Van 2007 tot en met 2016 maakte Lieselot Decroix (35) uit Kortrijk het mooie weer als wielrenster. Intussen is ze als performance manager en coach aan de slag bij het vrouwenteam van Jumbo-Visma, maar daarnaast hervond de Kuurnse haar oude liefde: basketbal. “Ik haal daar veel plezier uit.”
Lieselot Decroix kwam als profrenster uit voor onder meer Lotto, Cervélo, Topsport Vlaanderen en Dolmans-Boels. Haar meest opmerkelijke prestatie was een twaalfde plaats, als amper 20-jarige neoprof, op het loodzware wereldkampioenschap op de weg in Stuttgart in 2007. Een jaar later nam de Kuurnse, die het best tot haar recht kwam op parcours met veel klimwerk, ook deel aan de Olympische Spelen in Peking.
Lieselot, afkomstig uit Ieper, heeft echter ook een uitgebreid verleden als basketbalspeelster. “Meer zelfs, ik kom uit een echte basketfamilie”, lacht ze. “Mijn grootvader was indertijd bij Athlon Ieper altijd met basketbal bezig. Mijn vader is altijd basketcoach geweest. Mijn moeder heeft tot haar 40ste basketbal gespeeld en stond samen op het veld met Sonja Tankrey, de mama van Emma Meesseman. Mijn pa was trouwens de eerste coach van Emma en mijn zus Marjolein (die als skiester naar de Olympische Winterspelen van Pyeonchang 2018 ging en intussen skiles geeft aan topsportschool voor Engelstalige internaatkinderen in Tignes in de Franse Alpen, red.), die van haar generatie is, heeft met Emma samengespeeld. Dat is een vriendin van haar. Kortom, mijn gezin ademde basket. Zelf heb ik het gespeeld tot mijn 18de, waarvan de laatste drie jaar in combinatie met de koers. Toen ik aan de universiteit ging studeren, heb ik een keuze moeten maken. Ik heb voor de koers gekozen. Toen ik met basketbal stopte, speelde ik in eerste landelijke. Vooral technisch was ik een goeie speelster. Als point guard kwam ik het best tot mijn recht. Dat is trouwens nog altijd zo. Ik ben degene die het spel aanstuurt.”
Geen consistentie
Bij Kortrijk Spurs D houdt Lieselot haar activiteiten als basketbalspeelster echter louter recreatief. “Eigenlijk basket ik alweer sinds 2016, het jaar dat ik met wielrennen gestopt ben. Alleen zaten er door mijn twee zwangerschappen en corona enkele lange tussenpauzes zonder sport in. Het is nooit heel consistent geweest en dat is het nog altijd niet. Als ik weg ben voor de koers, kan ik niet meespelen. En ik ben vaak weg voor de koers. Het steekt ook niet zo nauw. Als ik kan meedoen, doe ik mee. Als ik niet kan meedoen, doe ik niet mee. Wij basketten vooral als sociaal contact. Ik haal er veel plezier uit, maar het is niet dat ik veel ambitie heb. Ik ben er intussen 35. Als ik een normale job had, zou ik misschien een niveautje hoger kunnen of willen spelen. Nu is er vooral begrip als ik niet kan meedoen.”
Generatiegenote
In het dagdagelijkse leven is Lieselot actief als performance manager en coach bij het vrouwenteam van Jumbo-Visma, met onder meer Marianne Vos. “Ik volg ook enkele, vooral Belgische wedstrijden in de ploegauto, maar ik houd me vooral bezig met het coachinggedeelte. Er is een snelle evolutie aan de gang in het vrouwenwielrennen, al is er op vlak van wetenschap nog een grote progressiemarge. Dit is nog maar het derde seizoen dat Jumbo-Visma een vrouwenteam heeft. Het is nog pril.” Dat Marianne Vos een generatiegenote is, maakt het des te specialer voor Lieselot. “Zeker het eerste jaar dat we samenwerkten, voelde dat zo”, geeft ze aan. “Ik heb mijn hele leven tegen haar gekoerst en veel ontzag voor haar gehad. Maar intussen is zij één van de rensters van het team die ik allemaal zo goed mogelijk probeer te begeleiden.”
Lieselot werkt het vaakst van thuis. “Af en toe ga ik naar de service course van de ploeg in Den Bosch, waar ik een kantoor heb. Maar het is niet dat ik elk weekend weg ben. Handig met de twee kindjes. Elena en Luca zijn intussen vijf en drie. De oudste basket intussen ook. Ik ben zelfs al eens ingesprongen om training aan haar ploegje te geven, omdat de trainers ziek waren.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
