jakubech en Tuta stonden in het Lotto Park nóg vier nieuwe namen in de basis: Kage, Azouni, Ocansey en Batsula. En doelman Jakubech deed het uitstekend, net als die jonge Braziliaan Tuta. “Ik vond het een héél stevige match van Tuta, natuurlijk blijft hij staan.” En Azouni, in de plaats van aanvoerder Hannes Van Der Bruggen, deed het uitstekend… “Ik had het ook niet gedacht dat ik mijn middenveld uit elkaar zou moeten halen. Maar als je almaar verliest… Er was nood aan een middenvelder voor de verdediging die recupereert. Het duo op het middenveld klopte niet meer.” Julien De Sart bleef staan. “Natuurlijk is Julien een hele goeie voetballer, maar hij moet met zijn kwaliteiten, de passing vooral, nog een stap zetten: een ploeg die niét goed draait, optillen. Sturen, in de strijd voorop gaan… Hannes mist dat ook een beetje. Ze zijn te lief voor elkaar.”
Collectief rapport
En Mboyo deed het ook uitstekend als diepe spits in plaats van Fraser Hornby. Het collectieve rapport: uitstekende prestatie. Vanderhaeghe had KV Kortrijk weer springlevend gekregen.
En nu? Twee thuismatchen die schreeuwen om bevestiging. Eindelijk wellicht mét Selemani, waar lang is naar uitgekeken. Zondag komt Gent, dat is al zo’n match waarin het Guldensporenstadion nog eens kan branden. “Ze hebben een Europese verplaatsing achter de rug, dat is een voordeel”, rekent Vanderhaeghe al. “Maar we moeten naar onszelf kijken. Want in principe kunnen we op één match iedereen aan.”
En na Gent volgt woensdag Eupen in de Croky Cup. Heeft Kortrijk nog meer dan één rekening mee te vereffenen. En KVK kan/moet heel zijn seizoen kleuren met een bekercampagne richting finale. “Iedereen weet nog wat de bekerfinale van 2012 heeft losgemaakt”, weet Vanderhaeghe. En de discussie van vorig seizoen, toen Yves in de kwartfinales in Mechelen, waar KVK roemloos werd uitgeschakeld, enkele basisspelers rust gunde, wordt niét hernomen. “Ik zette er toen Van Der Bruggen op de bank, ja. Dat liep toen mis. Maar Hannes zat vorige zondag ook op de bank. Soms is, in een kern van 25 spelers, het verschil tussen een A- en een zogenaamde B-ploeg heel klein, hoor. Wees gerust, we spelen tegen Eupen met onze beste ploeg.”
Eerste klasse A
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier