Als eerbetoon aan Miel Dekien (18) droegen zijn ploegmaats zaterdag de kist van de wielerbelofte, die omkwam met Louis Maeckelberghe (18) bij een ongeval in Beerst. “Nog een laatste kus, lieve mus, voor je allerlaatste rit”, sprak z’n mama. “Gelukkig ben je niet alleen en is je boezemvriend Louis bij je.”
Een dag na de technobeats van Louis Maeckelberghe (18) weerklonken zaterdagmorgen de partyplaten van Miel Dekien (18) in de aula’s van rouwcentrum Logghe in Kortemark. Een vooraf opgenomen getuigenis van zijn mama werd gespeeld. “Wat mijn grootste angst was, werd vrijdagavond werkelijkheid. We kunnen ons duizend keer de vraag stellen: waarom? Waarom jij? Maar daar geraken we nergens mee. We trekken ons op aan het feit dat je een te kort, maar rijkelijk, gelukkig leven hebt gehad. Je was een buitenmens en je genoot van iedere dag.”
Geen steunwieltjes
Heel wat mensen uit het wielermilieu waren aanwezig, onder wie Gianni Vermeersch en zijn vader uit Houthulst, de gemeente van Miel. “Het wielrennen was de rode draad in je leven”, aldus z’n mama. “Toen we afkwamen met je eerste fietsje moesten de steunwieltjes eraf: je wou daar niet mee rijden. Je ploeterde graag door de modder. Op je eerste communie kreeg je een cyclocrossfiets van nonkel Lauren en we waren vertrokken. Onze weide was rap omgebouwd tot een crossparcours. Tot aan je laatste minuten leefde je voor je sport. Je had zoveel discipline en wilde er alles voor doen om te kijken waar je kon geraken bij de beloften. Daarnaast probeerde je ook plezier te maken met vrienden.”
Beest
“Je zei de laatste tijd ‘mama, ik zin e bjèste’, ongenaakbaar soms. Maar tegen het beest ‘de dood’ was je niet opgewassen en had je geen antwoord klaar. Maar we moeten verder en we nemen al je positiviteit, energie en kracht en je mooie lach en ogen mee. Jij moest soms ploeteren door de aarde en het zand om de eindmeet te halen, nu moeten wij verder ploeteren door het leven en word jij onze trouwste supporter aan de zijlijn. We zullen goed voor elkaar zorgen, voor iedereen die je lief had. We willen iedereen bedanken die iets voor Miel heeft betekend, bewaar alle mooie herinneringen in jullie hart. Nog een laatste kus, lieve mus, voor je allerlaatste rit. Maar gelukkig ben je niet alleen en is je boezemvriend Louis bij je.”
Trainingsmakkers
Ook zijn broer deed een getuigenis, gevolgd door de wielervrienden. “Een jaar geleden begon ons avontuur, benieuwd naar wat de toekomst zou brengen, vol verwachtingen naar wat het wegwielrennen zou brengen, jezelf zien groeien als persoon en als renner”, sprak ploegleider Koen Feys geëmotioneerd, omringd door de ploegmaats van Miel. “Wat een fijne tijd hadden we samen met ons team. Je deed zo goed je best en behaalde mooie resultaten. Je zal voor altijd bij ieder van ons in stilte meerijden.”
“Plooien, dat stond niet in je woordenboek”, getuigden z’n trainingsmakkers. “Altijd lachen, plagen, plezier maken, op en naast de fiets. Het was een jaar gevuld met de mooiste herinneringen en momenten, van gaan rijden met de cabrio tot boren met de fiets langs de IJzer. Met jou was het altijd goed. Rust zacht vriend, je hebt je laatste rit gereden. We zullen je missen, maar nooit vergeten. Je zal voor altijd in onze harten meerijden.”
Overlevende vriend
Ook buiten de koers had Miel heel wat goede vrienden. Zoals Louis Maeckelberghe (18) en Loewie Bossy (18), bij wie Miel op die noodlottige vrijdagavond in de auto zat. Net als op de afscheidsplechtigheid van Louis een dag eerder, liet Lowie een getuigenis voorlezen voor Miel. “Wij spraken met ons drie steeds vaker af om samen dingen te doen, zowel binnen als buiten de school. Als profcoureur in spe moet er natuurlijk getraind worden, maar je deed altijd je best om erbij te zijn wanneer dat kon. Na het middelbaar beseften we dat deze vriendschap bewaard moest worden, dus maakten we er een gewoonte van om elkaar elke vrijdag weer te zien, momenten waar we elke week opnieuw naar uitkeken. Die laatste vrijdag samen, ook daar kijk ik met dankbaarheid op terug. We lachten en genoten tot de laatste minuut. Jullie blijven voor altijd in mijn hart. De herinneringen die we samen hebben gemaakt, koester ik voor eeuwig. Bedankt voor alles, Miel. Het ga je goed daarboven. Jullie blijven mijn beste vrienden.”
Erehaag
“Tot op het laatste moment waren jullie samen”, liet Remi voorlezen, de broer van Louis. “Er zal altijd over jullie gepraat worden. Miel, je gaat gemist worden. Je zit e beir en zal voor altijd e beir zin. Straks gaan jullie nog samen een rit doen, zoals jullie altijd deden.” Nadat de talloze aanwezigen een laatste groet brachten aan de kist droegen de ploegmaats van Miel zijn kist langs een erehaag naar de lijkwagen. Die vertrok samen met de lijkwagen van Louis naar hun laatste rustplaats. (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
