“Waarom? Die vraag stel ik mij nog altijd, ook al is het ruim vijf jaar geleden. De zelfdoding van mijn mama doet nog altijd pijn. Elke dag denk ik nog aan haar. Maar ik kan voortleven en toch nog gelukkig zijn.” Aan het woord is de Brugse Floor Jacxsens. Een getuigenis.
“Allerheiligen en Allerzielen doen mij niks. Ik mijd op die dagen het kerkhof van Sint-Michiels, waar de as van mijn mama in een urne onder een steen ligt. Op andere momenten in het jaar leg ik er wel een bloemetje neer. Mijn mama is meer dan as en een steen. Ze is een warm en kleurrijk persoon, het contrast met de kille en trieste sfeer op het kerkhof is te groot”, zegt de Brugse Floor Jacxsens (26).
Schoolreis
27 april 2017. Die datum staat voor eeuwig in het geheugen van Floor gegrift: “Ik was als tweedejaarsstudent cultuurmanagement bij VIVES op schoolreis naar Berlijn. Toen ik met enkele studiegenoten plezier aan het maken was, kregen mijn leraren plots een telefoontje van de Brugse politie. ‘Zet je even, er is heel slecht nieuws’, luidde de boodschap. Een agente zei dat mijn mama gestorven was: ze was uit het leven gestapt.”
“Mijn twee oudste broers hadden haar levenloos aangetroffen. Ze wilden diezelfde avond nog met de auto naar Berlijn rijden, om het mij te vertellen. Want ze wisten hoe close ik met mama was. Die nacht heb ik op automatische piloot overleefd. Samen met een docente heb ik de volgende ochtend de eerste, beschikbare vlucht naar België genomen.”
Mooie ceremonie
“De eerste dagen verliepen in een waas, ze waren hectisch. We moesten alles in amper zeven dagen klaarstomen voor de begrafenis, we wilden er een mooie ceremonie van maken: een warme dienst, met aangepaste teksten en muziek, geen kille begrafenis.”
“Achteraf gezien waren het warme dagen, waarin ons gezin en de hele familie samen fotoalbums doorbladerde, herinneringen aan mama ophaalde. De vragen kwamen pas achteraf. Waarom wou ze dood? Ze was een thuisverpleegster met veel sociale contacten.”
Traumatisch
“Was het mijn schuld dat mama niet meer wou leven? Ik had nochtans een goede band met mama, er was geen vertroebelde relatie. Toen heb ik zeer diep gezeten. Gelukkig had de politie mij verteld dat we bij een traumatisch overlijden bij slachtofferhulp van het CAW terecht konden. Dat heeft mijn eigen leven gered, zonder die twee jaar therapie zou ik dit nooit overleefd hebben.”
“Mijn wereld was ingestort. Een ouder verliezen is al heftig. Maar op zo’n manier en op zo’n relatief jonge leeftijd. Mama was slechts 54 jaar oud. Ik moest een manier vinden om daarmee om te gaan. De zelfdoding van mama een plaats geven, ook al hoor ik die uitdrukking niet graag. Ik had niet veel keuzes. ’t Was ofwel dit proberen te verwerken ofwel er de brui aan geven. Ik was 21 en wou niet de rest van mijn leven depressief zijn.”
“Maandenlang was mijn begeleidster bij het CAW mijn enige houvast. Aanvankelijk kon ik haar niet zeggen hoe het met me ging, maar ze zette me ertoe aan om de confrontatie aan te gaan met hetgeen me het meeste pijn deed. Ik moest zeer diep graven. Als je echt kon sterven van verdriet, was ik hier al lang niet meer.”
Kanker
“Vorig jaar overleed mijn broer Kobe aan maagkanker. Hij was amper dertig jaar oud. Zijn overlijden was aangekondigd, in tegenstelling tot dat van mama. Dat maakt het niet minder pijnlijk, maar misschien een beetje minder traumatisch. Ik was boos op mama: ze had erbij moeten zijn, toen Kobe koos voor euthanasie.”
“Ook nu nog gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan Kobe en mama denk. Ik sta ermee op en ga ermee slapen. Een troost die ik heb: de laatste woorden die mama en ik tot elkaar spraken, toen ze mij afzette voor die schoolreis naar Berlijn, waren: ‘ik zie je graag!’.
Lief
“Na zes jaar kan ik eindelijk zeggen dat ik kan omgaan met dat verdriet. Ik voel mij opnieuw gelukkig. Dat zou ik nooit kunnen zijn als ik het niet verwerkt had. Ik kan erover praten, dat stelt mij gerust. En mijn lief Stef heeft me niet in de steek gelaten.”
“We hebben elkaar ontmoet op de Gentse Feesten en waren nog maar een half jaar samen toen mijn mama stierf. Van de vrolijke Floor die hij had leren kennen, bleef er niet veel over. Hij heeft me de voorbije jaren van mijn slechtste kanten gezien, met veel ups and downs. Stef is boeken beginnen lezen rond dood, verdriet en troost, hij heeft mij ongelooflijk ondersteund.”
“Door die ervaring kijk ik anders naar zelfdoding. Het schokt me niet langer, als iemand zegt dat hij al eens aan zelfmoord gedacht heeft. Ik heb een pagina op instagram @gezondersteboven, waarop ik zeer openhartig praat over dat onderwerp. Zelf heb ik nooit geheimzinnig gedaan over het feit dat mama uit het leven is gestapt. Mentaal welzijn is heel belangrijk, dat probeer ik te benadrukken. Je moet je niet schamen of het verzwijgen, als je donkere gedachten hebt, maar je moet er iets aan doen.”
“Via Instagram probeer ik een positieve insteek te geven: geniet van het leven! En ik geef tips aan mensen opdat ze niet hetzelfde moeten meemaken als ik zes jaar geleden. Toen mama stierf, heb ik van veel kennissen niks gehoord. Achteraf zeggen ze dan verontschuldigend dat ze niet wisten wat te zeggen. ‘Hallo’ of ‘ik denk aan jou’ is nochtans al voldoende. Moedertjesdag, bijvoorbeeld, blijft moeilijk, als de reclame je twee weken lang overstelpt met ideetjes voor cadeautjes”, besluit Floor Jacxsens.
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.
1 november
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
