De vissersgemeenschap in Oostende en omstreken rouwt. Zaterdag vond het afscheid plaats van Claude Hollebeke, de visser die op 26 juli om het leven kwam bij een verkeersongeval. De aula was te klein om iedereen die afscheid kwam nemen van de onfortuinlijke visser te herbergen. “Evan zal zijn papa kennen door de vele verhalen die wij hem zullen vertellen.”
Op 26 juli werd Claude weggerukt uit het midden van zijn gezin, familie en bij zijn vele vrienden. Hij waagde als schipper/reder van de ‘O.34 Lady Fortuna’ elke dag zijn leven op zee om vis op de borden van de consument te toveren, om dan uiteindelijk om het leven te komen in een fractie van een seconde bij een ongelukkig verkeersongeval. Die noodlottige avond was Claude op weg naar huis toen hij met zijn motor op een Range Rover knalde die daar eigenlijk helemaal niet had moeten zijn. De wagen kruiste immers de R31 op een plaats waar dat verboden is. Claude had geen schijn van kans. Claude kroop eerder al, samen met zijn broer Guy en twee andere bemanningsleden, door het oog van de naald toen de ‘O.13 Morgenster’ in 2018 kapseisde voor de Engelse kust.
Minstens vijfhonderd vrienden, familieleden en collega-vissers namen zaterdag afscheid van de visser tijdens een ingetogen plechtigheid. Het verdriet was immens. Niemand was klaar om Claude af te geven, maar het moest. “Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik je niet meer zal zien, je niet meer zal horen lachen en je niet meer zal kunnen aanraken”, klonk het bij Sarah, de vrouw van Claude, die een brief liet voorlezen door een ander familielid. “We waren zo gelukkig, ondanks de tegenslagen. We waren alles voor elkaar en niets kreeg ons klein. Het gedacht dat Evantje zonder jou moet opgroeien en dat jij hem niet zal zien opgroeien, breekt mijn hart. Je was zo gelukkig met je gezinnetje, maar we zijn je voor altijd kwijt en dat doet verschrikkelijk veel pijn. Evan zal zijn papa kennen door de vele verhalen die wij hem zullen vertellen.”
Beer
Iedereen liet de tranen de vrije loop. Ook toen tweelingbroer Guy aan het woord kwam. “Jaja, we goan deran begin e. Twee kippen uit een ei”, klonk het. Even kon er een kleine lach vanaf bij de vele aanwezigen. “Je bent je hart verloren bij Sarah en jullie werden een hart, net zoals jij en ik. Veertien jaar hebben jullie gevochten voor jullie kinderdroom en de toekomst lachte je toe, althans dat dachten we. Niets zou ons klein krijgen. Ik ben jou en jij bent mij. Evan, die beer, zal ons erdoor trekken. Je was een beer met een gouden hart. Het leven is niet eerlijk, maar dat wisten we al.”
Op de kist van Claude lag een A4 met daarop de handafdruk van zijn zoontje Evan, en de woorden ‘I love you, papa’. Ook zijn andere broer Joffrey kwam even aan het woord. “Broer, ‘dikken’, ik zie je graag, voor altijd. Je weet hoe ik ben, love you dikken.”
“Nonkel Claude. De momenten op familiefeesten en verjaardagen zullen we nooit vergeten”, klonk het bij monde van Liana, zijn nichtje, met bevende stem. “Elke keer als je me zag, pakte je me vast alsof het de laatste keer zou zijn. Wisten wij veel. Je was altijd luid aanwezig en je vloekte meestal, maar je was jezelf. We zullen nooit vergeten hoe je was. Nonkel, je was bere.”
De vele familieleden, vrienden en de vissersgemeenschap rouwen om het verlies van hun broer, echtgenoot, zoon, papa, nonkel en vriend. De ‘dikken’ is niet meer, maar leeft verder in de harten van velen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
