Precies tien jaar nadat Nancy Lefevere (50) haar broer verloor bij een tragisch ongeval in de Verenigde Staten, bezocht ze afgelopen week de plek van het drama. Ze plaatste er een kaarsje en in plaats van intens verdriet, overviel de Zedelgemse een gevoel van warmte. “Kristof is daar intens gelukkig geweest”, vertelt ze. “Nu weet ik precies waarom.”
Nancy is al 23,5 uur wakker en leegt doodvermoeid haar koffers. Tóch vertelt ze honderduit over wat misschien wel dé reis van haar leven was. Samen met haar echtgenoot en zoon bezocht ze in de Amerikaanse stad Orlando voor het eerst de plek waar haar broer Kristof precies tien jaar geleden op 33-jarig leeftijd het leven liet. Bij een tragisch verkeersongeval, waaraan hij geen enkele schuld trof. “Een kaarsrechte, brede boulevard”, zucht Nancy. “Totaal onbegrijpelijk hoe dit kon gebeuren.”
Gevoel van warmte
Op het kruispunt van Alafaya Trail en Pasteur Drive, zo’n 8.000 kilometer verwijderd van Zedelgem, plaatste Nancy een rode LED-kaars met de tekst ‘my dear brother, Kristof Lefevere. We still miss you. We will never forget you.’ Nancy had schrik voor intens verdriet, maar het liep anders. “Er overviel mij een gevoel van warmte”, zegt ze. “Al tien jaar leren we omgaan met het gemis en op de plaats staan waar hij stierf, gaf mij een soort gemoedsrust. Toevallig genoeg bevond ons hotel zich op amper 500 meter van die plek.” (Lees verder onder de foto)
Kristof is afkomstig uit Meetkerke en woonde al anderhalf jaar in Orlando. Als topingenieur voor Siemens hielp hij mee een aardgascentrale op poten te zetten in Philadelphia. Ook zijn Peruviaanse vriendin werkte voor Siemens. Op 23 mei 2014, daags voor het koppel op cruise zou vertrekken, besloten ze samen een hapje te gaan eten. “Zijn vriendin nam rond 23 uur de auto naar huis en mijn broer volgde op zijn motor”, vertelt Nancy. “Maar onderweg werd hij aangereden door de wagen van een 22-jarige vrouw, die hem wellicht te laat had opgemerkt. Hoe het proces is uitgedraaid, weet ik evenwel niet.”
Zwaar onweer
Kristof leefde nog zestien dagen en in het ziekenhuis werd nog al het mogelijke gedaan om hem te redden. “We leefden lange tijd op hoop maar het mocht niet baten”, zucht Nancy. “Uiteindelijk reisden mijn mama en jongste zus af naar Orlando om toelating te geven om de machines uit te schakelen. Wij konden zijn laatste momenten live volgen via het internet. Toen het voorbij was, barstte een zwaar onweer los. Serres sneuvelden door dikke hagelstenen. Kristofs beste maat, die bij ons was, zei ‘kijk, Fevertje is aangekomen hierboven’. Opmerkelijk genoeg onweerde het ook heel zwaar bij onze landing in New York. Kristof leek wel te zeggen ‘ik weet dat jullie hier zijn’”.
Na de landing reisde Nancy met haar zoon en man door naar Cape Canaveral, Orlando en Miami Beach. “Mijn broer had mij die reis aangeraden toen we destijds eens samen met de auto naar München reden”, zegt Nancy. “Het kwam er maar niet van, tot mijn man en zoon de reis uiteindelijk organiseerden. In Orlando gingen we met enkele ex-collega’s eten in het Mexicaans restaurant waar Kristof vaak kwam. Ze vertelden hoe intens gelukkig hij daar was. We kwamen er te weten dat hij dolgraag salsa danste. Dat wist ik dus totáál niet! Kristof leerde hen ook Duvel drinken (lacht). Dat deed hij trouwens vroeger ook al bij projecten in Duitsland en Nederland.”
Gedenkplaat
Nancy spreekt vol lof over de gastvrijheid waarmee zij ontvangen werd in Orlando. “De natuur is er ook fenomenaal en we gaan zeker nog terug”, zegt ze. “Nu weet ik ook precies waarom Kristof daar zo graag leefde. Hij was enorm graag gezien door zijn collega’s. Na zijn dood werd de gascentrale waar hij aan werkte naar hem genoemd. Er werd ook een gedenkplaat aangebracht en de veiligheidshelmen werden voorzien van een sticker ter nagedachtenis. Ze zijn hem daar zeker niet vergeten. En dat doet deugd!”
(Lees verder onder de foto)
Toen Kristof in de VS woonde, hield Nancy contact via chat. “‘Koekoek’ schreef hij altijd als eerste woordje”, mijmert ze. “Maar een paar weken voor het ongeval had ik toevallig die gesprekken gewist. Ik begrijp nog altijd niet goed waarom. Ik wist natuurlijk niet wat er ging gebeuren. Voor mijn veertigste verjaardag kwam Kristof naar huis. Mijn familie had toen een verrassingsdag georganiseerd. Het was de laatste keer dat ik mijn broer zag.” (AFr)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
