Bram Naessens (41) is Red Flamingo en kampioen rolstoeltennis: “Niet trunten, maar ontdekken en genieten”

Op zijn 23ste werd Bram Naessens uit Sint-Baafs-Vijve getroffen door beenvlieskanker. Dat resulteerde in de amputatie van zijn linkerbeen, maar niet in het einde van zijn sportcarrière. Hij schopte het tot de nationale voetbalploeg voor mensen met een amputatie en Belgisch kampioen rolstoeltennis.

Bram Naessens was in zijn jeugd een heel goede voetballer. Hij speelde onder meer bij Zulte Waregem, Kortrijk en Deinze. Door kwetsuren belandde hij in vierde klasse en eerste provinciale. Op zijn 23ste sloeg het noodlot toe. Bram werd getroffen door beenvlieskanker. Een amputatie van zijn linkerbeen bleek de enige redding. “Ik had geen keuze. Het was dat of sterven. Ik heb geen traan gelaten, maar ik was wel kwaad dat ik niet meer kon voetballen”, vertelt de sportman. “Ik heb vijf jaar nodig gehad om de knop om te draaien en te herontdekken wat ik wel kon. Eerst moest ik op zoek naar de prothese die perfect bij me paste. Momenteel geniet ik van een mechanische prothese. Een elektrische is moderner, maar biedt me niet de vrijheid die een mechanische me wel geeft”, vertelt hij.

Bram is een echte winnaar en heeft sport nodig in zijn leven. Na zijn amputatie probeerde hij heel wat sporten uit, zowel bij de validen als bij de invaliden. “Ik heb vier jaar rolstoelbasket gedaan, maar dat was niet echt mijn ding. Een voetballer die basket speelt: dat gaat niet samen”, lacht hij. “Ik heb me in de Waregemse waterpoloclub aangesloten, maar ook dat ging me minder goed af. Ik heb ook nog aan wedstrijdvissen gedaan. Dat resulteerde in twee West-Vlaamse titels en een derde plaats op het Belgisch kampioenschap.”

Uiteindelijk kwam Bram weer terecht bij zijn twee oude liefdes: voetbal en tennis. De plaatselijke minivoetbalploeg De Kraaien vroeg of hij zin had om mee te doen. “Zes jaar lang heb ik er in het doel gestaan tijdens recreatieve wedstrijdjes. Ik heb me er goed geamuseerd, maar minivoetbal is toch niet hetzelfde als voetbal op een groot terrein in de buitenlucht”, geeft hij aan.

Nationale ploeg

Die buitenlucht vond hij terug bij de Red Flamingo’s. Dat is de Belgische nationale ploeg in het Amputee Football. Het revalidatiecentrum van Wetteren opende de poort naar de Red Flamingo’s. “Daar boden ze me een plaats aan bij de nationale ploeg. Ik heb niet direct toegezegd, want we trainen in Tubeke. Uiteindelijk speelde ik toch eens twee interlands in Griekenland en Polen en besloot ik mee te gaan naar het Europees kampioenschap in 2020. Dat werd uitgesteld naar 2021 door corona, maar we verloren tegelijk veel spelers.” Op het EK betaalde de nationale ploeg leergeld. “We keerden huiswaarts met een gelijkspel en vijf nederlagen. Tegen grote kleppers zoals Turkije en Rusland maakten we geen schijn van kans. Bij die ploegen speelden voetballers met een profstatuut. Dat mist onze ploeg, wij zijn vooral afhankelijk van vrijwilligers”, schetst hij.

Competitiebeest

Een tweetal jaar geleden besloot Bram zijn tennisracket opnieuw uit de kast te halen en af en toe eens een balletje te gaan slaan bij Tennisclub Hernieuwenburg. Al snel kwam het competitiebeest in Bram naar boven. Na een jaar speelde hij zijn eerste tornooitjes tegen valide mensen. “Ik heb mezelf nooit als invalide gezien. Sommige mensen zijn er veel erger aan toe dan ik. Daarom speel ik ook graag tegen validen. Af en toe lukt het me om een wedstrijd te winnen, maar als ik verlies, ben ik boos op mezelf. Mensen zeggen me dan dat de tegenstander meer kan omdat hij twee benen heeft, maar daar moet ik niet van weten. Ik ben een winnaar. Of het nu tennis, voetbal of petanque is”, lacht hij.

Ik hoop een inspiratie te zijn voor anderen

Deze zomer sprak Ivan Kindt uit Oostrozebeke Bram aan. Hij geloofde dat Bram Belgisch kampioen kon worden in de B-reeks. “Ik sloot me aan bij de club in Rumbeke en werd in september Belgisch kampioen bij de beginners en recreanten in Thuin.” Nu wil Bram zijn grenzen verleggen en aansluiten bij de A-reeks. “Daar spelen de echte toppers die zelfs nog op de Olympische Spelen gestaan hebben. Ik hoop daar eens een wedstrijd te winnen en me te kunnen tonen op een internationaal tornooi. Dat en een doelpunt maken voor de Red Flamingo’s zijn mijn grootste dromen.”

Sportman van het jaar

Vorig jaar lauwerde de gemeente Wielsbeke Brams prestaties met de titel van Sportman van het Jaar. Een mooie erkenning, vond de bescheiden sportman. “Maar ik doe het niet om gelauwerd te worden. Ik hoop wel om op de een of andere manier een inspiratie te zijn voor anderen. Mijn devies is: niet trunten, er zijn er altijd die het slechter hebben dan wij. En ook al lijkt het in het begin moeilijk, ik geef zielsverwanten de raad zich te omringen met de juiste mensen en zich niet op te sluiten. Ontdek, proef en geniet van alles wat je tegenkomt. Je zal versteld staan van de mogelijkheden die er nog zijn”, besluit hij. (Niels Vromant)