Oud-militair Stefaan Vandorpe is teammanager bij Mandel United: “Weer oorlog? We leren niet uit onze fouten!”

Mandel United ontvangt drie jonge, Oekraïense jeugdspelers met open armen. Tijd voor een babbel met Stefaan Vandorpe, die als vrijwilliger haast fulltime bij Mandel aan de slag is en die als gewezen militair ook van dichtbij gezien heeft wat oorlog kan aanrichten.

Stefaan Vandorpe is een minzaam man. Met zijn zoetgevooisde stem straalt hij ook rust uit. “Als militair was ik op missie in Sarajevo en Kinshasa. Daar zie je dat we hier een luxeleven hebben en we ons vaak onnodig druk maken om futiliteiten”, verklaart hij. Op de bank van Mandel United is hij ook de man die rust predikt. “Ik zorg ervoor dat onze trainers niet al te kaarten pakken”, lacht hij.

Je vervult nu tal van functies bij Mandel United. Maar voetbalde je zelf ook?

“Zeker. Ik groeide op bij mijn ouders die 42 jaar café Milano runden in de Roeselaarsestraat. Thuis was het een paradijs voor een kind natuurlijk: een biljart en chips voor het grijpen. Met mijn vader ging ik op zondag mee naar KFC Izegem kijken, met de hamburger als wekelijks hoogtepunt. Ik heb nog getraind op het zandplein in Emelgem. Ik was graag naar de sportschool geweest, maar die boot hielden mijn ouders af.”

“Na mijn dienstplicht tekende ik voor twee jaar bij en ben ik zo in het leger gebleven. Het is een professionele omgeving waar je heel wat verschillende functies kunt opnemen. Je kan er ook veel sporten. Ik was vaak delegatieleider van de nationale teams karabijn- en pistoolschieten. Mijn sportief ei kon ik er dus wel kwijt. Ik ben er begonnen bij de militaire politie, maar werkte ook als beeldanalist. Ik moest satellietbeelden analyseren, in Kinshaha waren dat beelden van drones. Ik werkte er samen met allerlei nationaliteiten. In Sarajevo was ik dan weer aanwezig als waarnemer. Het is misschien raar om zeggen, maar ik verbleef daar graag. In plaats van tijdens mijn 14 dagen vakantie naar huis te komen, heb ik vrouw en kinderen laten overkomen.”

Eén macho is genoeg om buren die in vrede leven in een oorlog te storten

“Ik was ook vijf jaar actief in Club Prins Albert, een prestigieus hotel met restaurant in onze hoofdstad, waar ik de aankoopdienst leidde. Daar verbleven vooral militairen en hun familie en ook buitenlandse delegaties. Ik overnachtte er veel en heb er Brussel te voet leren kennen. Dat hotel is ondertussen al een tijdje gesloten, maar deed later nog dienst voor de militairen die in de hoofdstad moesten patrouilleren tijdens de terreurdreiging.”

Na je pensioen kreeg je een andere ‘voltijdse job’…

“Ik ging het wat rustiger aan doen, me nog meer toeleggen op fotografie, maar al snel belandde ik als trainer bij KFC Izegem. Als ik het eens natel dan spendeer ik meestal een 45-tal uren op de club. Ik verzorg veel administratie als jeugdsecretaris, ben ook teammanager van het eerste elftal en volgend seizoen ga ik weer het veld op. Ik ga me dan samen met de jonge trainers ontfermen over de allerkleinsten.”

Mandel United haalde in de winterstop tien nieuwe spelers, waarvan het gros buitenlanders. Dat brengt allicht ook heel wat werk op de plank?

“Dat wel. Ik ken de immobiliënwereld in de regio ondertussen op mijn duimpje. De nieuwe jongens moeten allemaal onderdak hebben, contracten voor gas en elektriciteit afsluiten, in orde zijn met de mutualiteit, een wifi-aansluiting krijgen… Heel wat om te regelen, maar het zijn allemaal toffe gasten. Vaak nog erg jong, maar ze klitten goed samen en trekken vaak met elkaar op. Omdat veel van hen hier maar voor zes maanden tekenden, verblijven ze samen in Triamant in Geluwe waar ze elk hun flatje hebben. En de Franse taal heeft voor mij weinig geheimen. In het leger was de voertaal vaak Engels, maar ik had ook veel Franse collega’s.”

Met Mandel konden jullie ook drie jeugdspelers uit Oekraïne de kans geven om hier mee te trainen.

“Ik vind dat prachtig. Dat is niet mijn verdienste, maar van de jeugdwerking van Mandel. Het toont ook maar eens welke fantastische jeugdwerking we hier hebben, getrokken door Stijn Naessens. We hebben 38 ploegen in competitie en meer dan 50 trainers, maar vooral ook veel goed menende mensen. Het is ongelofelijk hoeveel steun we krijgen van ouders. Het is maar een druppel op een hete plaat, maar het is mooi dat we dat voor die mensen kunnen doen. Want het is verschrikkelijk wat er nu gebeurt. Dat er nu weer oorlog is in Europa, kun je niet geloven. Je ziet dat de mensheid niet leert uit haar fouten. Eén macho is genoeg om mensen die met elkaar in vrede leven plots in een oorlog te storten.”

Je bent ook huisfotograaf van De Leest. Ook die hobby herleeft na twee jaar corona?

“Eindelijk zou ik zeggen. Fotografie was al langer een passie. Ik was vaak fotograaf, omdat ik zelf niet graag op de foto sta. Ik volgde cursussen en ging naar de academie. Ik kreeg van Geerwin Vandekerckhove de kans om bij de opvoeringen in De Leest als vaste fotograaf te fungeren. Ik mag dan ook backstage, maar ik h

ou me overal low profile. Ik fotografeer ook niet met flits, vaak hebben de artiesten niet door dat ik foto’s aan het nemen ben. Je vangt soms maar flarden op van optredens, maar ik kreeg al heel wat mooie zaken te zien en te horen. Die artiesten zijn meestal ook gewoon toffe mensen.”