Struikelsteen voor Julien Cagnie die stierf in concentratiekamp ingehuldigd in Lauwe: “Slachtoffers nooit vergeten”

In Lauwe werd woensdagmorgen een struikelsteen voor Julien Cagnie ingehuldigd. Niet toevallig werd de steen in de Koningin Astridlaan geplaatst. De verzetsheld woonde er tot de dag dat hij werd opgepakt en naar een concentratiekamp werd gedeporteerd.

Dat de struikelstenen, herdenkingstegels die in bestaande voetpaden worden verwerkt teneinde oorlogsslachtoffers te herdenken, belangrijk zijn, is in Menen geen onbekend gegeven. Eerder werd in de Rijselstraat een exemplaar voor Gizela Kleinbartova ingehuldigd en in 2024 zullen nog verschillende stenen worden geplaatst.

Burgemeester Eddy Lust hamerde er al eerder op dat we de opofferingen van die mensen niet mogen vergeten. “Ze stierven een gruwelijke dood om onze vrijheden van vandaag te kunnen waarborgen”, klonk het in zijn toespraak. Julien Cagnie was een fietsenmaker en mecanicien toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Al snel werd hij lid van het Geheime Leger, het verzet tegen de Nazi’s en hielp hij strijden tegen de bezetter. Tijdens een geheime operatie, waarmee hij drie Amerikaanse piloten weg probeerde te smokkelen, werd hij door de Gestapo opgepakt en later naar een concentratiekamp gebracht.

Voet bij stuk

“Tijdens zijn ondervragingen kreeg Julien verschillende malen het aanbod de gevangenis levend te verlaten, indien hij de namen van de andere verzetsleden wilde opgeven”, blikte de burgemeester op de geschiedenis terug. “Julien weigerde resoluut en werd daarom naar het concentratiekamp gestuurd. Hij moest er in mensonterende omstandigheden werken en stierf er van pure ontbering. We mogen die periode uit de geschiedenis nooit vergeten, een periode waar politieke tegenstanders en andersdenkenden moesten verdwijnen.”

Bij de inhuldiging van de struikelsteen waren ook enkele familieleden van Julien Cagnie aanwezig. Marc Delaere, kleinzoon van Julien, was geëmotioneerd door het moment. “Hier zijn is een dubbel gevoel”, klonk het in zijn toespraak. “We zijn trots dat onze grootvader op deze manier wordt geëerd, maar het is meteen ook een pijnlijke herinnering aan het feit dat hij zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen nooit heeft zien opgroeien.”