Kasteelheer van Ingelmunster Marc Vanhonsebrouck (89) overleden: “Bijzonder man met een groot hart voor zijn kasteel”

Marc Vanhonsebrouck is dinsdag overleden op een zucht van zijn 90ste verjaardag. Hij was een rasecht ondernemer, maar stond vooral bekend als de eigenaar van het kasteel van Ingelmunster. Zijn naam zal voor altijd verbonden blijven met het kasteel dat de inspiratie vormde voor het Kasteelbier van brouwerij Vanhonsebrouck.

In tegenstelling tot zijn oudere broer Luc Vanhonsebrouck, die overleden is in 2020 en lange tijd aan het hoofd stond van de gelijknamige brouwerij, koos Marc een ander pad. Hij stond destijds aan de wieg van de Unic-supermarktketen en opende ook verschillende bowlingcentra in Vlaanderen.

Kasteel van Ingelmunster

Zijn allergrootste passie was echter het kasteel van Ingelmunster. Hij en zijn broer Luc kochten het samen in 1986. Marc en zijn gezin woonden er lange tijd, tot een verwoestende brand in 2001 een van de vleugels van het kasteel nagenoeg helemaal in de as legde. Het 18de-eeuwse kasteel liep toen ruim 3,7 miljoen euro schade op en een enorme collectie kunst en antiek ging in de vlammen op. Marc werd die nacht door een van z’n dochters gewekt en kon zo samen met zijn vrouw tijdig ontsnappen.

“Die brand heeft hem veel pijn gedaan”, vertelt burgemeester Kurt Windels (De Brug). “Nagenoeg bij elk onderhoud die ik had met hem kwam de brand ter sprake. Marc was erg trots op zijn kasteel. Hij en zijn familie zijn ooit klein begonnen en zijn zowat naast het kasteel opgegroeid. Dankzij het ondernemerschap van de familie hebben hij en zijn broer het kasteel zelf kunnen kopen. Zo volgden ze een lange lijn van graven en edelen op als eigenaars. En daar was Marc fier op. Het is niet zo dat hij het gebouw zag als een persoonlijke trofee, maar z’n affectie ervoor was enorm.”

Enige eigenaar

In de jaren na de brand werd de verwoeste vleugel weliswaar wind- en waterdicht gemaakt, maar Marc besloot het kasteel terug in volle glorie te herstellen. In 2012 kocht hij zijn broer uit en werd zo de enige eigenaar van het kasteel. Hij was 81 toen hij aan de renovaties begon. In 2015 waren de werken achter de rug en werd het kasteel officieel heropend. Alle brandweerlui die in 2001 mee hadden helpen blussen bij de brand, waren uitgenodigd als eregasten, om hen te bedanken voor hun inzet tijdens die noodlottige nacht in 2001.

Keerzijde van die grote liefde voor het kasteel is dat Marc het uitgestrekte kasteelpark van tien hectare van dan af besloot af te sluiten voor het publiek. Het kasteel wordt tegenwoordig verhuurd als evenementenlocatie, maar nog steeds is het park privédomein. Al ijverde het gemeentebestuur er nochtans lang voor om dat park terug open te stellen voor het publiek.

Correcte ondernemer

Maar meer dan een uitzondering tijdens de Dag van het Park zat er niet in. “Marc had een bijzonder karakter en was een sterke onderhandelaar”, gaat Windels verder. Recent nog kocht het gemeentebestuur van hem de site van de voormalige wasserij, waar een nieuw cultuurhuis zal komen.

“Dat valt ergens te verwachten van een ondernemer, maar Marc was ondanks zijn leeftijd nog altijd alert en ging altijd door tot aan het gaatje. Al deed hij dat steevast op een minzame wijze. Correct en met respect voor iedereen. Hij liet nooit over zich heen lopen en maakte dat op een verrassend charmante manier duidelijk. En daarvoor heb ik hem altijd gerespecteerd.”

Volksmens

Met het (gewezen) personeel van het kasteel had Marc een fijne band. Eddy Mullebroek (74) en zijn vrouw runden tussen 1994 en 2009 de taverne in de kasteelkelder. “Het was een van de mooiste periodes van m’n leven”, vertelt de gewezen beenhouwer. “Soms wist je niet goed waar Marc zat met zijn gedachten, maar hij onderhield een heel goede band met ons. ‘Jullie hebben mij nodig, maar ik heb jullie ook nodig’, was een vaak gehoorde uitspraak van hem.”

“Tegelijk was hij ook wel een volksmens. Hij kon met iedereen overweg, ongeacht rang of stand. Als je hem voor het eerst ontmoette, was er niets aan hem waardoor je zou denken dat hij de kasteelheer was. Ook om een kwinkslag zat hij nooit verlegen. Toen hij in zijn jonge jaren bier ging leveren bij de cafés, meldde hij zich altijd aan door luidkeels ‘verse melk!’ te roepen in het deurgat. Dat grapje maakte hij bij ons later ook in de kelder.” (SV)