Kurt Vandemaele trekt door de straten van Kortrijk en stelt aan de voorbijgangers één vraag: “wie ziej gie?”. Een vraag die velen onder ons zo vaak zouden willen stellen. De antwoorden krijg je hier te zien in de videoreeks ‘De Kortrijkzaan’. Leer de mensen uit je buurt kennen. Maak kennis met Pieter Blancke, een man die niet bang is van verandering.
Vrijdagmorgen. Op het terrasje van Julia’s, tegenover het Parkhotel zit Pieter Blancke in de ochtendzon een stevig ontbijt tot zich te nemen. Krachtvoer voor wat een lange dag moet worden. Want het jonge muzikale talent uit de streek wordt die dag onder de noemer de Lokale Helden in het zonnetje gezet, en als productiemedewerker bij Wilde Westen zal Pieter tot in de late uurtjes in de weer zijn. Maar een babbel kan er wel nog even af.
Hij is een telg van de Blanckes, vertelt hij. Een naam die in wielermilieus nog enige weerklank heeft. Zijn grootvader was sportjournalist bij Het Volk. Maar de tijden gaan snel. Wellicht weten veel van de lokale helden al niet meer dat Het Volk in een recent verleden één van de toonaangevende dagbladen was in dit land. Wie schrijft, die blijft, geloofde men toen nog. Intussen weten we dat niets voor eeuwig is. Dat weet Pieter beter dan wie ook. Pieter is 38, vader van twee meisjes, Vera en Suzanne, en naar eigen zeggen neemt hij met plezier zijn verantwoordelijkheid op in het gezinsleven. “Strijken doe ik niet, maar ik zou al eens een wasje in de machine durven te steken, koken doe ik ook wel eens, net als poetsen en de vuilniszakken buiten te zetten en ik tracht er vooral te zijn voor de mensen rondom mij.”
Handige Harry
Ooit studeerde hij voor timmerman. “En ik heb dat lang gedaan,” zegt hij. “Tot ik ben gaan tekenen. Interieurs tekenen.” En zo begon hij zijn eigen leven te ontwerpen. “Ik ben me dan op een gegeven moment op video gaan toeleggen en via video ben ik in De Kreun geraakt, waar wij toen concerten begonnen te filmen en die online gingen zetten. Zo ben ik daar binnengerold. Maar intussen is de inhoud van mijn job helemaal veranderd.”
Ook De Kreun is intussen niet meer. Sinds de muziekorganisatie gefusioneerd met Het Festival van Vlaanderen, is er nu sprake van Wilde Westen en denkt men heel ruim als het op muziek aankomt. Pieter is er verantwoordelijk voor de productie. “Ik hou me bezig met alle praktische beslommeringen die bij het organiseren van een concert aan bod komen. Dat gaat van eenmalige concerten tot de festivals die we organiseren, zoals Sonic City en Bos Festival, dat er weer aankomt, in het Bergelenbos in Gullegem. Ja, ook de befaamde riders, de verlanglijstjes van de bands die komen spelen, behoren tot mijn takenpakket.”
Bruine M&M’s
De verhalen over die verlanglijsten van rockbands zijn legendarisch. Er zijn de bands die sloten drank vragen, bloemen waarvan de stengel op een precieze lengte moet zijn afgeknipt, gekleurd toiletpapier, een bad gevuld met Evian of champagne en noem maar op. Ook befaamd is de eis van Van Halen die een schaal M&M’s wil waar de bruine zijn uitgehaald. Niet om moeilijk te doen, maar omdat je als artiest meteen ziet of de rider zorgvuldig gelezen is. Van dergelijke aanstellers hebben ze in bij de concerten in Wilde Westen geen last, volgens Pieter.
“Nee, met buitensporige eisen krijgen wij niet te maken. De artiesten weten dat ze bij ons verwend worden. Ze zijn eigenlijk allemaal redelijk.”
Wilde Westen voor iedereen
Wilde Westen is een organisatie die voortdurend aan het groeien is en met de dag ook aan reputatie wint. “We werken nu met 9 vaste werkkrachten,” zegt Pieter. “En voor de technische kant doen we vaak een beroep op externen. Het is geweldig hoe de organisatie blijft veranderen. We zijn altijd op zoek naar nieuwe dingen, maffe dingen, maffe inhoud en proberen ook vernieuwend te zijn binnen de muzieksector. Dat is wel heel interessant. Daarom doe ik mijn werk heel graag.
Het valt ook op dat de organisatie Kortrijk weer muzikaal op de kaart heeft gezet. “Ja, sinds de fusie met het Festival van Vlaanderen zijn we verplicht geweest om ons programma open te trekken. We zijn uit onze comfortzone moeten gaan kruipen. Vroeger boekten we altijd de dingen die we zelf tof vonden. Maar nu werken we voor een veel breder publiek en moeten we veel breder programmeren. We zijn een gesubsidieerde organisatie. Dat wil zeggen dat we iets moeten teruggeven voor wat we krijgen. En ik denk dat we dat wel goed aan het doen zijn. Ik denk dat we eigenlijk wel op een breed palet aan het surfen zijn. We zijn onszelf niet aan het verloochenen. Je voelt dat ook. De interesse voor de optredens is stelselmatig aan het groeien.”
Niet ertefretten
Niet alleen over Wilde Westen is hij enthousiast, ook over de stad waar hij naar eigen zeggen “al heel lang woont. Veel mensen hebben een haat-liefde verhouding met Kortrijk, maar ik woon hier heel graag. Je merkt trouwens dat de stad ook heel fel aan het veranderen. Er is heel lang naar de politiek gekeken. Je kunt blijven zagen en ‘ertefretten’ dat er niets gebeurt. Maar je merkt nu dat er veel aan het veranderen is door mensen die zelf initiatieven nemen, doen in plaats van te zeuren. Als je wil hebben dat er dingen veranderen dan zal je zelf het heft in handen moeten nemen. Hoe meer je zelf doet, hoe maffer ook, hoe groter de betrokkenheid. Ik zeg het, ik woon hier graag.”
Alsof hij op een wolkje zit in plaats van op een terrasje aan het station, gaat hij verder. “Ik ben een gelukkig mens. Ik probeer de positieve kant van alles in te zien. Ik kijk dag per dag. Ver in de toekomst kijken doe ik niet. Ik plan alleen tot waar ik naar kan uitkijken. Waar ik op korte termijn naartoe kan verlangen om te doen.”
Daar hoort onder meer een nieuw eigen muzikaal project bij. De naam wil hij nog niet verklappen. Maar net als eerder bij Salvador en Zucchini Drive zal Pieter weer achter de drums postvatten. De kompanen zijn dit keer Mich Decruyenaere en Bram Coussement. En ja, het zal hard zijn. Maar Vorst Nationaal behoort niet tot de ambities. “Ik heb liever de donkere vuile kroeg en ik speel nog liever voor een man of 20 dan dat ik een ambitie heb om voor 3000 man te spelen. Niets leuker dan spelen terwijl je het publiek heel dicht bij je voelt.”
De Kortrijkzaan
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier