Monique Van Coillie (79) was begin dit jaar de allereerste West-Vlaamse die haar coronaprik kreeg. “Die media-aandacht ervoor was wat vreemd, maar corona is gelukkig aan mij voorbij gegaan”, aldus de Meulebeekse, voor wie kerst nog altijd een heerlijk weerzien van familie en vrienden is.
Monique Van Coillie is via een grote levensomweg terug in haar geboortedop. Ze is nu vaste bewoonster van het woonzorgcentrum De Zonnewende. Haar levenslust is ze nog niet verloren ondanks de trombose waardoor ze enkele jaren geleden getroffen werd en die haar gedeeltelijk verlamde. Tijdens haar verhaal verwijst ze frequent naar ‘Bethlehem 2km’, het pad dat haar pa zaliger ooit schilderde voor de grote kerststal die hij thuis zelf ontworpen had.
Monique heeft al een merkwaardige levensweg afgelegd. Ze zag het levenslicht op 22 juli 1942 in de Kapellestraat als jongste telg in een gezin van zeven kinderen. Monique wist zich als ‘kakkernestje’ van het gezin in de kijker te spelen, wat haar tot ‘de keppe’ van de hele familie maakte.
Monique: “Ik heb een heel leuke jeugd gekend. Ik deed mijn uiterste best om het even goed, en liefst nog iets beter, te doen als mijn broers en zussen. Zo zat ik al op vijfjarige leeftijd in het eerste leerjaar en mocht mijn eerste communie doen. Ik was een echte spraakwaterval en was niet op mijn mondje gevallen. Dit leidde tijdens mijn lagere schooljaren tot heel wat hilarische toestanden, waar ik snel kennis nam met het interieur van de gangen.”
Goed ingeburgerd
“In De Zonnewende zijn ze in januari al gestart met de vaccinaties en ik was de eerste. Het voelde wel vreemd toen al die persmensen hier verschenen om mij te fotograferen. Al die lof verdien ik niet, maar ik was toch trots toen ze mij al die artikels voorlegden waarin ik zonder verpinken de vaccinatie toegediend kreeg.”
“Ik heb niks gevoeld van die prikjes en corona is, gelukkig maar, aan mij voorbij gegaan. Wat ook zo lovenswaardig is, is dat ook het zorgpersoneel in die flow is meegegaan. Ondertussen heeft iedereen al de boosterprik gekregen, zowel bewoners als personeel en vrijwilligers. Naar Kerstmis toe is dit een fantastisch gebaar.”
“Ik herinner me nog levendig het kerstgebeuren bij ons thuis. Muziek gaf de doorslag. Er werd heel veel naar muziek geluisterd maar ook gezongen. Mijn zus Orpha stond ooit nog aan de wieg van de cabaretgroep de Flamingo’s en met haar in huis hadden we altijd het beste entertainment. Kerst was ook het feest van ontmoeting… familieleden en vrienden zaten toen aan de grote tafel waar er gesmikkeld en gesmuld werd.”
“Ondertussen heeft iedereen hier ook al de boosterprik gekregen”
“Alhoewel mijn pa heel graag had dat ik een job in het onderwijs zou uitoefenen, koos ik voor een opleiding handel en boekhouden. Eens mijn studies voltooid, kon ik, na het afleggen van een ingangsexamen, onmiddellijk aan de slag in de Vlamingstraat in Brugge bij de Société Générale de Belgique, waar ik het tot directiesecretaresse bracht.”
“Ondertussen was ik in 1966 getrouwd met Robert Vancoillie, een overbuur zeg maar. We kregen samen een zoon Youri. Robert had een job bij de provincie en stierf in 2004 na een slepende ziekte. We woonden toen in Assebroek. Kort nadien kreeg ik een trombose in mijn tuin. Ik heb een nacht buiten gelegen voor ik gevonden werd. Na een lange revalidatie in Oostende bleek Ter Deeve de enige plaats waar ik een onderkomen kon vinden. Zo belandde ik opnieuw in de Berengemeente.”
“Ik ben hier goed ingeburgerd. De verhuis naar onze nieuwe woonst in De Zonnewende verliep zonder problemen. Straks beleef ik hier mijn tweede kerst. Het is telkens verlangend uitzien naar de komst van de kleinkinderen Bauke en Ties. Ik vraag de directie straks om hier in de cafetaria een pad naar de kerststal te schilderen, met het opschrift ‘Bethlehem 2km’.” (LB)
Kerstbabbels
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
