“Miguel was steeds tevreden. Hij klaagde nooit, alles was goed. Zelfs op het laatst als hij zoveel pijn had.” Aan het woord is Nicole Dejaeger, Miguels grootmoeder en zijn allergrootste fan. Dinsdag moest ze afscheid nemen van haar kleinkind, die bijna zes jaar vocht tegen de leukemie in zijn lichaam.
Op de vraag wie zijn grote voorbeeld was, antwoordde Miguel Van Damme vier jaar geleden tijdens een interview met deze krant meteen: zijn opa, Lucas Govaert. Meerdere tattoo’s op zijn lichaam verwezen naar zijn grootvader. “Opa ben ik verloren aan kanker. Een zware periode. We hadden een hele goeie band. Hij heeft me leren voetballen. Dat ik profvoetballer kon worden, was zijn droom. Daarom wilde ik niet opgeven, wilde ik erdoor geraken en mijn carrière voortzetten. Voor hem. En voor oma. Zij probeert nu zijn plaats in te nemen. Op elke wedstrijd – thuis en uit, bij de eerste ploeg en de beloften – probeert ze erbij te zijn. En fanatiek te supporteren.”
Keepen aan de schommel
Die oma, Nicole Dejaeger, moest dinsdag helaas haar kleinzoon afgeven. Opnieuw door de ziekte met het K-woord. “In Sleidinge hadden we een grote tuin en zijn opa heeft Miguel daar voor het eerst leren keepen, tussen de twee steunpilaren van de schommel. Weet je, de liefde voor het voetbal was zo groot dan Miguel zelf met een voetbal ging slapen.”
“Hij was zeer balvaardig. Miguel deed toen wel aan meer balsporten: petanque, bowlen, tafeltennis, tennis en basketbal. Hij was voorbestemd om doelman te worden, al had zijn opa dat niet zo graag. Ze hebben bij SK Maldegem maar één keeper nodig en dan moet je geluk hebben dat je kan spelen, klonk het. Maldegem degradeerde en Miguel, omgeschoold van spits naar keeper, kreeg zijn kans in de eerste ploeg. Tom Devos, toen keeperstrainer, had hem graag. Hij heeft zeer veel voor mijn kleinzoon gedaan.”
Drie keer afgewezen
Al snel kwam er interesse van Cercle voor Miguel, al moest groen-zwart ferm aandringen om hem te overtuigen. “Pas na de vierde keer lukte dat. Mijn man en ik hebben Miguel die eerste drie keer naar Brugge gereden. Na overleg beslisten we telkens om niet op de interesse in te gaan. We woonden nog in Sleidinge. Hoe zou hij dit met zijn studies combineren? We hebben dan echt naar de verantwoordelijke van Cercle gebeld dat we het niet zouden doen. Er was toen ook interesse van Lokeren en Club Brugge. Opa probeerde Miguel te overtuigen om een stiel te leren. Elektricien, zoals zijn papa. Hij deed dat een jaar, maar het lag hem niet. Hij wilde per se naar de sportschool. En het werd, na de vierde keer, uiteindelijk toch Cercle.”
“We hadden hem graag nog iets langer bij ons gehad. Maar het ging niet meer…”
Nicole nam de taak van haar man over en werd fan nummer één van haar kleinzoon. Ze volgde Miguel écht overal. Een verplaatsing naar Virton? Oma reed helemaal alleen 500 kilometer om Miguel aan het werk te zien. “Mijn agenda stond volledig in het teken van Miguel en zijn wedstrijden. Dit ging voor alles.”
“Ik herinner mij nog zijn eerste match bij de eerste ploeg van Cercle. In Moeskroen. Toen Olivier Werner rood kreeg, mocht Miguel onder de lat plaatsnemen. Ik reed meteen na die wedstrijd naar huis om alles op te nemen. Zijn opa was destijds met plakboeken met krantenartikels en -foto’s begonnen. Dat heb ik met veel plezier voortgezet.”
Doorzetten
Maar in 2016 kwam het slechte nieuws. Leukemie. Bijna zes jaar lang heeft Miguel gestreden, nooit ofte nimmer met zijn hoofd naar beneden. “Miguel was steeds tevreden. Hij klaagde nooit, alles was goed. Zelfs op het laatst als hij zoveel pijn had. Voor hem is het nu een verlossing. Voor ons… We hadden hem graag nog iets langer bij ons gehad. Maar het ging niet meer…” (stilte)
De laatste maanden heeft Miguel enorm veel afgezien, zegt zijn oma. “Hij had veel pijn. Zijn zicht werd slechter, hij verloor ferm aan gewicht en hij kreeg een gezwel op zijn enkel. Dat hebben ze nog bestraald, maar het zette zich over op zijn been. Hij kreeg ook enorm veel pijn aan zijn handen. Vanaf oktober 2020, toen hij met ex-ploegmaats zijn afscheidsmatch op Cercle kon spelen tegen Maldegem voor zijn familie en vrienden, ging zijn toestand achteruit. Miguel hield zich sterk, want hij wilde per se zijn dochter geboren zien worden, in mei 2021. Ook al gaven de dokters hem weinig kans dat dit zou lukken, Miguel zette door. Volgende maand wordt Camille een jaar!”
Bicky Burger
Miguel stapte maandag het ziekenhuis van Roeselare binnen. “Zijn schoonzus ging hem nog een Bicky Burger halen. De week ervoor ging hij met familie naar vrienden in een restaurant in Knokke-Heist, naar aanleiding van de verjaardag van Miguels zus Francesca. Miguel en Kyana gingen er jaarlijks eten op Valentijn. De voorbije twee jaar kon dat niet meer, ook al omwille van corona. Vorige week hebben ze dat nog één keer gedaan…”
Komende zaterdag 2 april vindt vanaf 10.30 uur de uitvaart van Miguel plaats in de Sint-Blasiuskerk in Jabbeke. Omdat er een massa volk verwacht wordt en er een beperkte parkeermogelijkheid ter hoogte van het Vrijetijdscentrum in Jabbeke is, wordt aangeraden om te carpoolen, het openbaar vervoer of de fiets te gebruiken.
Miguels wens was om geen bloemen te geven, maar wel een gift voor de Stichting Me To You, samen sterk in de strijd tegen leukemie. Daar was hij peter van. Het rekeningnummer van de stichting is BE36 3631 3547 4381. Wie er niet bij kan zijn, kan nog steeds het rouwregister in het Jan Breydelstadion of het digitale exemplaar op de website van Cercle Brugge tekenen.
(Alain Creytens)
Overlijden Miguel Van Damme
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
