Rosie Verstraete uit Oostkamp, die in 1996 tot 20 jaar werd veroordeeld voor doodslag op haar man Roger Kerckaert, is eind mei overleden. Dat bevestigt haar toenmalige advocaat, toppleiter Jef Vermassen, die de zaak destijds omschreef als de zwartste dag uit zijn loopbaan en na het assisenproces acht jaar wegbleef uit het hof van assisen. De beerputmoord ging de geschiedenis in als een van de meest ophefmakende assissenprocessen in de jaren negentig.
Rosie Verstraete werd in 1996 veroordeeld voor doodslag op haar echtgenoot, die ze in een beerput in een stal zou hebben laten verdwijnen in Oostkamp. Bewijs werd nooit gevonden, maar de jury vond genoeg aanwijzingen om haar schuldig te verklaren. De vrouw zelf bleef altijd ontkennen. In april 2001 werd Verstraete voorwaardelijk in vrijheid gesteld. “Ik heb niemand het leven ontnomen”, stelde ze. In 2013 doorbrak ze nog voor één keer het stilzwijgen, naar aanleiding van een docudrama op tv over haar verhaal. “Ik heb zeven jaar onschuldig in de cel gezeten”, zei ze in een interview. “Dat was een verschrikkelijke periode, ook voor mijn kinderen.”
We keren terug in de tijd. Bijna 30 jaar geleden op woensdag 30 juni 1993 verdween de 47-jarige landbouwer Roger Kerckaert plots spoorloos. Hij was drie jaar eerder getrouwd met zijn vrouw Marie-Rose ‘Rosie’ Verstraete (toen 40 jaar). Uit haar eerste huwelijk had Rosie twee zonen, maar haar toenmalige echtgenoot overleed aan kanker.
‘s Anderdaags deed Rosie aangifte bij de politie, toen Roger nog altijd niet was opgedoken. Er werd maandenlang naar hem gezocht, maar zonder resultaat. Men gaat er lange tijd vanuit dat de man dood is, maar wat er exact gebeurd is, bleef een mysterie.
Kletterende ruzie
Tot plots zeven maanden later op 31 januari 1994 Rosie aangehouden wordt. Rosie werd tijdens ondervragingen meermaals betrapt op leugens en tegenstrijdigheden, dus volgens de Brugse onderzoeksrechter Buysse is haar aanhouding gewettigd. Rosie en Roger hadden de laatste maanden voor zijn dood regelmatig ruzie.
Uiteindelijk gaf ze toe dat ze die woensdagochtend 30 juni opnieuw kletterende ruzie hadden gehad. De speurders beslissen om de hele boerderij uit te kammen. Wanneer ze op 9 maart 1994, zes weken na de arrestatie van Rosie, de vier grote aalputten in de koeienstal leegpompen, vinden ze het lijk van de boer in een buis, die de aalputten verbindt.
Stiefzoon bekent
Bij het terugvinden van het lichaam komen er nog meer vragen naar boven. “Is hij zelf in de sleuf gekropen en na een paar minuten door de verpestende stank gestikt? Heeft de depressieve boer de hand aan zichzelf geslagen? Of is hij gedood en in de beerput gesleept?” De oudste stiefzoon T. (toen 15 jaar) bekent plots aan de speurders dat hij samen met zijn moeder Roger vermoordde. Hij vertelt hoe hij hem verdoofde met chloroform en dan deed verdwijnen.
De stiefzoon bekende dat hij zijn moeder hielp om Roger te verdoven en vervolgens te laten verdwijnen, maar trekt iets later alles weer in
Die verklaring trok de jongeman later weer in, maar toch moet hij twee jaar later voor de jeugdrechter verschijnen als mededader. De jeugdrechter veroordeelde hem tot een verblijf in de instelling in Ruiselede. Na beroep gaat de stiefzoon vrijuit, omdat hij ondertussen te oud is om voor de jeugdrechter te komen.
Mediaproces
Het assisenproces van Rosie kon rekenen op heel wat media-aandacht. De Gentse strafpleiter Piet Van Eeckhout vertegenwoordigde als burgerlijke partij de zussen van Roger. “Rosie was die zielepoot van een vent beu. Haar zoon werd haar instrument en luitenant. Samen deden ze met Roger wat men met jonge katten doet: bedwelmen en verdrinken”, klonk het.
“Rosie en haar stiefzoon deden samen met Roger wat men met jonge katten doet: bedwelmen en verdrinken”
Meester Jef Vermassen uit Lede nam het als tegenpartij op voor Rosie V. Hij geloofde in haar onschuld, wat Rosie zelf ook bleef volhouden. “Ook ik geloof het niet dat een vrouw, die haar man beu is, haar kind misbruikt om haar echtgenoot op te ruimen. Welke moordenaar dumpt er overigens een lijk op het eigen erf? Bovendien heeft Rosie niet geprobeerd om haar alibi waterdicht te maken.”
Terwijl Vermassen ziel en longen uit zijn lijf staat te pleiten, zit meester Van Eeckhaut doodgemoedereerd zijn krant te lezen. Wanneer het assisenhof Rosie naar de gevangenis stuurt, is de advocaat zo gefrustreerd dat hij acht jaar lang weigert nog voor assisen te pleiten. Meester Vermassen heeft het over de droevigste dag van zijn carrière.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
