AV Molenland is een bloeiende club waarbij heel wat jonge, beloftevolle atleten steeds nadrukkelijker regionaal en nationaal in beeld komen. Toch is er bij de Tieltse club, zoals bij vele andere atletiekverenigingen, een leemte als het op senioren vrouwen aankomt. Lieze Slos is een uitzondering bij AV Molenland. Na heel wat blessureleed werkt de 25-jarige Meulebeekse vanaf dit seizoen heel hard aan een comeback: “Maar de drempel om terug wedstrijden te lopen is nog heel hoog.”
Lieze Slos is een vertrouwd gezicht bij AV Molenland. Niet alleen is ze een van de weinige seniores die de club rijk is, maar met haar lange blonde haren valt ze ook op tijdens de trainingen. Toch is het een tijdlang heel erg stil geweest rond haar. “De laatste jaren heb ik enorm veel gesukkeld met blessures en mijn gezondheid”, zegt Slos. “Een viertal jaar geleden, in volle corona, heb ik enorm veel en zwaar getraind. Het doel was om de zomer nadien terug volop competitie te doen. Tijdens een stageweek kreeg ik echter heel veel pijn aan mijn achillespezen. Daarna is een hele zoektocht en lijdensweg begonnen. De diagnose was nooit helemaal duidelijk en het herstel verliep heel moeizaam. Uiteindelijk ben ik een jaar later, mede dankzij shockwave therapie, van de blessure verlost geraakt.”
Klierkoorts
“Daarna ben ik terug begonnen met opbouwen, maar nauwelijks een half jaar later gooide klierkoorts roet in het eten. Er is dan opnieuw een hele periode voorbijgegaan vooraleer dat helemaal uit mijn lichaam was. Ik ben dus een beetje noodgedwongen uit beeld verdwenen, maar eigenlijk was het altijd wel de bedoeling om terug te lopen. Het is misschien een beetje cru om te zeggen, maar het lopen is zowat het enige waar ik echt goed in ben en waar ik mijn ei in kwijt kan. Ik heb het lopen en zeker ook de loopgroep nodig. Nu ik werk, is die behoefte zelfs nog veel nadrukkelijker aanwezig.”
“Competitie hoeft niet meer, maar toch wil je ergens die bevestiging”
De afgelopen maanden werkte Lieze Slos, binnen de groep van trainer Kristof Haverbeke, hard aan een comeback. Ook al vind ze zelf het woord comeback zelf een beetje zwaar. “Het was zeker altijd de bedoeling om terug te lopen en te trainen, maar de drempel om terug competitie te doen is heel hoog”, gaat de Meulebeekse verder. “Met ouder te worden is mijn visie op competitie een beetje veranderd. Als jonge atlete had ik wel wat stress voor wedstrijden, maar ik deed het gewoon. Ik ging mee met de flow. Nu merk ik vooral dat ik daar veel meer over nadenk en dat ik veel meer die druk voel. Ik heb er een immense schrik van om terug aan de startlijn te staan en om terug mijn tijden zwart op wit te zien staan.”
Niet meer stressen
“Aan de ene kant hoeft competitie niet meer voor mij, maar aan de andere kant wil je toch ergens ook wel de bevestiging van het harde trainingswerk. Ik heb het momenteel nog heel moeilijk om daarmee om te gaan. Ik heb nu trouwens ook een heel ander leven dan vroeger. Als ik een wedstrijd heb, dan wil ik niet een hele week zitten stressen. Dat heb ik er niet meer voor over. Het is allicht ook wel een gebrek aan vertrouwen in mezelf om die stap naar wedstrijden te zetten.”
“Momenteel zijn de trainingen, de beleving en het plezier met de trainingsgroep het belangrijkste voor mij. Dit is wat ik op dit moment echt nodig heb in mijn leven. Ik sluit zeker niet uit dat ik ooit weer met heel veel ambitie aan de start van een wedstrijd zal staan, maar dat is nu nog niet aan de orde. Daarvoor zal ik nog wat tijd nodig hebben, maar het vuur brandt nog steeds.” (GD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
