Van de 275 avonturiers die deelnamen aan Roc du Maroc waren er ook enkele streekgenoten. Een van hen is Johan Vantomme (58), die zich voor het eerst inschreef voor deze uitdaging.
Roc du Maroc is een mountainbikewedstrijd die plaatsvond van 1 tot 9 oktober. Op het programma stonden zes ritten met in totaal een afstand 666 kilometer. “De heenvlucht vertrok van Zaventem richting startplaats Ouarzazate”, vertelt Johan Vantomme, die in Poelkapelle woont. “Het was de eerste keer dat ik deelnam aan zo’n avontuur. Van nature ben ik een wielrenner, maar mountainbiken doe ik ook af en toe. Ik wilde ooit zo’n uitdaging aangaan en dit leek me ideaal. Ik reed met een hardtrail-type, waarbij je enkel veringen op de voorvork hebt. Mocht ik het opnieuw doen, dan zou ik een full suspension kiezen. Daar heb je ook op de achtervork veringen en ga je vlotter voorbij de vele hindernissen.”
Ouarzazate
“We verbleven de eerste twee dagen op hotel in Ouarzazate. Na een korte verkenningsrit waren we op dag twee klaar voor het grote werk. Een stevige rit van meer dan 6 uur en een half waarin ik ten val kwam, maar gelukkig zonder erg. ‘s Avonds sliepen we dan voor het eerst in onze bivak, waarbij iedereen zijn eigen tentje had. Alles was heel goed georganiseerd.”
Johan is hoofdinspecteur bij PZ Arro Ieper, regiopost Langemark. Hij fietste samen met zijn kameraad Stefaan D’Hoore uit Sint-Laureins, een leeftijdsgenoot die hij nog kent van op de politieschool. Op dag drie sloeg het noodlot echter toe. “Er zat in die rit een stevige col, een soort Mont Ventoux. We raakten goed boven, maar op weg naar het tweede checkpoint liep het mis toen we slalomden tussen de rotsblokken. Stef haperde met zijn pedaal aan een rotsblok en viel er op. Zijn medisch bulletin: twee gebroken ribben en einde wedstrijd. Stef kon kiezen tussen zich laten repatriëren of de wedstrijd blijven volgen. Hij koos voor het tweede en bleef om me te ondersteunen. Ik hielp hem met aankleden, hij hielp me met bevoorraden en stond klaar aan de start en aankomst met de nodige aanmoedigingen.”
“Fysiek is het heel belastend, door de opeenvolging van dagen en de hitte. Het kwik ging vlot over de 30 graden. Aan opgeven heb ik echter nooit gedacht. Het doel was aankomen en dat is gelukt. De laatste pedaalslag over de finish was wel emotioneel. Iedereen is uitgeput en je beseft dat dit onvergetelijke avontuur ten einde komt”, aldus Johan, die maandag meteen weer aan de slag ging.
Nieuwe uitdaging?
“Mijn fiets blijft wel een weekje aan de kant. Ik zou dit zeker nog opnieuw doen, maar niet per se volgend jaar al. Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb want ik heb toch grenzen verlegd. Maar het vergt ook een voorbereiding van enkele maanden.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
