Bomvolle kerk voor overleden stuurman Glenn: “De zee was zijn grote liefde”

Zaterdagmorgen werd in een tjokvolle Sint-Antonius-Abtkerk afscheid genomen van Glenn Vandewalle (50), de visser die vorig weekend het leven liet bij een ongeval op zee. Glenn was stuurman op de Z.45 Jerki en leefde volgens zijn familie ook vooral voor die ene grote passie. Een passie die hem jammer genoeg ook fataal werd. “De zee was zijn grote liefde, maar ze nam hem meedogenloos van ons af.”

Zijn passie voor de zeevisserij, The Stones en zware motoren. Maar ook Glenn de familieman, de ruwe bolster met het peperkoeken hart: de stuurman van de Z.45 Jerki bleek een man met veel gezichten. “Glenn was een levensgenieter, een joviale kerel die graag was waar de leute was. Hij hield van het goede leven: moto’s , muziek, een pintje… Maar hij was ook iemand met het hart op de juiste plaats. Als je Glenn tegenkwam, kreeg je steevast een warme knuffel en werd je bijna versmoord door die sterke armen van hem. Het was altijd oprecht gemeend”, klonk het.

Glenn had als stuurman bakken ervaring. “Hij leefde met het ritme van de zee. Soms kabbelend in de zon, soms door woelige waters en soms stormen trotserend. De zee was zijn vrijheid en het valt ons moeilijk dat diezelfde zee hem nu heeft meegenomen. Maar als het ergens ook een troost mag zijn: Glenn werd ons ontnomen terwijl hij deed wat hij het liefste deed. De zee was zijn roeping. Hij vond er zijn diepste levensvreugde, maar ook – veel te voortijdig – zijn levenseinde.”

Kameraad

“Glenn was niet zómaar een visser”, klonk het bij de collega’s van de Rederscentrale. “Hij kende de zee als zijn broekzak, maar wist ook dat haar grillen onvoorspelbaar en meedogenloos kunnen zijn. Wij hebben Glenn leren kennen als iemand die niet alleen zeer bekwaam was in wat hij deed, maar ook als iemand die altijd oog had voor de mensen om hem heen. Hij was een kameraad waar je op kon rekenen, zelfs in moeilijke omstandigheden. Laten we nu troost zoeken in de gedachte dat zijn naam en herinnering voortleven in onze verhalen, aan boord van onze schepen. En laat ons Glenn uitwuiven zoals hij dat verdient: met de waardigheid van een echte zeeman. In naam van alle vissers: rust zacht Glenn, het ga je goed hierboven.”

Muisstil werd het toen de mama van Glenn even het woord nam. “Je had het hart op de tong. Dat lieve, peperkoeken hart. Je leven was een hobbelig parcours, maar je was gelukkig, en ik voelde dat. Je had opnieuw een doel om voor te leven. Maar het heeft niet mogen zijn. Je stoere lichaam was dan toch niet opgewassen tegen de golven en het ijskoude water. Vaarwel lieve zoon, ik zal je nooit vergeten.”

Muziek

Ook een rode draad doorheen de uitvaartplechtigheid, was Glenns liefde voor muziek. De Rolling Stones waren zijn grote helden. “Van Londen naar Parijs tot in Miami: hoeveel concerten van hen heeft hij niet bijgewoond?” klonk het. Een akoestisch trio bracht op het einde van de viering nog een pakkende versie van Dead Flowers, als hommage aan Glenn. Tijdens de offergang weerklonk Gorki’s Mia door de luidsprekers, Glenns motorvrienden brachten buiten nog een laatste groet met ronkende motoren. “Glenn híéld van de zee – zij was zijn grote liefde. Maar de zee geeft en neemt: zoals bij zoveel passionele liefdesverhalen, is ze hem zaterdagnacht fataal geworden. Wij zullen ons Glenn voor altijd blijven herinneren als een stoere, kleurrijke gast met een peperkoeken hart. Vaarwel Glenn, we wensen jou een goede laatste vaart naar de overkant.”