Frank Buyse (60) zit óók thuis, maar gaat elke dag op zoek naar wat zon in donkere coronatijden. En deelt die graag. Wat hoop en humor, elke dag een vitamientje.
Het zou bestaan, het maandaggevoel. Dat van I don’t like Mondays. Nooit last van gehad, op school was altijd wat te beleven en werken was altijd plezant. Vanochtend had ik het wel. Nog wel een paas-maandaggevoel. Niet eens omdat ik niet meteen hoefde te werken. Niet eens omdat ik het ontbijt moest doorkomen zonder dagbladen. En niet eens omdat het een grijze dag beloofde te worden. Konden we allemaal wel aan. Languit met een boek, straks ons kleine saunaatje in, tomates aux crevettes vanavond, beloofde Ann. I like Mondays….
Dat was het dus niet, dat ik lastig opstond vanochtend.
Het had te maken met de mensheid. Met die mensheid die volgens de laatste nieuwsberichten zondagavond helemaal was losgeslagen. Die mensheid die een hele dag dicht bij elkaar was aangeschurkt, gezellig in stad, in de parken, in de tuin, op barbecues en zo. Zonder zich nog verder te bekommeren om de maatregelen van social distance die de mensheid moeten redden.
En, mijn dagboek moest humor en hoop geven en zou zich niet bezighouden met welke politiekers ook maar dit moet er toch even uit, dat maandaggevoel had ook te maken met BDW. Een burgemeester die, protserig op een bankje zittend, uitdaagt: Sorry, dat ga ik niet handhaven..?! Tégen zijn overheid in? Dat is vrágen aan je stad – de grootste Vlaamse stad, hé – om alle regels vrolijk overboord te gooien. 175.871 personen vonden het leuk… 175.000 meer kans op een dodelijke besmetting. En 175 keer meer kans op een volledige lockdown.
Zouden we vanavond voor één keer nadat we met z’n allen zijn buitengekomen om te klappen voor onze helden ook niet nog eens 17,5 minuten heel hard te roepen awoert naar die kudde oenen?
En ook nog wel een paar awoertjes misschien voor Q, de burgemeester van de tweede grootste stad van West-Vlaanderen, die dit weekend plots ‘officieel’ aankondigde: eind deze maand zijn we vrij! Hoe vrij, wat vrij, hoeveel vrij eind april… hoeveel valse hoop is dat wellicht niet?
En nu we toch even politiek wegwaaien: hoezeer missen we midden onze irritaties Inge! Vervotje>..! We waren in een vroeger leven vrij close en ik weet nóg niet wie mij het meest imponeerde: de minister of de vrouw achter de minister die in strak lederen pak op een moto rondscheurde. Men vond haar een nonnetje, ik vond haar sexier dan Freya, maar dit geheel terzijde. Dit weekend bleek alweer welk een verlies zij is voor de politiek. “Liefde en verantwoordelijkheid voor de wereld moeten opnieuw de maat der dingen worden.”
Dagboek in tijden van corona
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier