De coronacrisis slaat bij iedereen toe, ook bij Greet Mees. Vrouw van schepen Bart Plasschaert, moeder van olympisch zeilster Emma en pedagogisch directeur in het Oostendse College. Daar zet ze een extra tandje bij om te zorgen dat alle leerlingen digitaal mee zijn.
Vanuit haar bureau in het College heeft Greet zicht op de Mercator. Een interview aan boord van het iconische zeilschip zou dus maar een korte wandeling betekenen voor haar. Maar vandaag werkt Greet, zoals zoveel anderen, van thuis. Als pedagogisch directeur is ze verantwoordelijk voor de pedagogische zorg van de bovenbouw van het College.
Hoe beleef jij de coronacrisis?
“Als pedagogisch directeur zijn dit uitdagende tijden. Momenteel werken we met afstandsonderwijs en geven we ook maar de helft van de lesuren. We hebben besloten om een aantal vakken niet te geven, zoals bijvoorbeeld aardrijkskunde. Godsdienst geven we dan weer wel, omdat de leerkrachten hierbij ook peilen naar het welzijn van de leerkrachten. Verder organiseren we ook een uur verplicht met de klasleraar, waarbij de hele klas met elkaar communiceert. Dat alles gaat digitaal.”
Het raarste van de hele coronacrisis? Bart is nu de hele dag thuis
Mis je het lesgeven?
“Goh, toen ik veertien jaar geleden gestart ben, heb ik dat wel gemist. En nu mis ik het eerlijk gezegd nog altijd een beetje. Maar deze kant van het onderwijs is ook heel erg boeiend. Waarom aardrijkskunde? Omdat het een heel brede studierichting is: het combineert zowel landschap als het menselijke aspect.”
Welke uitdagingen staan er de school nog te wachten?
“Wij mogen zeker niet klagen als ASO-school, maar ook ons publiek is veranderd. Er is meer kansarmoede, de populatie is diverser en dat brengt uitdagingen met zich mee. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de leerling uit een OKAN-klas die fantastisch goed is in wiskunde, maar blijft sukkelen met de taal. Door de coronacrisis hebben we als school wel enorme sprongen gemaakt, zeker op vlak van het digitale. Iets waar we anders misschien jaren over zouden doen, hebben we nu noodgedwongen in een paar weken aangeleerd. Leerkrachten moesten wel springen, omdat het niet anders kon. Maar pas op, toch kan dat digitale het contact van de klas met de leerkracht nooit vervangen. Je ziet de reactie van de leerlingen, je voelt wanneer iemand niet zo goed mee is, je kan het nog eens rustig uitleggen… Ik leef nu ook heel erg mee met de laatstejaars. Zij zien van alles in het water vallen: de Italiëreis, de exitfuif, de proclamatie…”
Ook op persoonlijk vlak heeft corona een invloed voor jou. Je dochter Emma Plasschaert ziet haar olympische droom een jaar uitgesteld.
(zucht) “Ja, voor haar kwam dat toch wel even hard aan. Ze werkt al jaren toe naar de Olympische Spelen, is er meer dan fulltime mee bezig en heeft nu alles moeten omgooien. Wij waren van plan om met het hele gezin drie weken naar Japan te reizen. We hadden alles al in elkaar gestoken, hotels geboekt, uitstapjes gepland, tickets gekocht om Emma te zien zeilen… Wat we nu gaan doen, weten we nog niet. Het ideale scenario zou zijn dat we alles kunnen verplaatsen naar volgende zomer.”
Heeft Emma het sportieve mee van jou?
“Nee, dat heeft ze vooral van haar vader (lacht). Ik beweeg wel, maar de watersport heeft ze van Bart, die een fervent zeiler en surfer is. Vroeger gaven we allebei les en toen waren we de hele zomer bezig met de watersport. Pas op, ik zou mijn plan wel kunnen trekken op het water hoor. Mocht het er echt op aankomen, dan kan ik zeilen.”
Wie is Greet Mees?
Privé
Afkomstig uit Leuven, woont al jaren in Oostende. Getrouwd met schepen Bart Plasschaert. Samen hebben ze drie dochters Lise, Katrien en Emma en vier kleinkinderen.
Opleiding en loopbaan
Greet studeerde aardrijkskunde in Leuven en gaf vervolgens 25 jaar les. Al veertien jaar maakt ze deel uit van het directieteam van het College. Vandaag is ze er aan de slag als pedagogisch directeur.
Vrije tijd
Greet is voorzitter van Markant Oostende, gids bij Lange Nelle en houdt heel erg van lezen.
Je bent van Leuven afkomstig, maar woont ondertussen al een hele tijd in Oostende. Ben je een trotse Oostendse?
“Zeker en vast. Ik ben naar hier verhuisd voor de liefde en woon hier ondertussen langer dan dat ik ooit in Leuven heb gewoond. Mijn drie kinderen zijn hier opgegroeid, ik ben voorzitter van Markant en ik ben ook gids bij Lange Nelle. Ik voel me dan ook echt Oostendse.”
Je man Bart Plasschaert is schepen in Oostende. Zelf nooit politieke ambities gehad?
“Neen, dat is niets voor mij. Maar pas op, er was nog geen enkele campagne waarbij ik me niet 300 procent heb ingezet. Ook vandaag werk ik wel mee, achter de schermen. Maar dat is beperkt; eens meedenken of een speech nalezen. Ik heb ook mijn job, de kinderen, het huishouden, schoonouders die zorgbehoevend zijn… Weet je wat het raarste van de hele coronacrisis is? Dat Bart nu de hele dag thuis is. Anders zag ik hem nooit! Het was even aanpassen, maar het is vlot gegaan hoor.” (lacht)
Welke dromen heb jij nog?
“Ik heb eigenlijk geen grote dromen. Een aantal reizen, zoals naar Japan, daar droom ik nog van. We mogen ook echt niet klagen hé. We zijn gezond, we kunnen mooie reizen maken en we wonen aan zee. Wat heeft een mens nog meer nodig? Vorig jaar werd ik zestig en kreeg ik een fantastische dag cadeau die eindigde met een luchtdoop. Ik ben blij dat we dat zo konden vieren, want dat zou vandaag niet meer mogelijk zijn. En voor de rest? Samenzijn met mijn kinderen en kleinkinderen. Klein geluk, dat telt voor mij.”
Mercatorgesprek
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier