Kurt Vandemaele trekt door de straten van Kortrijk en stelt aan de voorbijgangers één vraag: “wie ziej gie?”. Een vraag die velen onder ons zo vaak zouden willen stellen. De antwoorden krijg je hier te zien in de videoreeks ‘De Kortrijkzaan’. Leer de mensen uit je buurt kennen. Maak kennis met Sarah. Een Amerikaanse uit New York, die gelukkig is in Kortrijk en niet meer terug wil naar Amerika.
Sarah Markewich is een Amerikaanse uit New York, die al meer dan twintig jaar in Kortrijk woont. Ze is getrouwd me een Belg, Tom Christiaens, een man die jaren voor Focus&WTV werkte en ook een verleden heeft bij Het Nieuwsblad, De Standaard, De Morgen en daarnaast als coördinator van het medialab onder meer aan de basis lag van radio Quindo. Nu is hij verantwoordelijk voor de Engelstalige vleugel bij Ons Erfdeel, The Low Countries. En Sarah werkt voor Howest als internationaal coördinator voor de Kortrijkse afdeling van de hogeschool. “Ik woon graag in Kortrijk,” zegt ze. En ze stoot op ongeloof. New York achterlaten voor een Vlaamse provinciestad? Toch de stad waar iedereen naartoe wil. If you can make it there, you can make it anywhere. Maar voor Sarah hoeft dat niet. En de wereld komt naar haar toe in Kortrijk. Waar er alsmaar meer internationale studenten zijn.
Studenten van overal ter wereld
“Ik help de buitenlandse studenten die naar Kortrijk komen om hen hier van het leven te laten proeven. En ik help de lokale studenten om weg te gaan. Voor studie of stage of andere avonturen en opportuniteiten die voor het grijpen liggen.”
Ze zegt het in mooi Nederlands waar de Amerikaanse klanken nog doorheen schemeren. Gevraagd of er eigenlijk veel internationale studenten zijn in Kortrijk, antwoordt ze dat er veel buitenlandse interesse is voor de richting Digital Arts and Entertainment, de befaamde studierichting die al een paar keer werd uitgeroepen tot beste game-opleiding ter wereld.
We overvallen haar met vragen op straat. Ze heeft weinig tijd en vraagt of er geen groen tussen haar tanden zit, en of haar neus proper is. Zonder dossiers onder de arm, schat ze dat er zich ieder jaar 80 à 90 nieuwe buitenlandse studenten aanmelden voor The Gaming Design and Development Program en dat daar nog eens jaarlijks een dertigtal Erasmus-studenten bovenop komen. Jonge mensen die uit een grote diversiteit aan landen komen: Amerika, China, Zuid-Korea, Mexico, Kazachstan, de Filippijnen, Nigeria, “van overal eigenlijk. En onze eigen studenten sturen we ook overal naartoe, naar alle uithoeken van de wereld. En niet alleen zij, ook docenten kunnen er af en toe op uittrekken naar een buitenlandse school, om zichzelf bij te scholen of stages te lopen.”
Een stad in volle ontwikkeling
De buitenlandse studenten die naar hier komen moet Sarah begeleiden. Ze geeft ze informatie over hoe ze hier onder de mensen kunnen komen en wat er te beleven valt in de streek. Niet weinig, maar ook niet veel, is wellicht het juiste antwoord. “Enkele studenten uit de richtingen toerisme en journalistiek gaan deze namiddag enkele programma’s verzorgen bij Radio Quindo,” zegt Sarah, “over stad Kortrijk, over Gent, over Belgisch bier, over toeristische bezienswaardigheden in deze stad, maar ook elders in België. Ik ben nu op weg daar naartoe,” geeft ze nog mee.
Zo komt het dat we haar op de stoep in de Jan Palfijnstraat tegen het lijf lopen. “Sommigen vinden het hier inderdaad wat te rustig, om niet te zeggen saai, maar we proberen met allerlei activiteiten hun betrokkenheid aan te wakkeren, ze meer in het Kortrijkse leven te betrekken. Ik woon inmiddels zelf 22 jaar in Kortrijk en ik heb de stad veel veranderingen zien ondergaan. Zo is Kortrijk meer en meer een studentenstad aan het worden. Er zijn 1.3000 studenten in deze stad. En dat is leuk voor zowel de lokale als internationale studenten. En we zijn ook centraal gelegen. Van hieruit ben je in geen tijd in Parijs, Londen, kan je eigenlijk overal in Europa . Maar het is natuurlijk ook belangrijk dat ze hier ook iets kunnen beleven. Kijk (ze trekt een papieren winkeltas open), ik heb net een aantal cadeaucheques gekocht van lokale zaken om als prijs weg te geven bij Kaffee René, Maona, Café De Dingen, Paul’s Boutique, Pasta Sciutta, Theoria, de Kreun en veel andere. Om ervoor te zorgen dat ze plekken ontdekken waar mensen elkaar ontmoeten. We zijn voortdurend op zoek naar nieuwigheden om de studenten die naar hier komen een aangename tijd te bezorgen.”
De gastenkamer
Maar zelf wil ze ook nog nieuwigheden ontdekken: “Mijn man wil ooit één jaar in een ander land wonen. Een grote kans dat het Servië wordt, een van de landen die hij interessant en mooi vindt. Dat is een plan voor binnen een jaar of tien. Maar daarna komen we zeker terug naar Kortrijk. En daarnaast zetten we vaak de deuren van ons huis open. We hebben een gastenkamer waar altijd wel iemand verblijft: stagiairs, studenten of bezoekers van andere landen. Aan het eind van hun verblijf maken we altijd een video van de gasten waarin we telkens dezelfde vijf vragen stellen. Het plan is om die gasten te gaan opzoeken twintig jaar later en te zien wat ervan geworden is. Dat moet een resulteren in een tv-programma of online een leven krijgen, maar nu is er nog niets van terug te vinden. Dat is ons pensioenplan, laten we het zo zeggen. Dus er staan nog heel wat reizen gepland.”
Staan er ook nog reizen naar Amerika gepland? “Ja, om mijn familie en mijn vrienden te zien. Maar ik ga daar zeker niet meer gaan wonen. Ik ben gelukkig hier. Ik heb hier alles wat ik nodig heb: fijn werk, een leuk huis, toffe mensen, dus ik kan niet klagen.”
En nog andere items op de bucketlist? “Ik hoop de komende jaren mijn Nederlands wat te verbeteren. Maar je moet ook de gelegenheid ertoe krijgen. Beroepsmatig communiceer ik vooral in het Engels, omdat ik heel vaak met buitenlandse studenten te maken hebben die zich niet in het Nederlands kunnen behelpen.. Ik doe mijn best. Iedereen doet zijn best. Er is een mooie quote die zegt: foreign language is a sign of bravery. Een vreemde taal spreken is een teken van dapperheid. Heb geduld met mensen als ze zich niet perfect weten uit te drukken,” zegt ze nog. Ze kijkt op haar uurwerk en lacht: ‘The End’.
De Kortrijkzaan
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier