‘Wim, je blijft in onze gedachten.’ Sinds het overlijden van hun zoon plaatsen de ouders van Wim De Cleer een herdenkingsberichtje in onze krant. Al 20 jaar aan een stuk. “Waar je de opkomst bij andere herdenkingsmissen na verloop van tijd wat ziet slabakken, is dat voor onze Wim minder het geval”, vertellen Bert en Katrien De Cleer.
“Het mag dan al 20 jaar geleden zijn, zoiets slijt nog niet zo erg, hoor.” Op 15 oktober is het dag op dag 20 jaar geleden dat Bert en Katrien De Cleer hun zoon Wim moesten afgeven. Een 18-jarige jongen, kerngezond, sportief, goedlachs, sociaal. “Hij zat net twee weken op kot in Brussel, waar hij aan zijn hogere studies toerisme was begonnen“, vertellen zijn ouders.
“In de weekends kwam hij naar huis, om op zaterdag te voetballen met zijn KLJ-vrienden. De West-Vlaamse afdelingen tegen elkaar, amateurniveau. Die zaterdag – wij zaten op een familiefeest in Oedelem – speelde zijn ploegje thuis, op het veldje iets verder in onze straat. Tijdens de eerste helft zat Wim langs de kant. Na de rust zou hij invallen. Hij stapte op het veld, wilde zijn voetbalschoenen nog wat beter strikken, maar is dan – zonder iemand in de buurt – in elkaar gezakt. Ploegmaats en toeschouwers begonnen met mond-op-mondbeademing en hartmassage, de hulpdiensten werden geroepen. Zij konden hem nog reanimeren, maar de hersenschade bleek te groot… We moesten Wim loslaten.”
Volledig overdonderd lieten zijn ouders hun tweede zoon, de vier jaar oudere Wouter, testen en een autopsie uitvoeren. “We wisten niet wat er aan de hand was en wilden geen enkel risico lopen. Uit die autopsie bleek dat Wim een virale infectie op zijn hartspier had opgelopen. De hersenen gaven geen bevel meer om het hart te doen kloppen.”
Lookalike in Nederland
Na 20 jaar is Wim allerminst vergeten. “Noch Wim, noch die fatale dag vergeet je. Maar we moeten verder. Daar kunnen we niet van uit. We kunnen ons ook de vraag niet stellen: ‘Hadden we maar…’ Wij konden er niets aan doen, het onheil kwam uit het niets. Alles was perfect, in een perfecte wereld. Behalve misschien de schoolresultaten af en toe… (lacht) Natuurlijk hebben we ons de vraag gesteld of de ziekenwagen er sneller kon zijn. Aan het sportstadion hangt nu wel een defibrillator, dat hadden ze ons beloofd.”
“Aan het sportstadion hangt nu wel een defibrillator, dat hadden ze ons beloofd”
Na 20 jaar blijven er moeilijke momenten. “Zoals een lookalike op straat zien. Zo zagen we in Nederland een jongen met dezelfde lichaamsbouw, dezelfde bril, dezelfde manieren, dezelfde gang… Heftig. Dat gebeurt niet veel, godzijdank. Maar vooral de verjaardagen van zijn geboorte en overlijden blijven de zwaarste momenten.”
Eén mis per maand
Rond de datum van zijn overlijden organiseren de ouders elk jaar een herdenkingsdienst. En plaatsen ze een boodschap in Het Brugsch Handelsblad. Al 20 jaar aan een stuk. “Dat is vooral om de mensen, die we eventueel vergaten uit te nodigen, te laten weten dat we Wim weer zullen herdenken. Waar je de opkomst bij andere herdenkingsmissen met de loop der jaren wat ziet slabakken, is dat bij die voor Wim minder het geval. Iedereen – zijn vrienden, familie, buren en zelfs ex-collega’s van ons – maakt zich vrij.”
“Misschien is dat eigen aan het karakter en de mentaliteit van de Meetkerkenaars. Hier heerst nog een echt dorpsgevoel. Na de mis mag iedereen meekomen naar ons huis. Zijn vrienden vertellen dan over hun leven, wat ze nu doen. Het doet ons plezier om dan iedereen terug te zien. We verwachten niet dat ze elk jaar het verhaal van Wim vertellen. Ons probleem is nu dat, net zoals elders, er in Meetkerke maar één mis per maand meer is. En die ene mis is nu op de zondag. We moeten wel, anders moeten we naar een andere kerk uitwijken. Dat willen we niet, we willen in Meetkerke blijven. Daarom zal ons krantenberichtje dit jaar nog belangrijker zijn dan anders.”
De herdenkingsmis voor Wim De Cleer vindt plaats op zondag 21 oktober om 10 uur in de Onze-Lieve-Vrouwkerk van Meetkerke.
Interview
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier