Zuienkerke: “Het zit er bij ons gewoon ingebakken”

Loopcoach Johan Vervaeke heeft dit jaar de Krakverkiezing op zijn naam geschreven. De 58-jarige politiecommissaris uit de Vagevuurwijk is blij met de erkenning, maar blijft er bescheiden onder. “Jezelf inzetten voor anderen, dat kregen wij als kind gewoon mee van thuis.”

“Ik zag dat een van de twee andere Krak-laureaten (Georges Suvée van SOS Caiza, red.) hier bij ons in de wijk woont. Ik zou hem eens een bezoekje moeten brengen”, neemt Johan zich voor. “Wel jammer dat er maar één winnaar kan zijn, want ik vond de andere kandidaten ook heel verdienstelijk. Mensen die zichzelf in stilte voor de ander inzetten, ik heb daar altijd veel bewondering voor gehad. Iedereen was trouwens nieuwsgierig naar wie ze waren en wat ze allemaal doen, die Kraks. Dat heb ik niet alleen ervaren op de nieuwjaarsreceptie van de gemeente, ook op straat kwamen veel mensen naar me toe. Het leek hier dus echt wel te leven.”

Mensen vragen me soms waarom ik niet in de politiek stap…

Voor Johan is het engagement vanzelfsprekend: hij kreeg dat mee van thuis. “Pa was heel betrokken bij het verenigingsleven in ons dorp en ma was er de eerste vrouwelijke schepen. Het maatschappelijk engagement zit er bij ons gewoon ingebakken”, vertelt Johan, geboren in Kortrijk en opgegroeid in Deerlijk. Pas een goeie vijf jaar geleden streek hij neer in Zuienkerke – de liefde achterna – waar hij nog geen jaar na zijn komst een buurtinformatienetwerk en een loopclubje oprichtte. De Vagevuurjoggers zijn nog altijd actief. “Weer of geen weer, elke maandagavond staan ze trouw op de afspraak. En intussen is er ook een wandelgroepje bijgekomen, om de twee weken gaan we een twaalftal kilometer stappen in de polders of de bossen rond Brugge”, aldus Johan, die in ‘t Vagevuur als een soort wijkburgemeester kan worden gezien. “Ik ben hier voor van alles en nog wat het aanspreekpunt: de ontwikkelingen rond het Clubstadion en Polderwind, de werken aan de Expresweg… Er zijn soms mensen die me vragen waarom ik niet in de politiek stap…”

De loopmicrobe kreeg Johan door zijn job bij de politie te pakken. “Lopen is een onderdeel van de proeven bij het ingangsexamen. Maar mijn coachcarrière is begonnen in mijn geboortedorp Deerlijk, waar ik eerst gewoon lid en later ook voorzitter van de plaatselijke joggingclub werd. Dat was zo’n beetje de start van alles”, vertelt hij. Organisatorisch werkt hij mee aan grote loopevenementen, van de marathons in Brussel en Antwerpen tot Dwars door Waregem, de Kerstcorrida in Deerlijk en de Kortrijk Run. “Ik doe dat samen met een pak vrijwilligers, op wie we altijd kunnen rekenen. Vrijwilligers zijn binnen onze samenleving onmisbaar, en ook daarom vind ik de Krak-verkiezing een mooi initiatief. Het zet die mensen eens in de kijker.”

Johan kijkt met dankbaarheid terug op zijn Krak-avontuur. “Van mijn petekind tot mijn dochter die in Deerlijk woont, allemaal hebben ze me een duwtje in de rug gegeven. Zoals gezegd kreeg ik al heel wat mooie complimentjes en op het werk verrassende reacties van collega’s. Dat heeft mij allemaal eens deugd gedaan.”

(WK)

Hoe is het allemaal begonnen?

“Ik trainde toevallig een groepje echtgenotes van artsen. Toen het hen ter ore kwam dat ik een gemotiveerde coach was, benaderden ze me met de vraag om aan de conditie van borstkankerpatiëntes te werken. Als revalidatie in de gezonde buitenlucht. In onderlinge communicatie met de oncologen en de loopsters zelf geef ik heel individueel gerichte looptraining. Die aanpak werkt, de loopsters durven het ook te zeggen als het eens niet gaat… We werken altijd naar een doel toe: Dwars door Brugge, de Ladies Run… Na afloop houden de loopsters daar een goed gevoel aan over, het sterkt hen dat ze dat op eigen krachten tot een goed einde hebben kunnen brengen.”

Af en toe draait het minder positief uit: hoe ga je daarmee om?

“Natuurlijk doet het pijn om patiënten te moeten laten gaan, het worden na verloop van tijd goeie vriendinnen… Wat me dan vooral sterk houdt, is dat ik in die moeilijke periode toch nog iets voor hen heb kunnen betekenen. Ook voor hun echtgenoten… Zo was er bijvoorbeeld die man die mij opbelde nadat zijn vrouw was overleden. Hij was dankbaar dat hij haar nog eens had zien herleven. ‘Ze kon tenminste weer even mama zijn’, zei hij. Eigenlijk vormen we een soort praatgroepje van lotgenoten.”

Wat haal je er voor jezelf uit?

“Het helpt me het leven te relativeren. Maar, boven alles, doet het gewoon deugd om voor anderen iets te kunnen betekenen: daar puur ik meer plezier uit dan wanneer ik het voor mezelf doe. En ik krijg ook veel steun van derden. Na jullie verslaggeving van mijn laatste marathon in Athene, ten voordele van Think-Pink, werd ik bijvoorbeeld uitgenodigd bij de Rotary.”

Privé

Geboren in Kortrijk op 26 juni 1958. Woont met echtgenote Riet Van Looveren in de Leeglandstraat 15 in Zuienkerke. Broers en zussen: Lieven (+) en zussen Jo en Hilde. Kinderen: Deborah (34) en Tessa (32).

Loopbaan

Studeerde bouwkundig en technisch tekenen en later criminologie. Werkte van 1980 tot 1989 bij de gemeentepolitie van Deerlijk en daarna bij de gerechtelijke politie van Kortrijk. Sinds 2001 commissaris bij de Federale Politie West-Vlaanderen.

Vrije tijd

Lopen, fietsen, wandelen, de kleinkinderen en klussen.