Theo Vantomme: “Rit naar de KSA verliep altijd via Menenpoort”

Als trekker van Jong Ieper Droomt De Stad en coördinator van de Dienst der Gedroomde Gewesten was stadsplanner Theo Vantomme een frisse stem en spreekbuis van de jeugd in de debatten over de toekomst van Ieper. Hoewel Ieper hem nog steeds na aan het hart ligt, is hij toch naar Gent verhuisd om er met zijn kersverse vrouw een tweedehands interieurzaak te starten.

2020 was een kanteljaar voor Theo Vantomme (30). De Ieperling stapte in het huwelijksbootje en startte samen met echtgenote Justine een tweedehands interieurzaak met de naam Hoarderlife. “Voorlopig doen we het nog allemaal via de webshop, maar we hebben net een winkel gekocht in ‘t Rabot in Gent. Als de coronamaatregelen het toelaten, zouden we in december al een pop-up doen, om dan te verbouwen en hopelijk in het voorjaar van 2021 te kunnen openen.”

Nochtans studeerde je stedenbouw. Waarom koos je voor die studies?

“Dat was een beetje een logisch vervolg op mijn eerste opleiding: vastgoed en landmeten. Het is gewoon heel leuk om bijvoorbeeld over Ieper na te denken en te kijken welke plannen we kunnen maken. Ik heb echter nooit als stedenbouwkundige gewerkt, maar je kunt er een brede waaier aan jobs mee doen.”

Je trad voor het eerst op de voorgrond toen je een Groene Pluim won met Jong Ieper Denkt De Stad. Wat hield dat precies in?

“Dat was een traject vanuit de Gecoro om eens te polsen naar de visie van jonge gasten op de stad. Met een aantal jonge architecten en stedenbouwkundigen, waarvan we er heel wat hebben in Ieper, dachten we na hoe Ieper er eventueel zou kunnen uitzien over 20 jaar.”

Hoe denk je dat Ieper binnen de Vestingen eruit zal zien over twintig jaar?

“Toerisme zal een heel belangrijke motor blijven. Daarnaast denk ik dat er heel sterk zal ingezet worden op leefkwaliteit van het stadscentrum. Er rijden heel wat bussen en auto’s, maar ondertussen wonen er wel steeds meer mensen. Kijk maar naar de Meersen waar volop nieuwe appartementen worden gebouwd. Mensen willen in het centrum wonen. Ieper heeft een heel mooi en kwalitatief centrum. Ik denk we mogen trots zijn over hoe het centrum eruitziet. Na de Eerste Wereldoorlog is dat heel kwalitatief heropgebouwd, visueel heel mooi en aantrekkelijk.”

“Het is leuk om initiatief te nemen en mensen samen te brengen”

Hoe kijkt een stadsplanner naar een gebouw als de Menenpoort?

“Dat zijn heel interessante elementen omdat daar het verhaal en de geschiedenis van Ieper heel tastbaar wordt. Ieper is an sich een middeleeuwse stad die werd heropgebouwd naar hoe zij dachten dat een middeleeuwse stad er zou moeten uitzien en de Menenpoort past daar eigenlijk niet in omdat het door een Engelse architect werd ontworpen. Die hebben een heel andere stijl en het doet niet middeleeuws aan. Maar het gebouw springt er wel uit en je kan zien dat die poort iets heel speciaals is.”

Heb je persoonlijk iets met de Menenpoort?

“Ik woonde vroeger in de buurt van de Capucienenstraat en heb altijd in de KSA gezeten. Mijn wekelijkse rit naar het heem aan de Crack was altijd via de Menenpoort. We konden er wel niet door, want er was net steeds Last Post. Voor mij zit de Menenpoort zo heel hard in mijn geheugen geprent: die rit naar de KSA en iedereen daar zien staan wachten op de Last Post.”

Je was coördinator voor de Dienst der Gedroomde Gewesten. Wat doen jullie nu nog?

“Met dat er in mijn leven nogal wat veranderingen gebeurd zijn – verhuis naar Gent, de winkel die eraan komt – ben ik eigenlijk gestopt met de Dienst. Natuurlijk ondersteun ik het project nog steeds, maar de algemene coördinatie is overgegaan naar Louise Degrave, die nu ook een stadsredactie op poten zette.”

Ik heb de indruk dat je graag je engageert. Maakt dat deel uit van jouw karakter?

“Ik denk het wel. Ik vind het belangrijk om mij te engageren, maar het is ook gewoon leuk om initiatief te nemen, mensen samen te brengen en dingen te organiseren. Ik hoef daarbij niet altijd te weten waar het exact naartoe gaat, maar ik wil wel proberen om samen iets op te bouwen en er het beste van te maken. Ik denk dat dat voor mij ook altijd de voornaamste reden is geweest om te doen wat ik doe: proberen een verschil te maken zonder te weten wat dat dan inhoudt en wat het resultaat zal zijn. Wat we met de Dienst der Gedroomde Gewesten probeerden te doen, is anderen de spreekbuis te geven en dan vooral jonge mensen. Jonge mensen weten niet altijd waar ze naartoe willen, maar ze gaan wel positieve dingen ondernemen. Jongeren kunnen een wezenlijk verschil maken in de stad en dat mag door alle lagen van de maatschappij ondersteund worden. Of dat nu door het jeugdwerk is of op het vlak van stedenbouw, dat doet er niet toe.”