Wevelgems Koor Ortier combineert zingen en dansen op het podium

Koor Ortier brengt vierstemmige liederen, van Bella Ciao tot Ploegsteert. Een optreden bijwonen van Ortier is bijzonder: het is niet enkel een lust voor het oor, er valt ook heel wat te zien op het podium. Maar in essentie hebben alle koorleden dezelfde stimulans: het plezier van het zingen.

Het kan soms raar lopen. Hoe een vereniging tot stand komt, hangt vaak af van toevalligheden of bizarre omstandigheden. In het geval van koor Ortier begon alles met een geschenk. Julie Corne ontving op kerstavond 2003 een cassetje met daarop een lange reeks stemmen die allen hetzelfde liedje zongen: ‘Jacky Wilson Said’ van Van Morrison.

“Ik was al een tijdje van plan om me aan te sluiten bij een koor”, begint Julie. “Helaas bleef het bij een voornemen, de meeste koren waren kerkkoren en dat sprak me niet aan. Bij het cassetje stak een lijst met namen van vrienden die zich engageerden om wekelijks samen een paar uurtjes te zingen. En de naam van de dirigent die alles in goede banen zou leiden: Wannes Cappelle. “Wannes studeerde toen nog aan het Herman Teirlinck instituut, om de twee weken kwam hij op zondagavond naar Wevelgem om ons vierstemmig koor te begeleiden. We repeteerden in de bovenzaal van café Alfa, ons koor droeg dan ook de naam ‘koor Bollaert’ naar Heroen Bollaert die op dat moment café Alfa uitbaatte.”

Koor Bollaert

Van bij de aanvang was het de bedoeling om in vier stemmen te zingen, dat maakt het allemaal wat ingewikkeld want je moet toon kunnen houden. Niettemin groeide het koor gestaag, de tien startende zangers en zangeressen werden er twintig. Koor Bollaert werd koor Ortier en Wannes kreeg het wel erg druk met het Zesde Metaal en andere projecten, zodat gezocht werd naar een andere dirigent. Het werd Hans Vanhauwaert. Met het enthousiasme van Hans nam het aantal koorleden toe en volgden de eerste optredens. Aanvankelijk nog enkel voor de familie.

Gedreven dirigenten

“Hans was een enorm gepassioneerd dirigent”, zegt Julie. “Hij was niet snel tevreden. Het inoefenen van een nummer duurde dan ook verschillende weken. Ons repertoire was bijgevolg beperkt, maar de nummers die we kenden zoals breakaway en Wonderful World hadden we wel onder de knie.”

“Zingen maakt je hoofd helemaal leeg”

Ook Hans voelde zich thuis bij het koor. Toen zijn ziekte hem geleidelijk aan verzwakte en hij zijn activiteiten een voor een stopte, bleef hij Ortier dirigeren. “Tot op het laatste moment bleef hij ons aansporen en tikte ons op de vingers als we de aandacht lieten verslappen”, glimlacht Julie. “Hij voelde zich goed bij het koor en wellicht was Ortier voor hem ook een bron van moed om door te gaan. Onze laatste repetitie in de tuin van een koorlid was tegelijkertijd ook een afscheid.”

Na het overlijden van Hans in juli 2012 was Ortier van slag. Het duurde een tijd vooraleer ze de draad terug opnamen en het was even zoeken naar een nieuwe dirigent. “Die vonden we in Anneloor Meersman”, vervolgt de voorzitter. “Qua gedrevenheid moet ze zeker niet onderdoen voor Hans, en net zoals hij, laat ze ons niet op onze lauweren rusten. Ons repertoire werd aanzienlijk uitgebreid, zodat we geleidelijk aan toeleefden naar ons eerste eigen avondvullend programma. Stel je daar geen stilstaand koor bij voor dat het ene lied na het andere afdreunt. Nee, Anneloor daagt ons telkens uit tot een aangepaste choreografie. We hebben het soms moeilijker om de passen en bewegingen te memoriseren dan de liedjes (lacht). Het maakt het allemaal nog plezanter, en dat is waar we het voor doen: voor ‘t plezier van ‘t zingen is zowat onze lijfspreuk geworden. We zijn vrienden die ook samen op weekend trekken, maar vooral genieten van het samen zingen. Zingen maakt je vrolijk en tegelijkertijd kan het je ontroeren. Terwijl je zingt maak je je hoofd helemaal leeg, je vergeet je zorgen en het gevoel dat je met velen tot een mooie samenzang komt, brengt je in andere sferen.”

Tenors en bassen

Een aantal jaren geleden nam een groep deel aan de theatertoer Soldaat-Facteur en Rachel van compagnie Cecilia. Er volgde een concert met de Harmonie van Elverdinge en vorig jaar nog ‘Gent-Wevelgem zingt’, een samenwerking met koor Krop in de Keel uit Gent. De repetities van Ortier lagen stil tussen maart en oktober. “In oktober repeteerden we een aantal keer in de Wijnbergkerk, daar hebben we alle plaats om op veilige manier te oefenen. Nu ligt alles terug plat natuurlijk, maar we blijven plannen maken. Regelmatig komen er verzoeken van kandidaat-koorleden, vooral van sopranen en alten. Die hebben we voorlopig voldoende. We kunnen echter altijd nog wat tenors en bassen gebruiken, om het evenwicht tussen de verschillende stemmen te bewaren.” (SLW)