Frederic Vansteenkiste is getrouwd en papa van twee dochters. Hij werkt voor afvalintercommunale MIROM in Roeselare. In deze blog kan je lezen hoe hij en zijn gezin door het leven gaan zonder auto.
Bon, ik moet bekentenissen afleggen. In de eerste aflevering van deze column hadden we het in grote lijnen over een leven zònder auto. Maar helemààl zonder zitten we eigenlijk niet. ‘t Is te zeggen, we hebben geen gemotoriseerd vervoermiddel meer in ons bezit, maar we weten er wel nog eentje staan. En we gebruiken die ook soms. Ze zouden er bij de ‘Anonieme Automobilisten’ niet mee kunnen lachen, maar ik kan niet zeggen dat ik clean ben en al maandenlang geen stuurwiel meer heb aangeraakt.
Want hoe graag we ook zouden willen: de auto helemaal uit ons leven bannen was en is op dit moment nog geen optie. We zijn nochtans geen frequente deelnemers aan straatraces en cruisen op zondagnamiddag behoort niet tot ons favoriete tijdverdrijf. Maar er blijven wel situaties waar fiets of openbaar vervoer geen al te waardig alternatief blijken. Probeer na een filmpje tijdens het Filmfestival van Gent maar eens met het openbaar vervoer terug in Roeselare te raken.
Hoe graag we ook zouden willen: de auto helemaal uit ons leven bannen was en is op dit moment nog geen optie
Of vind maar een manier om dat gloednieuw naaimasjien van vrouwlief in één stuk en zonder gebroken rug thuis te krijgen. En hoe zeer de dochters van 6 en 8 jaar ook flinke fietsers zijn: we willen ze het niet aandoen om na een druk familiefeest een uur of twee na bedtijd nog ettelijke kilometers naar huis te laten peddelen.
Af en toe eens een auto kunnen gebruiken, leek dus wel cruciaal. Zodoende begonnen we – eens duidelijk was geworden dat er geen eigen vierwieler meer voor de voordeur zou staan – het aanbod aan autodelen op te snorren. In eerste instantie zag dat er allemaal erg uitgebreid en veelbelovend uit. Stapp.In, Dégage, Battmobiel, Tapazz,… Hippe namen, vaak geniale concepten, flashy logo’s, doordachte apps en occasioneel eens een woordspeling… wat kan een mens méér vragen?
Hippe namen, vaak geniale concepten, flashy logo’s, doordachte apps en occasioneel eens een woordspeling… wat kan een mens méér vragen?
Maar helaas werd snel ook duidelijk dat Roeselare (nog) geen Brussel of Gent is. Doorgaans amper of geen pinnetjes in de wijde omgeving en enkel bij Cambio een min of meer vaste vloot met drie voertuigen verspreid over de stad. Eentje was op wandelafstand, maar we hadden toch niet meteen het gevoel dat we daarmee een betrouwbaar alternatief hadden. Tegenwoordig wordt er nu wel al eens een infosessie georganiseerd en ziet het er naar uit dat ‘autodelen #vanRSL’ een ding kan worden, maar het blijft nog bescheiden en vooral: een half jaar geleden was er nog niet veel beweging.
Op een zomers terrasje (zonder twijfel hét beste vergaderingstype!) hadden we het er ook over met een van onze beste vrienden. De sappige details van dat gesprek (en van vele andere trouwens) hoeft u niet te weten, maar we kunnen wel een paar onderdelen verklappen. ‘Dat een auto verdorie veel geld kost‘ bijvoorbeeld. Maar ook ‘dat een auto eigenlijk het grootste deel van de tijd stil staat.’
U voelt ons al een beetje komen, maar daar aan dat tafeltje stelden we rond enkele lege maar ook halfvolle glazen vast dat de vaak stationaire wagen van onze kameraad (ook nog eens een halve buurman, what are the odds?!) in feite een perfecte oplossing kon zijn. En wat meer is: hij zag daar òòk iets in! Nog wat officiële en officieuze overlegmomenten verder spraken we af om het voor drie maanden te proberen. Met CozyCar konden we een kleinschalig autodeelsysteem op maat opzetten waarmee onze partner in crime zijn wagen enkel aan ons uitleent, en wij ook enkel zijn wagen gebruiken.
Met CozyCar konden we een kleinschalig autodeelsysteem op maat opzetten waarmee onze buurman zijn wagen enkel aan ons uitleent
Middels een ingewikkelde formule werd er vervolgens een prijs per kilometer bepaald, waarmee wij niet enkel ‘de naft‘ vergoeden, maar ook proportioneel bijdragen in aankoopprijs, onderhoud, taksen, keuring en andere kosten. Onze dochters beloofden bovendien al aan hun favoriete ‘nonkel’ dat ze voor zijn verjaardag de auto gaan wassen. Wij lieten ons ook als bestuurder toevoegen in de verzekeringspolis en huppekee: we waren klaar voor de test!
Het autodelen zelf is echt kinderspel: als er zich een verplaatsing aandient in de nabije of verre toekomst, geven we die eenvoudigweg in op een gedeelde kalender-app op de smartphone. Voor last minute boekingen bellen of sms’en we. En eens het zover is, stappen we naar de auto, stappen we in en zijn we de spreekwoordelijke ‘piste’ in.
Het experiment verliep – dat las u eerder al – vrij vlot en tijdens een gezellig etentje (ook geen onaardig vergaderingstype) in januari werd door beide partijen dan ook besloten de samenwerking voort te zetten: een mooie entente, waarbij wij amper inboeten aan ‘gemak’ en toch alleen betalen voor de luttele kilometers die we daadwerkelijk rijden.
Dat hij nu niet kan weerstaan aan de puppyblik van onze dochters? Dat klopt. Maar het is vooral ‘ne verstandige mens’
En ja, ik ken jullie argwanende types wel: er zijn vast mensen die vermoeden dat wij gewoon een pak al te gênante details over die vriend kennen, dat hij gewoon veel te goed is voor deze wereld of dat hij nu eenmaal niet kan weerstaan aan de puppyblik van onze dochters…
Ik kan u zeggen: dat klopt allemaal. Maar het is voor zover wij kunnen inschatten niet de reden waarom ook hij aan het avontuur is begonnen. Het is ‘ne verstandige mens’ die gewoon ook ziet waarom autodelen anno 2019 geen onlogisch concept is. Plus: hoe beperkt de afstanden die we afleggen soms ook zijn, elke kilometer betekent voor hem een beetje winst voor een auto die anders toch stil staat. In een Filmfestivalmaand durft dat trouwens al eens oplopen tot een behoorlijk bedrag. En al wie weet wat een wagen kost, snapt wel dat zo’n terugverdienmodel welkom kan zijn.
Zijn er dan echt geen problemen of grote risico’s? Vrezen we dan niet dat de vriendschap op de duur zal lijden onder een dergelijke zakelijke overeenkomst? Dat de deelauto tùssen ons zal komen te staan of een abusievelijk opgelopen kras ook de onderlinge band zal schaden? Eigenlijk niet. De keren dat we de wagen op hetzelfde moment nodig hebben/hadden zijn schaars en in zo’n geval vinden we altijd vlot een oplossing. Daar hebben we onze geschiedenis mee. We go way back hé, we gaan ook niet autodelen met de eerste de beste passant.
Àls de samenwerking (wat ons betreft) tot een abrupt einde zou komen… DAN ZAL HET LIGGEN AAN DIE EINDELOZE OBSCURE HIP-HOP DIE TELKENS UIT DE BOXEN SCHALT ALS HIJ GEREDEN HEEFT!*
* Al een geluk dat we ‘t Hof van Commerce allemaal goed vinden!
Leven zonder auto
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier