Frederic Vansteenkiste is getrouwd en papa van twee dochters. Hij werkt voor afvalintercommunale MIROM in Roeselare. Voor kw.be blogt hij regelmatig over zijn bestaan als autoloze burger… en dit keer ook over ‘het communieseizoen’.
Vergeet het Vlaams Belang of de PVDA, dé winnaars van wat er zich de voorbije weken in onze samenleving heeft afgespeeld zijn helemaal geen politici. Het zijn de fotografen die geduldig foto’s blijven schieten tot er die ene glimlach zonder voortanden is die blijft plakken. Het zijn de boetiekjes die meisjes in hagelwitte jurkjes hijsen en jongens strak strikken in een kostuumvestje. Het zijn ook de feestzaaluitbaters en traiteurs die hun agenda voor deze lentemaanden zien uitpuilen, en het zijn de verhuurders van tenten en springkastelen. Al die mensen, dié hebben intussen koopkracht.
Ik ben gene katholiek, maar …
Want naast het electorale circus (en de finale van Game of Thrones, waarvan het einde naar verluidt al even moeilijk te slikken bleek), was het de voorbije weken toch vooral ‘communieseizoen’: die periode in het jaar waar 7-jarige kindjes uit christelijke gezinnen voor het eerst mogen aanschuiven aan de tafel van de heer, en waar 12-jarigen met een veeg ‘chrisma’ de kracht van de heilige geest ontvangen, teneinde hun geloof standvastig te kunnen belijden. Ja, ik heb dat op wikipedia moeten opzoeken.
Ook wij zitten met een 7-jarige in huis, maar net als haar zus Linde twee jaar geleden, doet Jolien dit jaar géén eerste communie. Hoe graag ze ook eet, ze zal niet mogen aanschuiven ‘aan de tafel van de heer’. Ze repeteerde de voorbije maanden niet aan ‘tot zeven maal zeventig maal’, ze trok niet op pad met haar vriendje Jezus en ze moet straks geen zinnetje voorlezen in de kerk voor een publiek van vertederde ouders & grootouders en voor Nonkel Camera die alles vereeuwigt in een powerpoint met liftmuziek als soundtrack. Nieje, niks van dat alles voor onze dochters, want… die zijn niet gedoopt. (*dramatische muziek*)
Zelf zijn we niet overtuigd van het bestaan van een almachtige entiteit die alles heeft geschapen
Maar geen paniek en leg dat kruisbeeld en dat wijwaterkanon gerust nog even aan de kant, want mijn echtgenote en ik zijn op zich niet ‘tegen’ een godsdienstige overtuiging. Iedereen is daar vrij in, vinden wij, en net daarom hebben wij indertijd besloten die keuze niet in plaats van onze kinderen te maken. Zelf zijn we niet overtuigd van het bestaan van een almachtige entiteit (al dan niet met een lange baard) die alles heeft geschapen en van ergens in een loge high in the sky een oogje in het zeil houdt, maar we willen onze kinderen daar vrij in laten. Worden ze later alsnog geroepen (met een brandend stukje struikgewas of met een whatsappje, maakt niet uit), dan gaan we hun keuze respecteren en hen er in steunen. Maar dan dus wel als ze op een leeftijd zijn waarop ze zo’n keuze kùnnen maken. Familie, vrienden, school en een brede blik op de samenleving zullen er wel voor zorgen dat ze daarvoor voldoende bagage verzamelen. Voorlopig doen onze dochters het trouwens prima. Ondanks het feit dat ze niet werden gedoopt, zijn ze niet (helemaal) opgegroeid tot losgeslagen wilden, kramen ze geen (nouja, ‘zelden’) wartaal uit en ontwikkelen ze zich voor de rest net als ieder ander kind. Ze kunnen zelfs al tellen tot 666!
Nu goed, geen eerste communie dus voor die goddeloze kroost van ons, maar je wil natuurlijk niet dat je kinderen triest zijn omdat al hun vriendjes een mooi feest krijgen en zij niet. Een probleem dat eigenlijk vlot op te lossen valt, want dan organiseer je toch gewoon een plezant feestje in piratenthema? Of een crazy prinsessenparty? Had gekund, alleen … dat wilden we dan ook weer niet. Ik ben gene katholiek, maar wat ik dus wél goed vind aan sacramenten genre doopsel, vormsel en consoorten is dat er daar wel betekenis wordt aan gegeven. Het zal variëren van parochie tot parochie en in elk gezin anders ervaren worden, maar ik herinner me mijn eigen kerkelijke feestelijkheden eigenlijk wel als ‘waardevolle’ gebeurtenissen. Het is groot worden, van kleuter naar lager of van lager naar middelbaar, en mits een goeie catechist is het ook stilstaan en nadenken over jezelf, je plaats in de samenleving en ‘all things bigger’. Zeker van mijn vormselcatechese draag ik nog positieve ervaringen mee. De catechist van weleer heeft me dan misschien niet aan boord van zijn katholieke ark kunnen houden, maar hij heeft me wel wat geholpen met leren zwemmen.
In het dierenasiel werd er misschien wel geknuffeld en geaaid, maar Jolien ruimde ook hondendrollen op
Dat gevoel, dat wilden we onze dochters wél meegeven. Maar dan zonder kerk. Linde en Jolien krijgen dus ook een feest en staan ook in het middelpunt van de belangstelling, maar de voorbereiding van dat feest bestond dus niet alleen uit het versturen van uitnodigingen en het boeken van een zaal. Ze kregen uiteraard ook een mooi kleedje en mochten ook eens in het gras gaan liggen voor de fotograaf, maar daarnaast kregen ze ook een reeks opdrachten voorgeschoteld die ze moesten volbrengen om hun feest te verdienen. Linde bracht ze twee jaar geleden tot een goed einde en dit voorjaar volgde Jolien haar voorbeeld. Onze meisjes ruimden zwerfvuil op, staken een handje toe in het dierenasiel en trokken mee op pad (how ja, bij wijze van spreken) voor de paddentrek. Gewapend met zaadbommen, harkje en gieter wandelde Jolien vorige maand de wijk rond om bij mensen thuis en op kleine stukjes grond bloemetjes te zaaien en zo de bijen blij te maken tijdens de ongetwijfeld weer hete zomermaanden die er zitten aan te komen. Allemaal leerrijke ervaringen waarvan we hopen dat ze een beetje blijven plakken. En ja, het was meestal leuk en zelden tegen hun goesting, maar we trokken er ook op uit bij minder weer en als het al donker was. En in het dierenasiel werd er misschien wel geknuffeld en geaaid, maar Jolien ruimde ook hondendrollen op en maakte hokken schoon. En ook als het feest ‘binnen’ is, proberen we op ons elan door te gaan, ook de komende maanden en jaren. Eerste leerjaar of niet, die padden gaan zichzelf ook niet overzetten natuurlijk …
Binnen een paar jaar wenkt trouwens het middelbaar voor ‘ons oudste’ en dan wacht ons natuurlijk een nieuw feest. Mogelijk ligt de focus dan op ‘omgaan met de mensen rondom je in een veranderende samenleving’. Dat lijkt ons ook nog een waardevol thema in deze tijden.
Een eigen bos, een plek onder de zon
Geen feest zonder cadeautjes, maar ook hier weer een beetje anders. Tegendraad doen hé, #zozijnwij. Geen bezwaar tegen speelgoed of elektronica, maar wat moet je op de duur op zo’n verlanglijstje gaan zetten? Een keuze ook deels ingegeven door puur plaatsgebrek trouwens. Familie en vrienden die op het Groeifeest zijn uitgenodigd, moeten dan ook niet naar een of ander winkelcentrum, wel kunnen ze voor Jolien via de fijne vzw Plant Een Bos een boom sponsoren in een stukje bos dat we dan in het najaar gaan aanplanten. De precieze locatie durf ik hier niet te vermelden, want je weet nooit of Joke Schauvliege meeleest. De jonge boompjes zullen er netjes aansluiten op het ‘Lindebos’ van zuslief dat er intussen al een jaar of twee aan het groeien is. Met wat meeval zullen de zussen er als ze zelf volwassen zijn een wandeling in de schaduw kunnen gaan maken. Met op de achtergrond het zachte geruis … van de E40.
O ja. Ben je zo iemand die al eens een eind durft meegaan in een opiniestuk of blog en durf je daardoor al eens impulsieve beslissingen te nemen?Of wil je je ecologische voetafdruk nog wat verkleinen na die laatste vliegreis en je geweten sussen? Dan kan ik je ten zeerste aanbevelen om gewoon ook zèlf een stukje bos aan te kopen. Dan kan dat gerust via deze pagina, wij zorgen dan wel dat jouw bijdrage voor wat meer zuurstof ook geplant raakt. Wie Jolien echt een dure muziekinstallatie of een family pass voor Disneyland wil geven, mag dat natuurlijk ook. Leveringsadres daarvoor kan je opvragen bij de redactie.
Leven zonder auto
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier