Sinds 1951 woont Suzanne Riemaecker (90) oftewel ‘Zanneke’, want zo wordt ze door iedereen genoemd, in Oedelem. Sinds 1966 baat ze café De Stop onafgebroken uit. Nooit nam ze even vakantie. Behalve op dinsdag, want dat is haar sluitingsdag. Ook voor haar was het een lastig jaar, want alleen zitten en geen café mogen houden door corona, dat wil ze nooit meer.
Sinds de cafébazin enkele weken geleden 90 jaar werd, blijft de media-aandacht toenemen. Intussen werden al artikels gemaakt voor diverse kranten en kwam de regionale televisie eveneens een reportage draaien. “Al die aandacht, is wat ik doe zo straf?”, reageert Zanneke op de toegenomen aandacht voor haar bruine kroeg.
In haar zaak is iedereen welkom, al bestaat haar cliënteel vooral uit vaste klanten. “Mijn jongste klant is 29 en mijn oudste klant is 93. Iedereen kent dit café en iedereen kent mij”, lacht ze. Diezelfde vaste klanten helpen de uitbaatster van tijd tot tijd om een volle bak bier te verplaatsen, maar verder doet Zanneke alles helemaal zelf.
Geen televisie en radio
“Een oud ventje zei mij ooit toen ik mijn café opende dat ik een poetsvrouw mocht aanwerven, maar dat ik het achter de toog zelf moest doen. Dat duurt het langst. En dat blijft ook zo, want iedereen weet dat ik de baas ben”, vertelt Zanneke.
“In de 55 jaar dat ik café hou, is de rijkswacht maar één keer moeten langskomen. Ik heb een erg goed cliënteel, want men komt hier voor de gezelligheid. Ik heb geen televisie en er speelt geen radio, praten met elkaar en plezier maken is hier het belangrijkste.”
Meer dan 100 jaar
In totaal bestaat de zaak al meer dan 100 jaar. Aan het interieur werd weinig veranderd, maar je kan er van de vloer eten. “Een propere en nette zaak, daar hecht ik veel belang aan”, lacht ze.
Toen ze haar café opende, had Zanneke nog veel collega’s. Volgens haar bestonden er bij haar opening nog 124 andere cafés in de gemeente. “Nu hebben we er nog drie. Van een café alleen kan je dan ook niet leven”, legt ze uit. “Daarom kost een pintje bij mij anderhalve euro. Vroeger ging de man werken en hield de vrouw café om een beetje bij te verdienen”, weet de kranige dame.
Eenzaam tijdens lockdown
Het waren de eigenaars van het gebouw, voormalige eigenaars van een winkel, die Zanneke ooit vroegen om het café te openen. “Ze zeiden dat ik erg rechtuit was en dat goed zou doen. Mijn man was echter resoluut tegen en ik zou het slechts vier jaar doen, maar dat liep snel uit en zoals je ziet ben ik nog steeds bezig”, lacht Riemaecker.
Haar man overleed in 1993 en de coronacrisis deed het café lang sluiten, maar aan een definitief pensioen denkt Zanneke nog niet. “Ik was erg eenzaam tijdens de lockdown. Behalve wat bezoek zat ik altijd alleen. Ik dacht even aan stoppen, maar bij de mensen zijn en babbelen, dat is mijn lang leven. Ik doe verder zolang ik kan. Als ik ooit stop, wordt het gebouw afgebroken.”
Geen zatlappen
Op zondag verwelkomt ze bovendien een gezelschap kaarters. Die stimuleerden haar naar eigen zeggen om niet te stoppen. “Zij wilden nergens anders heen. Iedereen komt hier voor de rust en gezelligheid. Op een ouderwetse manier praten, plezier maken en een glas drinken, daarvoor komen mijn klanten naar hier.”
Aan rustig uitbollen, denkt de cafébazin ook helemaal niet. De voorbije zondag vierde een van de vaste klanten zijn verjaardag en zat de zaak afgeladen vol. “Maar zatlappen komen er hier niet in. Er wordt veel plezier gemaakt, maar mensen die te veel op hebben, moeten naar huis.”
“Daarom serveer ik ook geen sterk bier. Wie dat drinkt als een gewoon pintje, mag ik halverwege de avond buitenvegen en dat wil ik niet”, besluit de 90-jarige dame. Haar café is dagelijks (behalve dinsdag) geopend vanaf vier uur ‘s middags, sluiten doet ze als de laatste klant de deur uitgaat.
Kerstbabbels
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
