Unieke carrière die startte met artikel in De Weekbode: Philippe De Vlaminck floot al 300 matchen in eerste provinciale

Philippe De Vlaminck draait al ruim 30 jaar mee in de scheidsrechterswereld en recent rondde hij de kaap van de 300 matchen in eerste provinciale. Dat verdiende een bloemetje en… een interview. Want starten met arbitreren deed hij na een artikel in… De Weekbode.

Het is blijkbaar een unicum, 300 wedstrijden fluiten op het hoogste provinciale niveau. Philippe De Vlaminck heeft er al een carrière van ruim 30 jaar op zitten als ref en daarin kreeg hij dus al 300 aanduidingen in eerste provinciale. “Bij Voetbal Vlaanderen hebben ze bevestigd dat ze geen weet hebben van iemand die al die kaap gerond heeft. Het is dus uitzonderlijk. Ook al omdat je vroeger, al was je vaste scheidsrechter op dit niveau, meestal maar een tiental wedstrijden kreeg toegewezen in deze reeks. Nu is dat al wat opgetrokken, waardoor het sneller oploopt. Enkel mijn wedstrijden in eerste heb ik in een Excel-bestandje bij gehouden. Uiteraard heb ik ook in andere reeksen vaak een wedstrijd geleid, ik moet daar al ruim de kaap van de duizend hebben overschreden. Maar ik heb het dus niet bij gehouden.”

Hoe belandde je in de scheidsrechterswereld?

“In 1991 las ik een artikel in De Weekbode, ze waren dringend op zoek naar scheidsrechters. Toen ook al, maar het probleem is nu nijpender dan vroeger. Ik ben toen bij de Vriendenkring van Kortrijk in De Klokke beland. Ik volgde de lessen, startte bij de jeugd, maar mocht snel naar ‘klimmen en dalen’ (de eerste ploegen, red.) overschakelen. Sinds 1999 was ik een vaste man in eerste provinciale, dus nu al een kwarteeuw.”

Je mocht zelf je 300ste wedstrijd kiezen!

“Een mooi gebaar van Voetbal Vlaanderen. Ik koos voor de derby tussen Zwevegem Sport en Sparta Heestert. Twee clubs waar ik altijd goed ontvangen wordt. Het werd een spannende derby waarin beide ploegen elk een helft overheersten. En die eindigde op 1-1. De match was heel fair, er waren 900 mensen opgedaagd waaronder ook enkele mensen uit de scheidsrechterswereld.”

Op je 54ste loop je nog rond tussen die jonge snaken. Lukt dat fysiek nog?

“Ik geraak altijd vlot door mijn testen. Let wel: die zijn niet te onderschatten. Ik durf zelfs te betwijfelen of al de spelers er door zouden geraken. Maar omdat ik fysiek nog sterk sta, krijg ik automatisch ook meer wedstrijden in eerste toegewezen.”

Is het voetballend niveau er op vooruit gegaan?

“Als ik louter naar eerste provinciale kijk, dan moet ik negatief antwoorden. Dat valt ook te verklaren. Door het creëren van de derde amateurreeks, eigenlijk het niveau tussen vierde klasse van vroeger en eerste provinciale in, zie je nu dat er heel wat ploegen doorstoten naar eerste provinciale. Clubs die voorheen in lagere provinciale reeksen bleven hangen: KVC Ardooie, KFC Moen, KFC Marke, Jonge Male, KWS Houthulst… Mooi voor die clubs, maar het toont ook een trend aan.”

Hoe lang denk je nog door te gaan?

“Zolang het fysiek lukt. Ik ga wel niet afzakken naar lagere reeksen, ik probeer zolang mogelijk stand te houden op dit niveau. We trainen ook nog wekelijks met de vriendenkring op Wembley in Kortrijk en om de twee maanden is er provinciale training op de Lange Munte in Kortrijk, na een uurtje theorie krijgen we dan nog twee uur training. Ik ervaar dat het steeds een tikkeltje lastiger wordt, maar dat is eigenlijk logisch.”

“De tijden dat we pas na middernacht thuis waren, liggen achter ons. Gelukkig!”

Heb je ook de spelers zien evolueren door de jaren heen?

“Natuurlijk. Je kan het wat vergelijken met de maatschappelijke evolutie. Respect is vaak ver te zoeken. Vroeger had je wel eens een ancien die je kwam aanspreken, maar op een deftige manier. Nu zijn er al jonge gastjes die je vanaf de eerste minuut vertellen hoe je de wedstrijd moet leiden.”

Maar gezien je nog altijd actief bent, weegt dat allicht niet op tegen de leuke momenten…?

“Klopt. Daarvoor doe je het ook. In de Vriendenkring heb ik echt veel vrienden, er heerst geen jaloezie. We gunnen het elkaar. De tijd dat we na de match bleven plakken tot na middernacht, ja zelfs na matchen op zondagmiddag, is verdwenen. Het is misschien maar goed ook. Maar met heel wat collega’s en assistenten heb ik een goede band. Sportief was mijn leukste anekdote misschien wel de match tussen KSKV Zwevezele en WS Lauwe (in 2018, red.). Zwevezele moest winnen om kampioen te spelen, maar tegen de blessuretijd was het nog 0-0. Ik ging naar beide banken om te zeggen dat die laatste vrije trap nog mocht genomen worden, daarna zou ik affluiten. Maar Zwevezele scoorde toen wel nog zeker, de wedstrijd zat erop en het feest kon beginnen. En het blijft voor ons ook een hobby, voor het geld moet je het niet doen. Als ref krijg ik 34 euro voor een wedstrijd, mijn assistenten 25 euro. En daarvoor ben je in het weekend uren onderweg.”

Maar jullie worden nog druk gesolliciteerd?

“Haast ieder weekend heb ik twee wedstrijden, eentje op zaterdagavond en eentje op zondagmiddag. Best pittig.”

Waarin vind je je ontspanning?

“Reizen. Ik ben al op meerdere continenten geweest. Ik trek dan ook door de landen waar ik op bezoek ben, zoals Peru dat ik al bezocht heb. Je moet immers geen 15 uur vliegen om dan in een strandstoel te liggen.”

Ondertussen woon je al bijna drie decennia in Izegem…

“Het was eerder toevallig dat ik hier neerstreek, ik vond dit huis en de ligging meteen goed. En het is hier goed wonen op de Bosmolens. Ik moet eigenlijk ook nauwelijks de Rijksweg over, ik vind hier alles wat ik nodig heb in de buurt.”

En vanuit Izegem deed je al alle hoeken van de provincie?

“Van Avelgem tot De Panne van de Westhoek tot Knokke. Er is wellicht geen veld in de provincie waarop ik nog geen wedstrijd geleid heb. En nu moeten we soms ook buiten de provincie fluiten. Ook een ervaring, die mensen kennen je er niet en je komt op nieuwe plaatsen.