Zestien leerlingen van het bisschoppelijk college in Veurne trokken op inleefreis naar Malawi. Ondertussen zijn ze goed en wel thuis én bekomen van wat toch wel een grootse ervaring is voor 17-jarigen!
Wij spraken met Tiele Boussemaere uit Lo, Eline Maeyaert uit Hoogstade en Marie Sallaerts en Hanne Billiet uit Alveringem. De meisjes hebben een bijzondere reis beleefd. Zijn ze ondertussen al wat bekomen?
Marie: “Ja, toch wel. We zijn nu een goeie maand thuis. De leerkrachten hadden ons aangeraden om van die drie weken een dagboek bij te houden. Op dag drie ben ik stilgevallen. Elke avond noteerde ik in mijn gsm kort wat we die dag hadden gedaan, maar veel liever wilde ik alles live beleven.”
Hanne: “Ik heb wel veel geschreven. Terwijl anderen onder de douche stonden en ik een momentje voor mezelf had bijvoorbeeld. Mijn eerste zinnen schreef ik wachtend op de startbaan in Zaventem. Door hevige regen kon het vliegtuig anderhalf uur niet opstijgen.”
Jullie hadden een lange reis voor de boeg?
Eline: “Dat klopt. We zijn 27 uur onderweg geweest! Om 16 uur namen we in Veurne de trein naar de luchthaven, om 22.30 uur vertrok onze 9 uur durende nachtvlucht naar Adis Abeba in Ethiopië, gevolgd door een vier uur durende vlucht naar Congo, die opnieuw 3,5 uur vertraging had. Daar aangekomen, namen we na 1 uur wachten een ander vliegtuig naar Malawi om na een busrit van 3 uur onze eerste verblijfplaats Salima te bereiken. Het was mijn eerste vliegreis, maar ik had geen schrik. Ik dacht: iedereen overleeft het, dus ik ook.” (glimlacht)
Tiele: “Ook voor mij was het de eerste keer vliegen. Dat was oké, ik was in vertrouwd gezelschap. Niettegenstaande de hele lange reis heb ik mij niet verveeld. Ik bekeek een film en heb een paar uur geslapen. Tot Hanne mij plots wekte voor het eten.”
Hoe was het afscheid van het thuisfront?
Hanne: “Daags voordien bezocht ik mijn oma die schuin over ons woont. Ze had het even moeilijk. Onderweg naar het station moest ik plots wenen. Bij het afscheid zelf gelukkig niet! Mama was emotioneel, maar had vertrouwen in de begeleiders.”
Eline: “De avond voor vertrek hebben we pizza gegeten met het gezin en de dagen daarvoor heb ik mijn grootouders en alle tantes en nonkels gehoord of gezien. Oma uit Poperinge liet bij het afscheid een traantje en gaf mij een dikke knuffel. Dat had ik niet verwacht. De ochtend zelf heb ik nog geholpen op de boerderij en mijn valies gemaakt.”
“We hebben er scholen bezocht en geschilderd, spelletjes gespeeld en gevoetbald met de kinderen”
Marie: “Ikzelf, mama en mijn zus Mina; alle drie stonden we te wenen aan het station. Dat was ook te verwachten. Maar ook papa moest zijn tranen bedwingen. Dat was niet verwacht… Maar eenmaal vertrokken, was dat over.”
Vertel eens over jullie eerste verblijfplaats in Salima.
Tiele: “Salima is een groot vissersdorp vol hutten en barakken. We zijn er 4 dagen en 4 nachten gebleven en hadden ons op het ergste voorbereid… Groot was onze verbazing toen we ons verblijf zagen: een lodge met nette woningen en een mooi zwembad op het domein. Zowel het kinderdagverblijf ‘Kudimba’ als die lodge worden uitgebaat door de Kortrijkse Maaike Bruynooghe. Het is in dat dagcentrum voor kwetsbare kinderen dat wij wat vrijwilligerswerk hebben gedaan. Omdat het centrum omwille van watersnood minder goed toegankelijk was, zijn we samen met de fysiotherapeuten ook op huisbezoek gegaan. Veel van de patiëntjes zijn zwaar gehandicapt, meestal als gevolg van malaria.”
Marie: “Ons verblijf met zwembad oogde luxueus en lag midden in het dorp. Ik heb me wel af en toe schuldig gevoeld tegenover de inwoners die daar ook voorbij komen en het met veel minder moeten stellen.”
Jullie verbleven nadien een hele week in Luwaga. Hoe is dat verlopen?
Marie: “We logeerden bij de chef de village, de burgemeester zeg maar. Het traject van Salima naar Luwaga met drie kleine busjes was een kleine hel. Ik zat 14 uur lang op de achterbank van de slechtste bus zonder airco over aarden wegen vol putten en bulten. Bij het remmen heb ik een paar keer gevreesd dat ik door de voorruit zou vliegen.”
Hanne: “Ik zat in een degelijker busje. We waren met drie en hebben 14 uur lang gezongen en ondertussen genoten van het landschap.”
Tiele: “Ik weet nog dat de airco ijskoud stond. En dat terwijl het buiten 30 graden was…”
Eline: “Onze chauffeur is een uur verkeerd gereden. Nadien heeft hij ‘k weet niet hoe snel gereden. Ik zat heel krap in dat kleine wagentje met 2 grote jongens naast me. Echt comfortabel was het niet. Het was dan ook een inleefreis, geen luxereis.”
Vertel eens over jullie week bij burgemeester Limbani?
Tiele: “Rond zijn woning staan zeer basic gastenkamers met golfplaten als dak en betonnen muren binnenin. Er staat een bed en het was er vrij donker, vochtig en koud. Veel insecten ook: spinnen, kevers en kleine salamanders, maar onder het muskietennet is het veilig. Op zich hadden we alles wat we nodig hadden. Dat tijdens het douchen de elektriciteit uitvalt en dus ook het warm water, moet je erbij nemen. Om 18 uur was het al donker. We hebben dus veel gekaart, gebabbeld en gelachen. In die week hebben we mekaar echt beter leren kennen”
Hanne: “We hebben er scholen bezocht en klassen geschilderd, spelletjes gespeeld en gevoetbald met de kinderen. De kinderen waren super blij met onze aanwezigheid. Bij aankomst staan er honderd kinderen rond de bus, bij het afscheid laten ze je niet vertrekken. Ik hoor dat blanke mensen een soort van bezienswaardigheid zijn. We zijn ook twee keer naar de mis geweest. Drie kwartier preek, maar ook dansen en zingen. Voorts hebben we de inhuldiging van de burgemeester bijgewoond; een groot feest dat om 8 uur zou starten, maar uiteindelijk toch pas om 14.30 uur. Op z’n Afrikaans dus!”
Eline: “De laatste week hebben we als toerist het land doorkruist. Elke dag kwamen we dichter bij de hoofdstad met het oog op onze terugreis. De natuur is er heel mooi! We hebben veel gewandeld, deden een safari en kwamen tot op één meter van wilde olifanten. We hebben ook een koffieplantage, museum en pottenbakkerij bezocht.”
Niemand al te ziek geweest?
Marie: “De laatste dagen heb ik mij onwel gevoeld met overgeven en maaglast. In totaal zijn er drie mensen echt ziek geweest en dat is een meevaller, vernamen we.”
Een slotvraagje: wat heeft dit avontuur jullie bijgebracht?
Hanne: “Ik voel me volwassener en ben met positieve energie teruggekeerd.”
Tiele: “Afrikaanse mensen lijken altijd te glimlachen. Op reis had ik enkele diepere gesprekken en nu weet ik dat lachen en armoede daar samen gaan. Dat heeft indruk op mij gemaakt. Blij dat ik de kans kreeg om deze reis te maken.”
Eline: “Dankbaarheid is ook mijn gevoel. Mijn eerste reis was onvergetelijk! En het terugzien van mijn familie en vrienden aan het station was voor mij het opperste geluk.”
Marie: “Ik heb geweend bij het vertrek, maar ook bij het afscheid van de groep. We hadden een super groep en hebben een intense ervaring gedeeld! Ik ben zelfstandiger geworden en durf meer. Ik besef nu ook wat voor een goed leven ons gezin in België heeft.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
