Wandelclub Daorta wacht op koninklijke titel: “Koning heeft nu andere dingen aan zijn hoofd”

Om zijn vijftigste verjaardag luister bij te zetten, vroeg wandelclub Daorta onlangs de koninklijke titel aan bij het paleis. Door corona ziet de vereniging zich wel genoodzaakt om dichter bij huis op stap te gaan. “Maar het samenzijn primeert.”

Wandelclub Daorta werd opgericht in hetzelfde jaar als de Internationale Tweedaagse. “De wandelclubs schoten toen overal als paddenstoelen uit de grond. Ondertussen ligt de gemiddelde leeftijd bij ons een stuk hoger, maar dat maakt het er niet minder leuk op”, zegt Marc Marchand, met zijn 57 lentes een van de benjamins van deze vereniging. “Misschien dat jonge mensen daarom afhaken, maar wij zijn geen competitieve wandelclub, we stappen niet om het meest of om ter eerst. Bij ons gaat het om het gezond bewegen en buiten zijn. We zijn één grote vriendenbende en het wandelen is in de eerste plaats een sociaal gebeuren. Al wordt er nu door corona veel meer individueel gewandeld. Zelf ga ik alle dagen een uurtje stappen om m’n hoofd leeg te maken.”

“Wij zijn inderdaad geen ‘kilometervreters’ en door het grote leeftijdsverschil zitten we met twee snelheden in onze club. We stippelen daarom meestal een kleine én een grote wandeling uit zodat onze leden kunnen kiezen”, zegt de 83-jarige voorzitter Werner Demeyer. “Maar wandelen houdt je wel jong. Mijn vrouw en ik zijn in juli nog samen gaan stappen in de Zwitserse bergen. Wij verblijven altijd in jeugdherbergen als we op reis gaan. Samen hebben we zo de wereld rondgereisd.”

Dubbeldekkers

“Vroeger keken de mensen er wel veel meer naar uit om met de wandelclub op stap te gaan. We zijn nog met twee volle dubbeldekkers op uitstap geweest. Nu zijn de mensen het gewoon om uitstapjes te maken”, zegt zijn vrouw Bernadette De Nys (82).

“Wandelen is een van de meest democratische sporten die er zijn, en al zeker bij ons: als lidgeld betaal je voor een heel jaar 10 euro per gezin, verzekering inbegrepen. We hebben ook geen grote clubkas, wij zijn geen bank”, zegt de 78-jarige Maurice Adam. “Op onze jaarlijkse driedaagse, die nu door corona spijtig genoeg moest worden afgelast, verbleven we met de wandelclub ook vaak in jeugdherbergen. Opnieuw om het voor iedereen betaalbaar te houden, want wij hebben veel alleenstaanden met een klein pensioentje. We hebben ons ook jarenlang ingezet voor de Senior Games van Sport Vlaanderen.”

Die wandeldriedaagse ging in het verleden al richting de Waddeneilanden, de Noord-Franse kust en Engeland. “Ook de Hoge Venen en de Voerstreek hebben we al vaak bezocht. Nu met corona zullen we het voor onze wandeltochten iets minder ver moeten zoeken. We waren gewoon om te autodelen, maar door de social distancing is dat niet langer verantwoord. We zijn momenteel aan het kijken om ons in groep met het openbaar vervoer te verplaatsen. We zijn natuurlijk begrensd door de Noordzee, maar kunnen met de kusttram wel gemakkelijk tot in Knokke en De Panne geraken, of met de bus naar Brugge. Je eigen streek ontdekken is ook leuk, en het samenzijn primeert voor ons”, aldus Werner. De eerstvolgende wandeling vindt plaats op de eerste zondag van september. “Met de tram naar Oostende, bewust dichtbij. Verder zien we wel van maand tot maand. Met die corona is het moeilijk om vooruit te blikken”, zegt Bernadette De Nys.

Verrassingstocht

Voor de traditionele nieuwjaarwandeling in Zeeland wordt er nog naar een alternatief gezocht. “En onze ‘Nacht Van’, een verrassingstocht naar een onbekende bestemming, is al evenmin kunnen doorgaan. Dit vindt normaal gezien plaats aan de vooravond van Hemelvaartsdag – nog een overblijfsel van onze christelijke roots.”

In tegenstelling tot de Tweedaagse, is wandelclub Daorta altijd een beetje onder de radar gebleven. “We hebben inderdaad nooit veel de spots opgezocht. Pour vivre heureux, vivons caché“, zegt Werner. “Om het voortbestaan van onze wandelclub te verzekeren, zouden we nu wel graag wat nieuwe jonge leden willen verwelkomen. Gezinnen zijn ook welkom; dan kunnen we in de toekomst misschien weer met de dubbeldekker weg”, knipoogt de voorzitter.

Het bestuur van de wandelclub heeft nu naar aanleiding van zijn vijftigjarig bestaan wel de koninklijke titel aangevraagd bij het paleis. “Dat zou een mooie opsteker zijn, maar er komt best wel veel papierwerk bij kijken. En de koning heeft nu wellicht andere dingen aan zijn hoofd – misschien daarom ook dat het zolang duurt”, glimlacht Rita Fockenier (74), secretaris en penningmeester bij de wandelclub. “We zouden ook ontvangen worden op het stadhuis om het gulden boek te tekenen, maar ook dat werd uitgesteld door corona.”