Overlijden Karlos Callens dompelt Ardooie al een week in diepe rouw: “Papa was nog een échte burgervader”

Het plotse overlijden van Karlos Callens dompelt Ardooie al een week onder in diepe rouw. Vlaggen hangen halfstok, de kermis is uitgesteld en het gemeentebestuur laste een hele week een communicatiestop in. Allemaal uit respect voor de burgemeester. “Het bewijst hoe graag mijn papa gezien was”, zegt Karlos’ zoon Pieter. “We zullen hem verschrikkelijk missen.”

34 jaar lang was hij de vertrouwde burgemeester van zijn geliefde gemeente. Karlos Callens ademde Ardooie en Koolskamp in alles wat hij deed, maar hij was ook een warm familieman. Zijn echtgenote Marie-Jeanne Eeckhout (76) stond elke dag opnieuw aan zijn zijde en zorgde ervoor dat alles piekfijn voor hem geregeld was.

“Vooral zijn kledij was iets waar moeder veel aandacht en zorg voor had. Hij kwam steeds uit een doosje”, vertelt zoon Pieter (43), duidelijk geëmotioneerd door het onverwachte wegvallen van zijn vader.

“Papa was een vader voor alle burgers, maar maakte ook graag tijd vrij in zijn drukke agenda voor de momenten met ons en zijn kleinkinderen, Albéric (12) en Célestine (10).”

Je papa was al even ziek, maar toch voelt zijn overlijden bij veel mensen aan als een donderslag bij heldere hemel…

“Papa streed tegen de ziekte met een k… Hij heeft bijzonder hard gevochten, daar kan ik alleen maar het grootste respect voor hebben. Afgelopen zondagvoormiddag is hij thuis overleden. Op een erg stille, serene manier… In zijn Ardooie, de gemeente waar hij zo van hield. Dat biedt ons wat troost: hij is vertrokken vanop de plek waar hij het liefst was, in Ardooie en dicht bij zijn geliefde duivenhok.”

Heb je nog afscheid kunnen nemen?

“De donderdag voor zijn dood heb ik papa nog uitgebreid gesproken. Het was de Karlos die we allemaal kennen. Vooruitziend, courageus en met nog plannen. Helaas heeft hij die niet meer kunnen uitvoeren…”

“Tegen ons liet hij zijn emoties niet zo snel blijken, maar hij was preus op zijn gezin”

Hoe zal je hem herinneren?

“Papa was een geboren optimist. Zelfs toen hij slecht nieuws over zijn gezondheid kreeg, klampte hij zich aan het kleinste strohalmpje vast. Zo was papa. Hij had een geweldige wil om te leven en onder de mensen te zijn. Hij kon ook oprecht nooit veel slechts over iemand zeggen. Dat lag niet in zijn aard. Hij deed de laatste jaren ook erg veel moeite om nog zoveel mogelijk evenementen te kunnen bijwonen. Als hij door zijn ziekte iets moest missen, deed hem dat elke keer opnieuw veel pijn. Ik zal vooral zijn blinkende ogen herinneren. Papa had de gave om iedereen op zijn gemak te stellen. Met een kwinkslag kon hij élke situatie ontmijnen.”

Hij was liefst 34 jaar burgemeester. Een carrière om trots op te zijn.

“Ik herinner me nog goed het moment van de verkiezingen van 1988, toen hij voor het eerst burgemeester werd. Op 10 oktober 1988 (op de datum van dit interview dag op dag 35 jaar geleden, red.) werd duidelijk dat mijn vader de sjerp mocht omgorden. Een dag eerder had Groep 82 negen zetels behaald, de CVP had er tien op zak. De socialisten konden met hun twee zetels beslissen wie burgemeester zou worden. De Veekoopman in de Motestraat, het café van mijn grootouders, zat die dag bomvol, maar de knoop werd enkele honderden meter verderop doorgehakt, in café Sport. Toen papa van café Sport naar de Veekoopman moest wandelen, heeft hij daar uren over gedaan omdat hij constant werd aangeklampt met gelukwensen.”

Wat beschouw je zelf als zijn grootste verwezenlijkingen?

“Hij heeft van Ardooie een financieel kerngezonde gemeente gemaakt. Een plek waar het goed wonen, leven en werken is. Centen waren zijn stokpaardje. Zijn devies was altijd zaaien naar de zak. Bewust investeren. Er schuilde ook een bouwheer in papa: het nieuwe gemeentehuis, het gemeenschapscentrum Hofland, de sportsite De Ark… Maar ook De Waterbek, de nieuwe groene long, was zijn idee. Net als het bijhorende festival. Voor Ardooie was papa een visionair, zijn erfenis is erg tastbaar. Maar hij zorgde er ook voor dat Ardooie op nationaal vlak weerklank kreeg. De aankomst van de Renewi Tour die hier neerstreek, de Sint-Maartensstoet, de Kermiscross, Koolskamp Koers… Papa zette er maar al te graag mee zijn schouders onder.”

Van Karlos Callens was bekend dat hij zowel met de grootste ondernemer als de gewone man in de straat aan de toog kon hangen. Een volksmens pur sang.

“Klopt helemaal. Papa was op zijn best wanneer hij onder het volk was. Hij vond het ook fantastisch om ’s voormiddags in Brussel met ministers te vergaderen en ’s avonds met de Ardooienaren in gesprek te gaan. Het was zijn eten en drinken. Mijn vader had zijn intellectuele bagage als economist, maar de meeste wijsheid haalde hij uit zijn contacten met heel veel verschillende mensen.”

“Zijn duiventil was misschien de enige plaats waar de politiek niet bestond. Het was zijn grote uitlaatklep”

Dat volkse bleek ook uit zijn grote passie: de duivensport. Heb je die microbe geërfd?

(glimlacht) “Neen. Als kind had ik astma, waardoor ik niet te dicht bij de duiven mocht komen. Maar ik kwam regelmatig kijken op het moment van een wedstrijd en ging soms ook eens mee naar het lokaal. Voor papa was het zijn grote uitlaatklep. Zijn duiventil was misschien wel de enige plaats waar de politiek niet bestond. Zijn duiven moeten ook zowat het enige zijn dat af en toe voorrang kreeg op zijn taken als burgemeester. Ik ben blij dat hij nog een laatste goed seizoen had. In augustus haalde hij tijdens de vlucht vanuit Argenton nog de eerste en derde prijs op 527 duiven. Hij had ook twee beloftevolle jonge duifjes en twee goede jaarlingen.”

Hoe was hij als (groot)vader?

(krijgt het even moeilijk) “Goed. Zeer goed. We hadden een erg hechte band, we begrepen elkaar zonder al te veel woorden. Zijn twee kleinkinderen zag hij doodgraag. Célestine en Albéric waren zijn oogappels. Ik weet ook dat hij met veel trots over ons sprak. Tegen ons liet hij zijn emoties niet zo snel blijken, maar hij was preus. Ik ben ook vaak met hem op pad geweest. En elke keer opnieuw merkte ik dat papa nog een échte burgervader was. Hij had oprecht met iedereen het beste voor. Ik heb hem moeten delen met heel Ardooie, maar dat vond ik niet erg. ’s Avonds was hij vrijwel nooit thuis, maar ik had nooit het gevoel een afwezige papa te hebben.”

Hadden jullie heilige momenten?

“Op 1 januari vieren we Nieuwjaar altijd met de hele familie Callens. Dat feest wilde hij voor geen geld ter wereld missen. En de verjaardagspartijtjes van onze zoon en dochter stonden ook altijd in zijn agenda geblokkeerd.”

“Wat ik papa nog zou willen zeggen? Dat ik trots op hem ben en hem heel graag zie”

Door zijn overlijden komt er vroeger dan gepland een einde aan zijn burgemeesterschap. Normaal zou hij eind 2024, na de verkiezingen, de scepter doorgeven. Welk advies kan je opvolger geven?

(denkt lang na) “Dat het belangrijk is om papa’s erfenis in stand te houden. Ik hoop dat zijn werk voortgezet wordt, maar dat er ook nieuwe accenten gelegd worden. Een vergelijking met mijn papa zal er altijd zijn, maar vaar een eigen koers, met het werk van Karlos Callens in gedachten. Een goeie les die hij me leerde: er zijn meer mensen met een klakke dan met een hoed. Voel je nooit te goed, werk keihard, maar maak ook plaats voor leute.”

Wat zou je je papa nog willen zeggen?

(pinkt een traan weg) “Hier was ik niet op voorbereid… Dat ik trots op hem ben en hem heel graag zie. Want dat is het wat écht telt in het leven.”