Christine Vankeirsbilck uit Pittem zal volgend jaar al een kwarteeuw achter de toog staan van café Don Quichotte in de Pontweg, vlakbij de rotonde met de Tramstraat. “Onze ligging hier is goed, op donderdag genieten we ook van het volk op de markt.”
Dat Christine Vankeirsbilck (65) ooit in de horeca zou belanden, stond niet bepaald in de sterren geschreven. “In een ver verleden had ik ooit nog geholpen in De Germinal in Meulebeke en Epsom in Pittem, eens bijspringen als het nodig was. Maar ik ben een boerendochter. Uiteindelijk was ik in de tuinbouwsector beland, maar eerlijk gezegd was het geen vetpot. Ik had ook drie kinderen en die stonden op het punt om te gaan studeren. En zo kwam ik hier in Tielt terecht. Maar ik kende eigenlijk niet veel van café houden.”
Hulp van José Penninck
Café Don Quichotte droeg al die naam, Christine besloot noch tegen windmolens, noch tegen de bierkaai te gaan vechten, maar het café nieuw leven in te blazen. “Het had leeg gestaan en zat dus op zijn gat. Ik heb toen wel hulp gehad van José Penninck, hij zette hier mee zijn schouders onder een biljartclub, een kaartvereniging en een spaarkas. En dat bracht meteen volk op de been en zo waren we vertrokken. Want eerlijk gezegd kende ik daar geen bal van, ik was een boerendochter hé. José verloren we jammer genoeg al een tijdje terug, hij is veel te vroeg overleden.”
“Ik ben als enige vrouw lid van onze biljartclub, maar ik laat de mannen winnen…”
Maar Christine kreeg het door de jaren heen natuurlijk in de vingers. “Vinkenvereniging De Roodborsten hebben hier nu hun lokaal, ook de kaartclub en de biljarters doen hier nog hun ding. Zopas was hier ook het kampioensfeest van de biljarters, Stefaan Debaets schopte het tot keizer.”
In de biljartclub zijn het allemaal heren, op één dame na. “En dat ben ik. Of ik het kan? Ik zou anders niet mee doen hé. Maar ik train veel te weinig, ik kom enkel aan spelen toe bij clubwedstrijden. Winnen? Bah nee, ik laat dat aan die mannen over. Verliezen tegen mij, dat zouden ze niet graag hebben. Maar kijk, ik ben ook niet de laatste in het klassement, ik moet het toch een beetje kunnen”, gaat Christine onverdroten verder.
In het lokaal liggen her en der ook verkiezingsfolders, aan het raam hangen er zelfs persoonlijke affiches geplakt. “Ze vragen dat niet hé, ze doen maar. Maar we dragen hier geen politieke kleur. De klanten onder elkaar praten daar wel eens over, maar ik meng me niet in die gesprekken. Ik kan over alles mee spreken, maar ik ga me geen politieke kleur aanmeten. Iedereen is hier welkom. Uiteraard komen er meest mannen, maar zeker op marktdag komen er wat meer dames over de vloer.”
Eigen terras
Het café heeft een terras voor de deur. “Een eigen terras, gelukkig maar. Moest ik terrasbelasting moeten betalen, zou ik het er niet uit halen.”
In de coronalockdowns kon Christine, die vrijgezel is, zich goed bezighouden. “Ik ben nogal creatief, ben graag bezig. Ik heb dan wat geschilderd, heb nieuwe tafelkleedjes gemaakt. Ik heb me niet verveeld, maar uiteraard was het financieel een domper. Alle tegemoetkomingen die we kregen, mochten we ondertussen al doorstorten. Mijn boekhouder had er ons voor gewaarschuwd en hij heeft gelijk gekregen.”
Op haar 65ste denkt Christine nog niet meteen aan stoppen. Hoewel haar kleinzoon af en toe bijspringt, zal opvolging er niet in zitten. “De kleinkinderen studeren allemaal”, zegt ze. “Ik heb hier nog een contract tot 2027 en ik heb al met de brouwerij (Don Quichotte is een Ename-café, red.) gesproken. Na 2027 kan ik verder doen, per jaar of zelfs per drie maanden als dat me beter uitkomt. Maar eerst daar geraken, zolang de gezondheid het toelaat, ga ik verder.”
Donderdag vroeg open
In het café wordt ook naar koers en voetbal gekeken. “Ik heb geen abonnement om het voetbal uit te zenden, daarvoor kunnen ze in sporthal De Ponte terecht. Daar hangt het vol tv’s. Hier is het een volkscafé, maar de Tour de France of de Rode Duivels, dat staat hier uiteraard op.”
Woensdag is de sluitingsdag van het café, op donderdag gaan de deuren voor de marktgangers al om 7.30 uur open, de andere dagen om 9 uur. In de voormiddag blijft het café open tot 13.30 uur, in de namiddag opent Christine opnieuw om 15.30 uur, op zondag om 16 uur. “De klanten komen wat van overal uit de buurt, hier uit Tielt zelf uiteraard, maar ook uit Schuiferskapelle, Kanegem, Ruiselede, Pittem, Wingene… Meestal iets oudere mensen, het is hier geen jeugdcafé, hé. De gewone pintjes zijn hier ook het populairst. Al doen de biertjes laag in alcohol het ook goed ondertussen. We moeten mee met onze tijd.”
Volgende week: café De Kring in Meulebeke.
Het volkscafé
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
