“Ik word heel vaak nagestaard. Brugge is mooi, maar wat de Bruggelingen zeggen is niet altijd zo mooi!”, zegt de excentrieke Annie Verstraete (62). U spotte haar opvallende verschijning ongetwijfeld al in het Brugse straatbeeld. Maar de vele “ai ai ai’s” kunnen Annie niet uit haar lood slaan. Tien jaar geleden startte ze met drummen en dat bracht haar tot bij de Belgische popgroep Bazart: “In het najaar wil ik met een eigen band uitpakken.”
“Ik vraag me soms af, als ik de gevangenis passeer, wie er zich meer gevangen voelt: die gevangene of ikzelf”, steekt Annie Verstraete (62) van wal. Ze woont met haar echtgenoot, Daniel Lescroart, in een liefdesnestje in de schaduw van de gevangenis in Sint-Andries. Annie is een warme vrouw met een hoog rock ‘n roll gehalte én een opvallende verschijning.
“Twintig jaar geleden raakte ik gefascineerd door tatoeages. Ik zette de initialen van mijn beide dochters op mijn lichaam, op mijn gezicht staan er sterren getatoeëerd. Mijn rug is versierd met een Keltisch kruis en een draak en ook piercings kunnen mij bekoren. Tattoos zetten, dat is pijnlijk, maar het verhoogt ook je pijngrens”, zegt Annie.
Geluid van winkelbel
Waarom Annie gefascineerd is door tattoos, is niet meteen te definiëren. Eén ding staat vast, het leven heeft haar letterlijk én figuurlijk getekend. “Als ik terugdenk aan mijn kinderjaren, dan kan ik eerlijk zeggen dat ik een gelukkige jeugd heb gehad”, zegt Annie. “Simpel was het wel niet voor mij als kind van middenstanders. Veel tijd om te studeren had ik niet. Toen ik boven zat te leren, werd de winkelbel meestal gevolgd door de vraag van mijn moeder of ik naar beneden wou komen om mee te helpen in de winkel.”
“Opgesloten in een doodskist. Hoe moest mijn leven verder als jonge vrouw, alleenstaande moeder met twee kleine meisjes?”
“Na mijn studies leerde ik mijn eerste man kennen”, vervolgt Annie haar verhaal. “Hij was ‘gendarme’ en zo ruilde ik het vertrouwde Brugge in voor Etterbeek. Lang heeft dit huwelijk niet geduurd. Mijn vertrouwen in hem was zoek geraakt, toen hij op een dag thuiskwam met een nogal vreemd verhaal over een prostituee die hem chanteerde. Hij leerde haar destijds kennen toen hij haar al slapend en dronken aantrof in haar auto. In uniform droeg hij haar binnen in haar huis, een bordeel weliswaar! Omdat men in uniform geen bordeel mocht betreden, pleegde hij een strafbaar feit! Voor mij was de kous af. Ik zette een punt achter dit huwelijk en keerde als gescheiden vrouw terug naar Brugge met Cynthia (36) en Priscilla (38), twee schatten van kinderen.”
De doodskist
“Ik nam mijn intrek in het huis aan de overkant van mijn ouderlijk huis. Door de structuur van het huis met parallelle zijmuren werd het ook wel ‘de doodskist’ genoemd en zo voelde ik mij destijds ook. Opgesloten in een doodskist. Hoe moest mijn leven verder als jonge vrouw, alleenstaande moeder met twee kleine meisjes? Hoe zou ik mijn leven verder kunnen runnen? Hoe zou ik later hun studies moeten betalen? Als vrouw van een gendarme mocht je destijds niet mee uit werken gaan. Ik had dus geen bron van inkomen.” Intussen zocht Annie ook wel wat het vertier op in de Brugse dancing ‘Gondola’. “Daar leerde ik mijn huidige echtgenoot kennen, Daniel Lescroart, met wie ik na een korte verkering al snel in het huwelijksbootje stapte.”
“Mensen mogen niet snel oordelen zonder een ander zijn leven te kennen”
“Intussen bereikte ik al de kaap van 25 jaar getrouwd zijn. En het geluk, dat vul ik op mijn manier in. Ik vereeuwigde zo de naam van mijn overleden zus. Ik heb nog veel verdriet als ik aan haar terugdenk. Ze kwijnde weg in haar huwelijk waarbinnen ze getiranniseerd werd. Ze leefde uit de hand van haar man, die haar destijds met 200 frank haar huishouden met twee kinderen liet runnen. Ze kon zelfs geen bezoek aan de tandarts betalen en verbeet haar tandpijn dan maar met dagelijks pijnstillers te slikken. Op den duur zijn haar nieren door al die pijnstillers beginnen blokkeren, wat haar fataal werd. Ook mijn idolatrie voor de rockgroep ‘Queen’ werd vereeuwigd op mijn armen: de naam van de groep, de handtekening van Freddy Mercury. Mijn passie voor drums heb ik in verschillende vormen en omschrijvingen kunstig laten uitwerken.”
Vaak nagestaard
“In Brugge word ik heel vaak nagestaard. Brugge is mooi, maar wat de Bruggelingen zeggen is niet altijd zo mooi! “Kiekt e ki no de die, ai ai ai. En dan zeg ik ‘Oei oei oei’. Het is niet alleen het uiterlijk dat telt. Mensen mogen niet zo snel oordelen zonder een ander zijn leven te kennen, alleen maar op basis van het uiterlijk. Daarom ga ik zo graag naar Londen. In Londen val ik totaal niet op, ben er eerder gewoon in vergelijking met alle andere verschijningen.”
In Annie zit ook een hoog rock ‘n Roll-gehalte verborgen. Naast al haar passies ontdekte ze tien jaar geleden de drumwereld. “De muziek van Queen, Prince, Jerry Lee Lewis, Little Richard, Percy Sledge, … draagt mijn voorkeur weg. Ik ben destijds met mijn eerste drumlessen in de Entrepot gestart. Nu bezoek ik wekelijks de Metronoom. Ik speelde zelfs al mee met de Belgische popgroep Bazart en drumde mee met Robbe Vekeman! In het najaar wil ik starten met een eigen band!”, besluit een levenslustige Annie.
Interview
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier