Een dubbele hartaanval, twee weken coma en vier stents, en toch ziet de 56-jarige Wim Vercooren uit Diksmuide er acht maanden later wonderwel goed uit. Dat is mee te danken aan de steun van de supporters van zijn favoriete voetbalclub Sassport Boezinge. Zij hingen begin juni een spandoek van 25 meter boven de tribune van hun club, om Wim beterschap te wensen. Het hangt er nog altijd.
“Er kan veel gebeuren in een jaar”, zo overschouwt Wim Vercooren (56) het bijna afgelopen jaar 2020. Daarmee doelt hij niet alleen op de coronapandemie. De Diksmuideling werd op paaszondag getroffen door een hartaanval. “Ik zal die dag nooit vergeten en toch herinner ik me er niks van. Plots ging het licht uit.”
“Gelukkig zat mijn vrouw die avond naast me in de zetel”, vertelt Wim. “Ze belde meteen mijn schoonbroer, die ambulancier is en een paar straten verder woont. Hij kwam aangelopen op zijn sokken en begon me snel te reanimeren.”
In het ziekenhuis kreeg Wim een tweede hartaanval. Hij lag een paar weken in coma en kreeg vier stents ingeplant. Begin juni zat Wim weer in zijn zetel – tien kilo lichter en fel verzwakt. “Ik was al mijn spieren kwijt, ongelooflijk wat twee weken coma met een lichaam doet.”
Zeven kilo bijgekomen
Wim is een van de trouwste supporters van Sassport Boezinge. Bezoekjes en knuffels waren door corona niet mogelijk, maar de voetbalclub vond een originele manier om Wim vanop afstand te steunen. Op 5 juni hingen de supporters een spandoek van 25 meter lang boven de tribune van hun club, met daarop de boodschap: Wim, spoedig herstel en tot binnenkort, vanwege Sassport Boezinge .
“Wat een verrassing, ik ben diep ontroerd en hoop snel weer in de tribune te staan”, zo reageerde Wim in onze krant . Een half jaar later oogt Wim veel kloeker. “Ik ben alweer zeven kilo bijgekomen, allemaal spieren”, vertelt hij trots. “Ik probeer elke dag te wandelen, te fietsen of te fitnessen.”
Op netvlies gebrand
Vrouw Bernadette (52) gaat zo veel mogelijk mee. “Ik kan hem nog niet goed loslaten, maar ik moet het leren”, zegt ze. “Ik revalideer mee, vooral mentaal. Ik voelde me dit jaar nooit honderd procent op mijn gemak en bleef vaak wakker liggen ’s nachts. Dat beeld van Wim met al die buisjes en toestellen in het ziekenhuis, dat staat op mijn netvlies gebrand. Na Nieuwjaar proberen we opnieuw voltijds te gaan werken.”
Wim heeft intussen zijn voetbalvrienden teruggezien, al was dat van korte duur. “Door de tweede coronagolf kon Boezinge amper vijf matchen spelen, waaronder drie op verplaatsing, maar ik heb ze allemaal gezien. Het eerste weerzien met de vrienden vond plaats voor de match in Heestert. Mijn komst was niet aangekondigd en het werd een emotioneel weerzien. Ook wat vreemd, want we mochten elkaar niet vastpakken. Je ziet er goed uit , hoorde ik vaak. Ik hoop dat ze het menen”, zegt de toegewijde supporter met een kwinkslag.
Bijna-doodervaring
Het spandoek prijkt nog altijd boven de tribune in Boezinge en heeft veel bekijks op de Randweg tussen Ieper en Diksmuide. “Dat is bijzonder, want het is de belangrijkste reclameplek voor sponsors van de club. Door dit mooie gebaar kreeg ik veel hartverwarmende reacties. Na mijn bijna-doodervaring ben ik de wereld anders gaan bekijken. Zelfs tijdens deze pandemie kan ik meer relativeren en genieten van kleine dingen, zoals aperitieven met de kinderen.”
“We hebben nog een aantal feestjes tegoed”, zegt Wim nog. “Mijn vrouw en ik waren in september dertig jaar getrouwd en ik heb de verjaardagen van mijn vrouw en dochter gemist toen ik in coma lag. Op andere vlakken ben ik dezelfde gebleven. Toen ik ontwaakte, hoopte mijn schoonbroer dat ik voortaan zou supporteren voor Club Brugge. Helaas voor hem: op nationaal niveau blijf ik Anderlecht trouw.”
Wim mist wel de matchen van zijn geliefde eersteprovincialer en het bijhorend sociaal contact. “Maar we blijven positief. Samen met mijn vrouw heb ik de eerste match in de agenda gezet: 14 februari, we maken er een valentijnsdate van.”
(TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
