Honderden vrienden, familieleden en collega-vissers namen woensdag in Oostende afscheid van Dave Orban. De visser overleed op 22 januari. De zoveelste klap voor de vissersgemeenschap en nog meer voor de bemanning van de O.51 Stormvogel. De dienst ging gepaard met een krachtige boodschap: “Oordeel niet als je zelf niet geoordeeld wil worden.”
De afscheidsplechtigheid ging door in de aula van het crematorium Polderbos in twee verschillende zalen. De grote aula was immers te klein gebleken. Dat bewijst dat Dave heel veel vrienden had. Hij was dan ook een graag gezien persoon. De dienst startte met technomuziek. Ongebruikelijk, maar dat was de muziek die Dave graag hoorde en die hem typeerde als bon vivant. “Juplaa iedereen”, zo werd de dienst geopend. Op zijn Daves. Dave was een visser in hart en nieren, een bon vivant, een levensgenieter pur sang, recht voor de raap en een ruwe bolster met een peperkoeken hart. Rond de pot draaien was niets voor hem.
Hij stond altijd klaar om zijn familie te beschermen. Die zorgzaamheid droeg hij ook over op zijn bemanning, als schipper van de O.51 Stormvogel. “Elke reis veilig thuiskomen was zijn doel”, zo sprak de reder van het schip. “19 december: voor de meesten een dag zoals een andere, maar voor Michael en zijn gezin, Dave en de rest van de bemanning een dag die hun leven zou veranderen. Een ongeval waardoor Dave niet thuiskwam met zijn hele bemanning. Dave voelde zich schuldig. Door het ongeval moest het schip aan de kade blijven. Niet mogen varen, de ondervragingen en de reconstructie van het ongeval, wogen enorm door op Dave en de rest van de bemanning. Ook de meningen van sommigen hakten er stevig in. Dat dit ons mag doen nadenken over meningen geven. Oordeel niet als je zelf niet geoordeeld wil worden.”
Tegenslagen
De woorden gingen door merg en been. De zee was voor Dave de ontsnapping aan het dagelijks leven. Hij had immers al heel wat tegenslagen te verwerken gekregen in zijn nog jonge leven. Zijn familie zag hoe gelukkig hij was telkens als hij vertrok op zee. Zijn mama Chantal was altijd blij als haar zoon de haven binnenvoer na een lange reis. “We hebben samen zo een goede week gehad met je broer waar je zo naar opkeek”, zo werden de woorden van mama Chantal gelezen. “Er zijn veel vragen. Wat ga ik je missen. Pa zegt dat hij niet genoeg heeft gezegd hoe graag hij je ziet.”
Zijn vele vrienden waren alles voor hem, als een extra familie zelfs. Hij ging voor hen door het vuur. “Mensen wisten al wie je was voor je binnenkwam, want ik praatte altijd wel over je. Maar nu ben ik boos op je”, zo sprak zijn beste vriendin Shana. “We zouden nog zoveel samen doen, dingen meemaken… We waren bij elkaars belangrijkste en meest moeilijke momenten. We zijn boos geweest op elkaar, maar als je beste vriend als een broer is, dan kan dat ook niet anders. Ik kan uren over je vertellen. Je hebt me meter gemaakt van je dochter Yelina. Nooit zal iemand nog een vriend hebben zoals ik die heb.”
Videoboodschap
Niemand hield het droog. Ook niet toen zijn broer Wayne in een emotionele videoboodschap een brief voorlas aan zijn broer. “Ik heb je proberen te helpen, je leven was niet gemakkelijk. Velen stonden voor jou klaar. Moest je zien hoeveel verdriet we nu hebben, dan zou je nagedacht hebben. We hebben zoveel gedaan de laatste week, om je gedachten te verzetten. Wat moeten we nu doen zonder jou? Mijn brief maakt niet meer uit, had je maar naar mij gebeld. Ma en pa zijn er kapot van. Ik hou van je.”
Ondertussen weerklonk een lied van Dylan ‘Zeezeune’ Van Loo. “Een uut de duust. Veel te vroeg weg van uus. ‘k Zien verloren in de mist”, zo klonk het. En een uit de duizend was Dave wel. Het contact met zijn zoontje Yllano verliep niet altijd even gemakkelijk. Hij ondernam verschillende pogingen om dichter bij hem te komen, maar die mislukten. Met zijn dochter Yelina ging het wel goed. Het was zijn oogappel. In zijn ogen was zij zijn grootste schat. Yelina en zijn plusdochtertje Syliana legden een tekening neer voor Dave. “Geen facetime meer en geen gesprekken met de meisjes”, zo liet de mama van beide meisjes voorlezen. “Geen discussies meer. We konden niet met, maar ook niet zonder elkaar. We wisten elkaar te vinden als het even niet meer ging. Ik wil je bedanken voor de acht mooie jaren, met tegenslag en veel liefde. Onze prinses is er dankzij jou. Ook Syliana heb je behandeld als je eigen dochter. Nu moest ik hen vertellen dat je nooit meer terugkomt.”
Op het einde van de afscheidsplechtigheid werd een shotje jenever aangeboden. Zo zou hij het zelf gewild hebben. Een toast op Dave.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
