’t Bikschooltje moet op zoek naar een nieuwe directeur. Na een carrière van 40 jaar in het onderwijs, waarvan 35 jaar in ’t Bikschooltje, gaat Martine Plouvier met pensioen. Hoewel ze nooit de ambitie had om directrice te worden, laat ze toch maar mooi een school met een perfecte doorlichting achter. “Na enkele mindere jaren zijn we weer in opmars”, vertelt Martine.
Martine Plouvier (61) is druk in de weer, want zondag is het schoolfeest in de kerk van Bikschote. “Mijn laatste schoolfeest”, zegt ze. “Vanaf nu kan ik beginnen aftellen. Normaal kan ik volgend jaar in april met pensioen, na veertig jaar. Ik ben in 1985 afgestudeerd, maar toen was er een overaanbod van leerkrachten waardoor ik die eerste jaren enorm veel interims deed. Op 1 september 1990 kon ik beginnen in ’t Bikschooltje, maar dat was toen nog in combinatie met een job in MPI Maria Ter Engelen in Klerken. Dat was wel aanpassen, want in Klerken waren dat leerlingen type 2 met een beperking.”
Nauw contact
Op 1 september 2000 volgde ze Georges Robeir op als directeur van ’t Bikschooltje. “Dat was een ‘gedwongen’ keuze, of toch onder stimulans van de ouderraad en het schoolbestuur”, blikt Martine terug. “Niet iedereen zag het zitten dat er iemand van buitenaf directeur zou worden. Ze hebben me kunnen overtuigen om ja te zeggen, maar dat was absoluut niet mijn ambitie. In het begin moest ik enorm veel zoeken. Er was nog niet veel ondersteuning vanuit de scholengroep. Eigenlijk was dat mijn roeping niet. Het is een heel andere job dan lesgeven.”
Toch kwam ze met enthousiasme iedere dag naar Bikschote vanuit Poelkapelle, waar ze samenwoont met echtgenoot Ignaas Nuytten. Samen hebben ze twee kinderen, Eveline en Niels, en vier kleinkinderen. “Het leuke is natuurlijk het contact met de leerlingen en leerkrachten. We hebben ook een goede samenwerking in de scholengemeenschap en een sterke ouderraad. De mensen hebben hier een veel nauwer contact met elkaar dan in een groter dorp of stad”, gaat Martine verder. ’t Bikschooltje is een gemeenteschool en maakt deel uit van scholengroep Spoor 6. Vandaag telt de school 69 leerlingen. “Enkele jaren geleden gingen we wel een beetje naar beneden, maar zonder dat er dreiging was van een sluiting”, vertelt Martine. “Nu zijn we weer in opmars dankzij de nieuwe wijk, de Vredestraat. Er staan daar tien huizen en van zo goed als alle huizen komen kindjes naar de school. We hebben een grote kleuterafdeling en ook het aantal peuters stijgt.”
Charmes
Niettemin blijft het een klein schooltje, al heeft dat ook zijn charmes. “Onder de honderd leerlingen heeft de directeur nog lesopdracht, waardoor ik nog altijd voeling heb met de werkvloer. Het geestige is ook dat alle kinderen elkaar bij naam kennen, van het eerste tot en met het zesde leerjaar. Anderzijds zijn er ook nog vooroordelen. Als je een openklasdag doet, zijn er toch nog mensen verwonderd dat we mee zijn met onze tijd. ‘Een klein schooltje in ouderwetse gebouwen’, denken ze, maar dan zien ze smartboards, laptops, iPads en ergonomische banken. We zijn met alles mee, maar de buitenkant van de school toont dat niet. Het is jammer dat je mensen daarvan moet overtuigen.”
Meer nog: bij de laatste doorlichting van de onderwijsinspectie in december kreeg de school een perfect rapport. “We hebben op alle vlakken een positieve score, zonder werkpunten. De meeste scholen hebben hier en daar wel nog werkpunten. Bij ons was alles perfect. De inspecteurs zeiden dat ze het geestig vonden om eens zo’n doorlichting te doen. Dat is een opsteker voor hele team en een bewijs dat we goed bezig zijn”, klinkt het.
Bovendien zijn er plannen voor een nieuw schoolgebouw. “De aanvraag is binnen van vorig jaar in april. Het is nu wachten of de subsidies goedgekeurd worden. Ik heb in mijn carrière veel vernieuwingen gezien, maar de grootste vernieuwing zal niet meer voor mij zijn.”
Vacature
Hoewel ze nog een jaar te gaan heeft, staat de vacature voor een nieuwe directeur nu al open. “Je moet niet te lang wachten om te rekruteren. Ik weet niet in hoeverre kandidaten staan springen om directeur van een klein schooltje met lesopdracht te worden. Intern alvast niemand. Ik ga ook niemand pushen. Ik ben er zelf ingeduwd zonder dat het mijn ambitie was en ik zou het niemand aandoen die het niet ambieert. Al zijn er in het team genoeg die het zeker zouden kunnen”, besluit Martine Plouvier.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier