Natasja Feliers (Ariane Hotel) vertelt hoe corona roet in het eten gooit

Natasja Feliers is één van de drie vennoten van hotel Ariane. Ondanks het einde van de eeuwherdenking van WO I en de brexit leek de Ariane een goed jaar tegemoet te gaan, maar toen gooide corona roet in het eten.

Rasechte Ieperlinge Natasja Feliers (46) legde een opmerkelijk parcours af voor ze in 1997 in Ariane begon. Ze studeerde voor tandtechnicus, maar belandde in de verkoop en startte een winkel van Sportorama in de Menenstraat, waar nu het Dépot is. Toen ze het hotel overnam, had Natasja dan ook geen ervaring in de horeca. “Ik wist dat ik weg wilde uit de verkoop. Ik wou een eigen zaak starten, maar ik wist niet wat. In 1997 werd de hallentoren verbouwd en mijn vader was daar architect van. Een van de toenmalige aandeelhouders van Ariane was Martin Delcroix van Dakwerken Delcroix. Hij had op een werfvergadering gezegd: ‘Mocht ik nu iemand vinden die het van ons kan overnemen… Er kan daar meer uitgehaald worden, maar we hebben er geen tijd voor. Mijn pa kwam thuis en zei: ‘Johan Vanhaute is kok van opleiding, zou dat niets zijn om met Johan te doen… Ik zie je dat wel doen: kamersleutels afgeven’. Ik zal dat nooit vergeten.”

“We hebben eerst een jaar het hotel gehuurd en in dat jaar ben ik echt verliefd geworden op de stiel. De huurlast was wel heel zwaar en we hebben op de eerste algemene vergadering met de aandeelhouders onze stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of we het mochten kopen. Dan hebben we redelijk vlot de aankoop kunnen doen.”

Jullie zijn al zes jaar verkozen tot beste hotel van België op Tripadvisor. Wat is jullie geheim?

“Die erkenning is er alleen maar door de sfeer die er hier hangt. Je moet een goed product hebben, maar bij de sfeer die hier in de stad hangt, creëer je een soort bescheidenheid. Als je het goed aanpakt, kan je zeer ver geraken met je onderneming.”

Hoe bedoel je?

“Als je naar de Menenpoort gaat luisteren naar de Last Post, de talloze monumenten bezoekt of gaat fietsen in alle rust. Je hebt dan geen goesting om toe te komen in je kamer en te pruttelen over pietluttigheden, vind ik. In onze streek doen de littekens van de Groote Oorlog je nadenken, de rust en de kalmte doet je bezinnen.”

Heeft de Menenpoort voor jou een speciale betekenis?

“Mijn pa was 20 jaar brandweercommandant, dus ik ben opgegroeid met de brandweermannen. Een groot deel van de klaroeners van de Last Post zijn persoonlijke vrienden van mij, waarmee we soms op vakantie gaan. Mijn ouders nodigen hen trouwens elk jaar uit in januari voor een etentje met hun dames omdat ze respect hebben voor het engagement dat die mannen elke avond voor de dag leggen. Los daarvan neem ik sinds 1999 elk jaar actief deel aan de 11-novemberviering, waarbij ik samen met mijn vriendin Jennifer de Poppy Pebbles uitdeel tijdens de Poppy Parade. Geen enkel jaar heb ik geschrikkeld, al zou het jammer genoeg dit jaar wel kunnen gebeuren. Ik ben ingeschreven voor een buitenlandse opleiding in november. Het zou de eerste keer zijn dat ik er niet bij ben.”

Als toeristisch ondernemer kun je wellicht ook de waarde van de Menenpoort appreciëren?

“Absoluut, we hebben ook een tijdje het geluk gehad om die lego Menenpoort in onze balie te hebben. Dat was ook een heel indrukwekkend stuk. Maar het gaat dieper dan dat. Ik ben een heel trotse Ieperlinge en vind dat we een ongelofelijke mooie stad hebben. Als ik weg ga en ik kom terug, dan neem ik speciaal een omweg om via de Menenpoort de stad in te rijden, omdat ik het machtig vind en er zo van kan genieten om erdoor te rijden.”

Jouw man is trouwens Brits. Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

“Eigenlijk wel via het hotel. Van onze ploeg medewerkers in het hotel zijn er enkele mensen met de Britse nationaliteit of getrouwd met een Brit. In die tijd hing die Engelse gemeenschap nauw aan elkaar. Ze kwamen vaak in het cafeetje bij St. George Church. Ik voelde me goed bij die mensen. Op die manier hebben we elkaar beter leren kennen. Hij woonde al in Ieper en werkte in Noord-Frankrijk. In de periode dat hij nog niet in Ieper woonde, verbleef hij vaak in Ariane, maar toen was hij me nog niet opgevallen.” (lacht)

We zitten in volle coronacrisis. Hoe zwaar is het voor jullie?

“Onze focus verleggen, was moeilijk. Het restaurant moest binnen de 24 uur sluiten, het hotel mocht en mag in principe open blijven. We hebben dat ook geprobeerd, maar tegen de maandag na de aankondiging van de maatregelen hadden we niets meer van hotelklanten. Het meest pijnlijke is dat je heel de tijd moet werken om die stroom aan annuleringen te verwerken. Je bent van ‘s morgens tot ‘s avonds bezig met administratief werk waarmee je de omzetcijfers naar beneden haalt. Dat voelt onwerkelijk aan.”

Zullen jullie dit overleven als ondernemers?

“We zijn natuurlijk al een gezond aantal jaar bezig. Financieel gaan we er hopelijk wel uitraken, maar de impact zullen we nog zeker een jaar voelen. De schrik zal erin blijven zitten. Een hotel is als één groot huishouden runnen. We zijn nu hard aan het werken aan een nieuwe website en heel grote kamerrenovaties. We zullen ook de focus verleggen naar meer binnenlandse toeristen. We zitten in een prachtige streek om te fietsen en te wandelen.”

De toeristische sector zat al in woelig vaarwater door het einde van de eeuwherdenking en de brexit.

“Dat er minder toeristen zouden zijn dan 14-18 had iedereen wel verwacht, maar eigenlijk vielen de gevolgen van de brexit redelijk mee. De Britten zijn een heel trouw publiek dat het belangrijk vindt om tradities in ere te houden. Het is niet dat de geschiedenis opeens veranderd is. We zagen geen daling van de Britten. Het was door de onwetendheid dat er later geboekt werd, maar niet minder. We keken tegen een heel goed jaar aan, dat maakt deze crisis des te pijnlijker.”

Bio Natasja Feliers: