Op 11 februari vorig jaar zeeg doelman Arne Espeel (25) in elkaar nadat hij net voor zijn team een strafschop had gestopt. Er kon geen hulp meer baten voor de graag geziene jonge kerel. Ouders Nico en Myriam zoeken één jaar later nog altijd een weg om om te gaan met het immense verdriet. “Maar we zijn ook dankbaar. Voor de vele babbels en de steun die we ondervinden.”
Het leven lachte Arne Espeel toe. Met zijn vriendin Liselot Vandenbussche zou hij allicht begin komend jaar zijn gaan samenwonen. Arne was afgestudeerd als handelsingenieur Data-Analytics aan UGent. Als projectleider bij weefgetouwenfabrikant Picanol was hij er een graag geziene collega. En hij maakte deel uit van het warme gezin van Nico Espeel (57) en Myriam Masquelin (54), zus Aline (28) en broer Aaron (20). Sporten hoorde er altijd al bij, skiën deed hij graag en hij bedwong met de fiets ook de Ventoux. Als doelman speelde hij op een seizoen bij KFC Lendelede na altijd bij zijn moederclub Winkel Sport. Hij was naast keeper ook voortrekker bij het B-team van Winkel Sport, de ploeg die het al van vierde tot tweede provinciale geschopt had. Tot die verdomde 11 februari. Zijn ouders zaten in de tribune, zijn broer zat als tweede keeper op de bank. Zus Aline was met haar volleyteam Puurs aan het volleyballen in Torhout. Tegenstander SK Westrozebeke kreeg een strafschop, maar Arne wist die te stoppen. Hij sprong recht om dat succes te vieren en ging al even snel tegen de grond.
“Wij hebben ook nog onze oncologische problemen” (ouders Nico en Myriam)
Mama Myriam: “Uit de autopsie bleek dat hij een verdikte hartspier had, de adrenalinestoot van het stoppen van de strafschop veroorzaakte een hartritmestoornis waardoor geen bloed meer door het hart stroomde.” Er werden op het veld nog reanimatiepogingen ondernomen, maar de getrainde jongeman had geen kans. “Het was natuurlijk een onwezenlijke avond, maar we kregen in AZ Delta ruim de tijd om afscheid te nemen. Iedereen die wilde, ook zus Aline die van Torhout kwam, maar ook nonkel, tantes, neven en nichten kregen nog de kans om afscheid te nemen. We zijn de spoeddienst van AZ Delta daar ook enorm dankbaar voor, niets was hen te veel.”
2.000 rouwprentjes
Een enorme klap voor het gezin uiteraard, maar in een kleine gemeenschap als die van Sint-Eloois-Winkel, waar letterlijk haast iedereen elkaar kent, kwam het hard binnen. Er werd een wake gehouden, de spelersgroep van Winkel Sport B verwerkte samen de klap en de begrafenis van Arne kon op de plaats gehouden worden waar het noodlot hem fataal werd: het veld van Winkel Sport. “De club is daar direct in mee gegaan, samen met de begrafenisondernemer werd alles geregeld. We wisten dat er heel veel volk zou komen, maar zoveel…” Uiteindelijk werden er 1.200 rouwprentjes uitgedeeld. “We hadden er 2.000 besteld, om ook de mensen die er niet bij konden zijn eentje op te sturen. Koppels of families die er samen waren, durfden er maar eentje te ontvangen.”
Nooit signaal gekregen
Nico blijkt ook dezelfde aandoening te hebben, Aline en Aaron gelukkig niet. “Het komt van mijn moeders kant, ondertussen is bij mij ook al een defibrillator ingeplant.” Ook de rest van de familie Espeel-Vermeersch is ondertussen gescreend. Het genetisch onderzoek in UGent blijkt negatief te zijn. “Nu zijn we ook te weten gekomen dat ruim 30 jaar geleden een neef van Nico ook plots gestorven is aan HCM (hypertrofische cardiomyopathie, red.) en andere familieleden zijn recent behandeld voor hetzelfde probleem. Arne had zoveel gesport, nooit is hij onwel geworden. Als hij maar eens één signaal had gekregen, dan waren we misschien op dat probleem gestoten. Maar nu heeft hij geen kans gehad.” Ondertussen tikt de tijd verder, zijn we een klein jaar verder en is het gemis in het gezin, de familie en bij uitbreiding de Winkelse gemeenschap nog erg groot. “Heel wat mensen leven met ons mee. We gaan vaak wandelen, met vrienden die ons steunen”, zegt mama Myriam. Broer Aaron: “Mensen bekijken ons anders, ze durven soms niets te zeggen…”
“Heel wat mensen leven met ons mee. We gaan vaak wandelen, met vrienden die ons steunen”
Nico en Myriam bevestigen dat het niet makkelijk is. “Als iemand op me afstapt en vraag: Hoe gaat het met jou? Als ik eerlijk moet antwoorden, niet goed hè. Ik heb liever dat mensen gewoon met ons praten, het gemis om Arne komt sowieso altijd wel aan bod.” In de woning in de Koning Boudewijnlaan herinnert heel veel nog aan Arne. Maar er zijn natuurlijk de feestdagen die het nog wat extra moeilijk maken. Nico en Myriam gaan ook nog naar de B-ploeg kijken. “Maar bij Nico lukt dat beter dan bij mij. Aaron, die dus ook keeper is, herstelt momenteel van een blessure. Het zou mooi zijn mocht hij nog op de plaats van zijn broer kunnen staan. Maar je kunt er ook niet omheen, het leven gaat verder voor die jongens. Zij vieren uiteraard een feestje als ze een match winnen. Maar ik geef eerlijk toe dat dat soms hard is om aan te zien, wetende dat Arne daar normaal ook zou gestaan hebben.”
Gestolen bloemstuk
Bovendien kampen zowel Nico als Myriam ook met oncologische problemen. “Nico blijft werken tijdens zijn behandelingen. Mijn behandelingen zijn al een tijdje achter de rug, maar na de impact van 11 februari heb ik de kracht en moed niet meer om weer aan de slag te gaan”, gaat Myriam verder. Tot overmaat van ramp werd er ook nog een bloemstuk gestolen van het grafzerk van Arne. “Ik ga iedere dag. Bij de begrafenis waren er meer dan 50 bloemstukken, maar Aaron Vanfleteren van Athos had er later eentje laten plaatsen. Mooi van hem, in een periode waar de andere bloemstukken al weg waren. Maar uiteindelijk bleek er iemand mee aan de haal te zijn gegaan, ik had dat eerder ook al meegemaakt met de begraafplaats van mijn moeder. Hoe ongevoelig kunnen sommige mensen toch zijn?”
Katje met een verhaal
“En ondertussen heeft de familie er ook een nieuw gezinslid bij. “Op zijn verjaardag waren we gaan wandelen toen daar plots uit de bossen een katje kwam gelopen. We zijn nog gaan kijken in het bos of de mama daar niet zat, maar allicht was het een katje dat was achtergelaten. Het is een echt schatje, voor ons een kat met een verhaal. Het is nu bij Aline thuis, maar komt hier op logement. We hebben het Eclair genoemd, naar het favoriete gebakje van Arne.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
