Al 25 jaar is Wouter Vander Stricht – met WVS als initialen – schrijvend actief in de regionale sportwereld. Maar ook als actief (mini)voetballer en sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes.
Toen
Veerle Dejaeghere nam deel aan drie Olympische Spelen en vestigde tal van Belgische records op de piste. Niettemin zal de atlete altijd geassocieerd blijven met het veldlopen en de CrossCup.
Nu
Juf Veerle geeft Nederlands aan anderstalige schoolkinderen in Roeselare, is provincieraadslid voor Groen en gemeenteraadslid in Ardooie.
Onze eerste interviews met Veerle Dejaeghere vonden plaats in de Schoolstraat in Izegem en op de Tinnenpot in Ardooie, waar ze opgroeide met haar zeven jaar oudere zus Sabine.
Veerle: “Man, dat is lang geleden. Nu woon ik hier al sinds 2005 in de Oude Lichterveldestraat. Dat Marc Degryse hier wat verderop in de straat is opgegroeid? Dat wist ik niet!”
Je was een vrij late roeping in de atletieksport.
“Klopt. Aan het IHKA in Ardooie had turnleraar Luc Nakom mij opgemerkt, hij spoorde me aan om aan schoolwedstrijden mee te doen. Ik deed dat eigenlijk enkel omdat ze me hadden wijsgemaakt dat ik extra punten zou krijgen op mijn rapport en omdat we soms voor de iets verdere verplaatsingen al in de voormiddag uit de les mochten. Zo haalde ik de Belgische schoolkampioenschappen en uiteindelijk ging ik trainen bij MACI ( nu FLAC, red. ) in Izegem. Het ging er allemaal nogal speels aan toe. Ik was toen een jaar of 15, maar Michel Ramboer, die uiteindelijk heel mijn carrière mijn trainer zou zijn, nam me onder zijn hoede en het vervolg is bekend.”
1/37
Veerle_Dejaeghere.jpg© STEFAAN BEEL
2/37
© STEFAAN BEEL
3/37
© KRANT VAN WEST-VLAANDEREN
4/37
5/37
6/37
7/37
8/37
© BELGA
9/37
10/37
© BELGA
11/37
© BELGA
12/37
© BELGA
13/37
© BELGA
14/37
© BELGA
15/37
© BELGA
16/37
© BELGA
17/37
© BELGA
18/37
© BELGA
19/37
© BELGA
20/37
© BELGA
21/37
© BELGA
22/37
© BELGA
23/37
© BELGA
24/37
© BELGA
25/37
© BELGA
26/37
© BELGA
27/37
© BELGA
28/37
© BELGA
29/37
© BELGA
30/37
© BELGA
31/37
© BELGA
32/37
© BELGA
33/37
© BELGA
34/37
© BELGA
35/37
© BELGA
36/37
© BELGA
37/37
© BELGA
1/37
Veerle_Dejaeghere.jpg© STEFAAN BEEL
2/37
© STEFAAN BEEL
3/37
© KRANT VAN WEST-VLAANDEREN
4/37
5/37
6/37
7/37
8/37
© BELGA
9/37
10/37
© BELGA
11/37
© BELGA
12/37
© BELGA
13/37
© BELGA
14/37
© BELGA
15/37
© BELGA
16/37
© BELGA
17/37
© BELGA
18/37
© BELGA
19/37
© BELGA
20/37
© BELGA
21/37
© BELGA
22/37
© BELGA
23/37
© BELGA
24/37
© BELGA
25/37
© BELGA
26/37
© BELGA
27/37
© BELGA
28/37
© BELGA
29/37
© BELGA
30/37
© BELGA
31/37
© BELGA
32/37
© BELGA
33/37
© BELGA
34/37
© BELGA
35/37
© BELGA
36/37
© BELGA
37/37
© BELGA
In 2000 (Sydney), 2008 (Peking) en 2016 (Rio de Janeiro) nam je deel aan de Spelen. Zijn dat de mooiste herinneringen uit je loopbaan?
“Toch wel. In 2004 slaagde ik er niet in mij te plaatsen, wat me ook mijn contract kostte. In 2012 was ik gestopt, in 2016 maakte ik mijn comeback met de marathon. Die Spelen zijn echt wel de top die je kan halen als atlete. De Spelen van Sydney waren voor mij de mooiste, ik had er ook zo hard naar toegewerkt. Ik werkte toen nog halftijds en durfde aan niemand vertellen over mijn ambitie. Op de 1.500 meter liep ik toen 4.10, maar daar moesten nog vier seconden vanaf om de limiet te halen. Iedere wedstrijd liep ik een persoonlijk record, maar het was nooit voldoende tot het in de Nacht van de Atletiek in Heusden toch lukte. Die ereronde die ik toen mocht maken, vergeet ik nooit. Maar ik had me al zo moeten forceren om me te kwalificeren dat ik eigenlijk uitgeblust was. En in Sydney gingen de Belgen er een voor een uit. Kahan, Van Daele, Mourhit, Renders… Toen ik mijn moeder aan de lijn kreeg, zei die dat de kranten schreven dat ik de laatste hoop van België was. Daar stond ik dan aan de startlijn naast Georgie Clarke. Een Australisch toptalent dat voor eigen publiek zich op haar 16de wist te kwalificeren. Toen ze haar naam omriepen, ging het stadion uit zijn dak, ik had goesting om naar huis te gaan. Zo zenuwachtig was ik. Maar ik overleefde de reeksen.”
De eer van België was gered!
“Plots keek men ook anders tegen ons aan. Voor mijn trainer Michel hadden we een fiets gevraagd zodat hij mee kon op training. Dat kon er niet af, Michel fulmineerde dat wij het OCMW van het BOIC waren, terwijl voor anderen alles kon. Maar bij die halve finale kreeg ik plots een dokter en twee kinesisten ter beschikking. Ik haalde de finale echter net niet, ik kwam acht honderdsten te kort.”
Je verbleef dus ook drie keer in de olympische dorpen. En daar doen de wildste geruchten de ronde over.
“Die condooms die er bij de vleet beschikbaar zijn. Dat klopt, maar ik ben een braaf meisje. Dat weet je. Bij de Spelen krijg je meestal een verwelkomingspakket. Daar zitten dan inderdaad vaak condooms bij. Ik herinner me nog een WK waar polsstokspringer Kevin Rans aan meedeed. Hij had net een nieuwe vriendin en die had hem doen beloven dat hij al die condooms ongeopend mee naar huis zou nemen. Maar pech voor hem, uitzonderlijk zaten er geen bij (lacht) . In die olympische dorpen zie je ook dat iedereen daar probleemloos kan samenleven, alle rassen en nationaliteiten. Maar eens de Spelen vorderen, zitten sommige atleten nog gefocust toe te leven naar hun wedstrijd, terwijl het er voor anderen al opzit. Dat zie je het best in de eetzaal. Meestal was dat een gigantische ruimte waar er eten in overvloed is. Wie zich nog aan de gezonde voeding houdt, moet nog presteren. Wie al gedaan heeft, vond je het vaakst terug in de hoek van Pizzahut of McDonalds.”
In 2022 is mijn Belgisch record op de 1.500 meter 20 jaar oud
Het veldlopen speelde ook een bepalende rol in je carrière.
“Als de mensen me ergens van herkennen, is het van de CrossCup. Voor ons atleten was het de kans om ook eens iets bij te verdienen en de CrossCup kreeg ook altijd veel media-aandacht.”
Je geeft Nederlands aan anderstalige leerlingen. Hoe verging het hen in coronatijden?
“Makkelijk is het niet, hé. Zeker omdat die kinderen thuis vaak niet over dezelfde online mogelijkheden beschikken als hun leeftijdsgenoten. En Nederlands leer je door te praten, niet op een papiertje. Maar ondertussen mogen we weer naar school en nam ik al eens Lizzie mee.”
Lizzie?
“Lizzie is hier op paasmaandag gearriveerd. Het is een Ouessant, een klein schapenras. Ze is geboren naast mijn ouderlijke huis, maar haar mama is gestorven en ze probeerde voortdurend te ontsnappen. De eigenaars brachten het naar mij, ik verzorg hier toch al veel dieren. Van dwergpapegaaien over schapen tot kippen en fazanten. En dan is er ook Paola, mijn Duitse dog. Hij was wat jaloers op Lizzie. Als ik mijn autosleutels neem, dan springt hij onmiddellijk recht. Hij mag ook overal mee, behalve naar school. Dus begreep hij niet dat Lizzie wel mee mocht.”
Jullie gingen er ook mee op reis.
“Samen met mijn ma verbleef ik een weekje in een stacaravan in de Antwerpse Kempen. We hadden drie honden en Lizzie mee. Die ging ook mee wandelen zonder leiband. We hadden nogal wat bekijks.”
Er staat hier ook een vinkenkooi voor je deur te blinken.
“Het is al bijna vier jaar dat onze pa is overleden en ik had beloofd om zijn hobby verder te zetten. Ik weet nog die eerste zetting, ik heb voortdurend zitten wenen. Ik ben lid van Arm Maar Eerlijk in Kachtem. De zettingen lagen nu ook wat stil, maar recent nam ik weer deel. Maar mijn vink zong telkens geen enkel liedje. Ik zat wel naast iemand met een vogel die er meer dan 600 zong, misschien was hij geïntimideerd. De eigenaar noemde die een moordmachine. Ik probeer nu ook zelf vinken te kweken, maar het lukt niet zo goed. Ik heb ook maar één ventje en één wijfje, misschien zien ze het niet zitten met elkaar. Ze hebben niet zoveel keuze als op Tinder. Maar een kenner tipte me ondertussen om
Hoe vergaat het je in je politieke carrière?
“In de provincieraad leer ik veel bij van mijn ervaren collega’s. Dat komt me ook ten goede in de Ardooise gemeenteraad waar we in de oppositie zitten. Al kan ik me soms wel ergeren aan de bekrompenheid in de politiek. Maar dat moet je van je afzetten zeker?”
Ben je sportief nog actief?
“Geen comeback meer voor mij. Ik train wat atleten waaronder mijn zus. Sabine is zeven jaar ouder dan ik en is apotheker in Beselare, maar woont wel nog in Ardooie. Ik mag blij zijn dat ze niet eerder gestart is, dat deed ze pas op haar 40ste. Nu is ze 55 en nog hyperambitieus en vaak loopt ze veel jongere atleten naar huis.”
Volg je nog de atletiekwereld?
“Tuurlijk, ik hou vooral mijn Belgische records in de gaten. Ik heb er nog op de 2.000, 3.000 en 3.000 meter steeple, maar vooral mijn toprecord op de 1.500 meter met 4’05”05 koester ik. Elise Vanderelst, Europees kampioene bij de jeugd, heeft het in het vizier. Maar ik hoop dat ze nog wacht met het te breken. Volgend jaar op 12 juli ben ik 20 jaar recordhouder. Ik hoop die verjaardag nog te kunnen vieren.”
Je wilde ook graag een kindje adopteren. Hoe ver staat het daar mee?
“Ik ben al bezig sinds 2016. Toen zei men me dat dat in negen maanden in orde zou zijn. Het kost ook behoorlijk wat geld, omdat je vaak officiële papieren moet opvragen en laten vertalen. Ik stond op een lijst voor Guinee, maar blijkbaar is daar een nieuwe regering en mogen singles, zoals ik, geen kinderen meer adopteren. De focus is nu verlegd naar Gambia, maar daar is Engels de internationale voertaal. Dus alles moest opnieuw vertaald worden. Op Moederdag heb ik nog een mail gestuurd, maar voorlopig zonder antwoord. Sommigen waarschuwen mij dat het één groot geldspel is, maar ik wil het niet geloven en blijf hopen dat het goed komt.”
Sportretro
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
