Zijn ouders, grootouders, broer Maarten, dooppeter Peter Vanraes, vriendin Emma Deplaedt en de uitgebreide groep ‘maten’ namen dinsdag 17 augustus afscheid van de 18-jarige Thomas De Vos, die op 10 augustus aan het station in Kortrijk verongelukte met zijn motorfiets. “En dat nadat hij zich net had voorgenomen het wat rustiger aan te doen met zijn machine”, klinkt zijn vader Stefaan radeloos.
Thomas zou op 26 september 19 worden en bereidde zich voor op zijn laatste jaar ‘Garagist’ bij het CVO. Hij is volgens zijn vader van jongs af gebeten door brommers en motorfietsen en wilde er niet alleen mee rijden maar er ook in de ouderlijke garage met vrienden aan sleutelen. “Soms palmden zij heel onze garage in en het lag er vaak vol motorolie. Wij gunden hem echter zijn hobby en bezetenheid. Het leverde hem veel vrienden op en hij stond altijd voor hen klaar. Een zoon om fier op te zijn, met het hart op de juiste plaats.”
Als piloot en motorrijder nam Thomas wel risico’s, vindt Stefaan. Maar hij schrijft dit toe aan jeugdige onbezonnenheid. Die werd een maand geleden wat getemperd toen de jonge Gullegemnaar een maand geleden met zijn motor onderuit ging op een signalisatiestreep en er een rist schaafwonden, een gebroken handbeentje en een flink beschadigde motorfiets aan over hield.
“Het was even gedaan met motorrijden. Naarmate de wonden heelden, kwam de ‘goesting’ echter terug en vroeg hij zijn moeder, mijn vrouw Mimi Vanraes, om een ritje met haar motorfiets te mogen maken: weliswaar wat verstandiger en voorzichtiger dan voorheen. Het beviel hem zodanig dat hij zo snel mogelijk zijn eigen motor liet opknappen. Dinsdag (10 augustus, nvdr) zei hij weer vertrouwen te hebben in zijn machine. Voldoende om een ritje te maken naar Kortrijk om er een wisselstuk op te halen voor de brommer van een vriend. Hij had een leuke namiddag gehad met zijn vriendin en wilde de dag afsluiten met nog wat sleutelwerk onder vrienden. ‘Let toch maar op’, drukten wij hem op het hart. We konden echter niet vermoeden dat hij nooit meer zou thuiskomen.”
Toch ging het mis in de Minister Tacklaan aan de achterkant van het station in Kortrijk. Door een nog onbekende reden ging Thomas met zijn motor zwalpen, raakte de stoeprand en kwam met zijn hoofd tegen een woning terecht. Alle hulp kwam te laat. “Hij moet op slag dood geweest zijn”, zegt vader Stefaan. “De oorzaak kennen wij nog altijd niet. Het moet haast zeker aan een technisch defect aan de aandrijfketting liggen. Hoe kun je anders verklaren dat een motorfiets op een recht stuk weg zo plots zo ver van zijn lijn afwijkt?”
Aanvankelijk zag de vader er geen graten in dat zijn zoon zo lang weg bleef van zijn tochtje naar Kortrijk. “Toen echter meer en meer van zijn makkers – die samen met hem nog wilden karweien – kwamen vragen waar Thomas bleef, vertrouwde ik het zaakje niet meer. Zeker toen bleek dat niemand zijn gsm opnam. Een van zijn vrienden en ik zijn toen in onze auto gesprongen om elk een parcours af te rijden dat hij mogelijk had gevolgd bij zijn rit naar Kortrijk. Zijn vriend was de eerste van ons tweeën die met de rode politietent achter het station en de harde waarheid geconfronteerd werd. Ondertussen had de melding van het dodelijk ongeval zich via de sociale media al als een lopend vuurtje verspreid.”
Nu heerst overal ongeloof en radeloosheid. “Want het mag niet dat je als vader je zoon moet begraven en dan nog op zo’n jonge leeftijd”, zegt Stefaan. “Het moet nog écht tot ons doordringen dat Thomas er niet meer is. Mijn hart springt op van hoop als ik een motorfietser hoor passeren, maar ik krijg het koud als ik besef dat dit Thomas niet kan zijn. Want die komt niet meer thuis.”
Het huis van de familie De Vos-Vanraes zit momenteel vol met jonge mensen die Thomas goed gekend hebben en herinneringen aan hun gezamenlijke belevenissen met Thomas bovenhalen. Om hun gevoelens te kunnen kanaliseren. Het gezin laat hen maar doen en trekt er zich voor een stuk aan op. Want Thomas was dolgraag gezien: dat blijkt meer dan ooit.
Vrienden van school hebben ondertussen ‘hun’ manier gevonden om hun Gullegemse kameraad te eren. “Als eindwerk had Thomas een zelfrijdende kar ontworpen. Die moet alleen nog ineengestoken worden en dan is ze af. En rijden zal ze: dat hebben ze in stilte aan hun overleden vriend beloofd. Wij kunnen hen niet genoeg bedanken, klinkt het dankbaar bij de voorlopig ontroostbare familie. (AV)
Overlijden
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier