Izegemnaar Chris Seynaeve (43) is na vijf dagen en ruim 300 kilometer in de benen de laatste overgebleven deelnemer van de 6633 Arctic Ultra in Canada, de zwaarste ultramarathon ter wereld. Een straffe prestatie, die door zijn familie op het thuisfront op de voet wordt gevolgd.
Partner Claudia Vanslambroeck volgt thuis in de Tinnenpotstraat in Emelgem bij Izegem het wedervaren van Chris met dochters Amber (23), Julie (15) en zoon Brent (25). “Zelfs ’s nachts kijk ik geregeld op mijn smartphone om te zien of het stipje op mijn scherm nog beweegt. Een GPS-tracker toont zijn precieze positie en die kunnen we op een site volgen. Het is de enige manier om te zien hoe hij het stelt. Dan weet ik dat hij het goed doet en dat de moed er nog in zit.”
“Desnoods kruipt hij over die finish, maar het einde zal hij halen” – dochter Julie
“Het spannendste moment beleefden we dinsdagavond. Toen kregen deelnemers de kans om na 193 kilometer, ongeveer halverwege het parcours, de race eervol te verlaten en een medaille te krijgen. In de stand stond Chris toen tweede na een Amerikaan en zou hij op papier dus zilver krijgen. Alleen moest die andere deelnemer verplicht opgeven omdat zijn vingers blauw zagen en het risico op complicaties te groot was. De anderen kregen de keuze om nog door te wandelen tot aan de poolcirkel, nog eens ruim 200 kilometer verder. De andere drie kandidaten gaven er zelf de brui aan, maar Chris niet…Hij gaat er voluit voor. Zo kennen we hem.”
Kort telefoongesprek
Toch bleek dat geen eenvoudige beslissing. In principe hebben de deelnemers geen contact met het thuisfront en geeft de organisatie enkel via sociale media af en toe een stand van zaken. “Maar dinsdagavond kreeg ik Chris onverwacht toch héél eventjes aan de lijn”, glundert Claudia. “Ik was helemaal overdonderd. Hij mocht eventjes opwarmen in een wagen nadat hij bij het checkpoint was aangekomen. Hij stelt het al bij al goed, al doen zijn voeten natuurlijk heel wat pijn. Hij belde om ons te vragen wat hij moest doen: verder doen of uit de wedstrijd stappen. We hebben eerlijk geantwoord dat we dat in zijn plaats niet konden beslissen, maar vanbinnen wisten we natuurlijk dat hij niet zou opgeven. Het was natuurlijk emotioneel om hem even terug te zien en te horen. Er zijn traantjes gevloeid, wat niet abnormaal is. Zijn gezin betekent alles voor Chris. De heimwee is dan ook het moeilijkste voor hem.”
Chris twijfelde nog enkele uren, maar besloot dan toch de tocht naar de poolcirkel verder te zetten. Nog eens ruim 200 kilometer en drie tot vier dagen stappen verder. “Ik ken mijn papa”, zegt Julie. “Je zou hem bij wijze van het parcours moeten wegsleuren voor hij aan stoppen denkt. Desnoods kruipt hij over die finish, maar het einde zal hij halen. Daar ben ik van overtuigd, tenzij de organisatie hem om medische redenen verplicht er mee op te houden. Ik ben dan ook enorm trots op wat hij doet en vindt het fantastisch dat anderen via sociale media ook enorm hard met hem mee leven. Dat doet ook ons deugd.”
Voor het goede doel
Zijn familie kent Chris dan ook beter dan wie dan ook “Hij heeft een heel sterk karakter”, knikt Amber. “Als hij voor iets gaat, stopt hij voor niets. Dat hij dit doet voor het goede doel (via sponsors steunt hij met zijn Iron Force For Children kansarme kinderen die met een lege boterhamdoos naar school moeten, red.) maakt het nog veel mooier.”
En zeggen dat de Izegemnaar ei zo na niet aan de start had gestaan. Vier weken geleden had hij nog een ongeval bij het karten en bezeerde hij zijn ribben. “De dokters twijfelden, maar hebben hem toch laten gaan. Maar eigenlijk is zijn lichaam op. Dit wordt wellicht zijn laatste zware sportieve prestatie en dat zal mee spelen in zijn beslissing om nog een laatste keer alles te geven. Al zien we hem later wel nog deelnemen aan kleinere wedstrijden.”
Bourgondische levensstijl
Dat Chris tot zeven jaar geleden niks van sport deed, leefde als een Bourgondiër en een pakje sigaretten per dag rookte, maakt zijn prestatie nog heroïscher. “Van de ene dag op de andere is hij met die levensstijl gestopt en beginnen sporten”, zegt Claudia. “Dat alles in combinatie met zijn werk in de bouwsector. “Zo liep hij al de Marathon des Sables en meerdere malen de Iron Man van Almere. Vaak gekoppeld aan het goede doel en het is dat die hem motiveert. Het worden nog spannende dagen, maar we hebben er alle vertrouwen in. Of we iets plannen bij zijn thuiskomst? Laat ons zeggen dat we eerst willen wachten tot hij veilig en wel aan de eindmeet is geraakt. Daarna: zeer graag, want hij verdient het.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
