Miquel woont waar depressieve moeder Dimfy (5) vergiftigde: “Dat went wel”

Een vermoord kind, een petitie tegen de lokale priester en een hele gemeenschap die zich verdrong om de begrafenis te kunnen volgen: Zwevezele stond in 2012 op zijn kop na de moord op Dimfy (5). Acht jaar later haalt de nieuwe bewoner van het ‘moordhuis’ zijn schouders op als we aanbellen. “Die eerste nacht is wat raar, maar je went daar wel aan”, zegt Miquel Roelens.

Twee moorden vonden er al plaats achter de gevel van de rijwoning in de Bruggestraat 50 in Zwevezele. “Er heeft zich hier ooit een facteur verhangen”, weet de buurman. “En dan is er nog dat geval van Dimfy. Triestig was dat”, mijmert hij terwijl de huidige bewoner de deur open doet. “Van die feiten met Dimfy weet ik niet zo veel. Ik heb dat op televisie gezien. Dit huis is al tientallen jaren eigendom van onze familie, het was mijn grootvader die het indertijd kocht. En nu woon ik hier al een jaar of drie met mijn vriendin”, zegt Miquel Roelens (28).

De jongeman heeft net een huis gekocht in Kortemark, binnenkort komt het moordhuis dus weer op de immomarkt. “Maar ik verhuis niet omwille van de geschiedenis van dit huis hoor, we zochten gewoon iets ruimer en landelijker. Voor mij was het niet zo speciaal om hier te komen wonen, met die twee moorden die hier gebeurd zijn. Eigenlijk heb ik daar amper bij stilgestaan. Of toch, de eerste nacht dat ik hier sliep, vond ik dat misschien een beetje akelig. Niet dat ik bijgelovig ben, maar toch. Uiteindelijk wen je aan het idee en vergeet je dat al snel”, zegt Miquel.

Flessen wodka

Nochtans stond Zwevezele op zijn kop, toen de feiten bijna acht jaar geleden plaatsvonden. Op vrijdag 16 november 2012 kreeg Elisabeth Rademaekers geen gehoor toen ze aanbelde en op de deur klopte bij haar dochter Nathalie Bij de Leij in de Bruggestraat. Ze wist dat Wesley, met wie Nathalie een dochtertje Dimfy had, enkele weken voordien het huis had verlaten en dat haar dochter het daar flink moeilijk mee had. De radeloze grootmoeder belde de politie en die deed in het huis een gruwelijke ontdekking. In de gang naar de keuken lag Nathalie Bij de Leij. Diep in slaap, hevig snurkend. Rond haar hals zat een afgeknapt stuk groen lint uit een kamerjas. Aan één van de spijlen van de trap hing de andere helft. De vrouw leefde nog en werd in allerijl naar het ziekenhuis gebracht. Voor haar vijf jaar oude dochtertje Dimfy kon geen hulp meer baten. De agenten vonden haar in de zetel, onder een blauw dekentje. Een rode roos aan de rechterkant van haar hoofd, haar chihuahua Chloë aan de linkerkant. Op de salontafel, naast lege flessen wodka en blisters met medicijnen, stond een kaarsje te branden met het naamkaartje van Dimfy erbij.

“Gebrilde tuinslang! Tyfushoer!” Toen moeder Nathalie Bij de Leij eenmaal bij haar positieven was, schold ze de onderzoeksrechter die haar liet aanhouden de huid vol. Politieagenten werden op de voeten gestampt, in de combi onderweg naar de gevangenis regende het verwijten naar de speurders. De ene na de andere versie over de feiten spuwde Nathalie Bij de Leij uit. Dat ze uit het leven wou stappen maar al bewusteloos was toen ze van de trap sprong en dus niet wist dat de koord geknapt was. Dat ze Dimfy nooit ofte nooit iets zou aandoen, maar dat het kind waarschijnlijk zelf de medicijnen – een mix van Xanax, hoestsiroop en antidepressiva – had ingenomen. En dat het allemaal de schuld van dat strontventje was, doelend op haar ex-partner Wesley, de vader van Dimfy. Op de salontafel in de Bruggestraat vond de politie nog een envelop, met daarin een aanmaning om een onbetaalde rekening van Telenet te betalen. In de envelop zat ook een briefje van Wesley. “Ben niet heel zot. Betaal niet alles. Ki zelf gezin nu”, stond er te lezen. Vrij vertaald: ik ben weg, betaal nu maar zelf je rekeningen.

Megaschuldgevoel

Uit het verder onderzoek van de politie bleek dat ook Nathalie Bij de Leij er niet mee in zat om via sms’jes en briefjes een oorlog uit te vechten met haar ex. Nochtans was het liefde op het eerste gezicht, toen Wesley in 2006 café Breskens in Torhout binnenstapte waar Nathalie achter de toog stond. Vier maanden later was Nathalie al zwanger en verhuisden ze naar Zwevezele. Maar daar ging het al snel fout. Wesley – zelf geen onbeschreven blad – nam het niet altijd even nauw met de huwelijkse trouw, liet Nathalie vaak alleen thuis achter om met zijn vrienden de bloemetjes buiten te zetten. Nathalie, die ook een toen 13-jarige zoon uit een eerder huwelijk had, sloot zich hoe langer hoe meer op en trok dagelijks naar de Carrefour om een fles wodka.

Dat ook Elisabeth Rademaekers zich meer en meer begon te moeien in het huishouden van haar dochter, deed er ook al weinig goeds aan. Nadat Wesley begin november 2016 had laten weten dat hij een nieuwe vriendin had, sloegen de stoppen helemaal door bij Nathalie Bij de Leij. Ze bracht haar zoon naar haar moeder, “voorgoed” kreeg de jongen te horen, en begon te drinken.

Twee dagen later stuurde ze een sms naar Wesley: “Als je dit leest, is Dimfy al in de hemel. Ik volg nu. Ik wens je de rest van je leven evenveel verdriet en pijn als je ons hebt aangedaan. En vooral een megaschuldgevoel. Dit is geen zever.” Het sms’je raakte nooit verzonden, omdat Telenet alles had afgesloten. Vader Wesley kreeg het gruwelijke nieuws op zijn werk te horen.

Zusje kwijt

In de aanloop naar het proces drie jaar later, in oktober 2015, werden bittere oorlogen uitgevochten. Twee getuigen op de lijst waren een doorn in het oog van de familie van vader Wesley. Luk Brutin vooreerst, de toenmalige flamboyante priester van Zwevezele. De nieuwe vriendin van Wesley liet zelfs een petitie rondgaan om hem te verhinderen in de getuigenstoel plaats te nemen, niet wetende dat dit strafbaar zou zijn. Een getuige is verplicht om te komen als de assisenvoorzitter hem daarvoor dagvaardt.

De tweede gecontesteerde getuige was de zoon van Nathalie Bij de Leij. Volgens Jef Vermassen, die vader Wesley bijstond, had deze getuige ‘geen enkele meerwaarde’, was hij ‘autist’ en een ‘kwetsbare minderjarige’. De jongeman liet zich echter niet uit zijn lood slaan door de manoeuvres van Vlaanderens beroemdste assisenpleiter. Rustig en sereen legde hij in het bijzijn van zijn advocaat – de minzame Kris Vincke – een waardige getuigenis af die schril afstak tegen het onderlinge geruzie door Johan Platteau – advocaat van moeder Nathalie – en Jef Vermassen. “Ik ben ook mijn zusje kwijt. En mijn mama. Niemand kan haar vervangen. Ik wil haar heel graag terug”, getuigde hij.

Egoïsme

Voor openbaar aanklager Francis Clarysse mocht het nog wel even duren voor de jongen zijn mama zou terugkrijgen. Niet dat hij de maximumstraf – levenslang – zou eisen, maar het mocht toch dertig jaar zijn. “Ik zie maar één verzachtende omstandigheid: haar blanco strafregister. Al de rest – haar triestige jeugd, haar isolement, haar borderlinestoornis, zijn dat niet. Als je huis vuil is, ruim het dan op. Als je relatie je niet gelukkig maakt, stop er dan mee. Als je geld op is, ga werken. Ik zie hier geen verdriet, maar alleen theatraal gejammer”, zei de aanklager. Johan Platteau probeerde de jury ervan te overtuigen dat het hier niet om moord ging, maar om een ongeval. “Kunt u met zekerheid uitsluiten dat Dimfy die pillen niet zelf gepakt heeft?”, vroeg hij. “Die pillen lagen overal. Ze moest niet, zoals Joske Vermeulen in de beroemde sketch van Gaston & Leo, op hoge stoelen klauteren om eraan te komen”, pleitte hij. De jury geloofde hem niet, maar zag wel meer verzachtende omstandigheden dan de aanklager. Twintig jaar was het verdict.

In Zwevezele zal Nathalie Bij de Leij zich niet meer laten zien. De vrouw sprak al tijdens het assisenproces over een nieuwe toekomst in Turnhout, waar ze familie heeft wonen. Ook haar zoon werd na de feiten in die regio opgevangen, bij een tante. Nathalie Bij de Leij heeft ondertussen meer dan een derde van haar straf uitgezeten, maar is nog niet op vrije voeten.

“Af en toe mag ze eens de gevangenis verlaten en dan ziet mijn cliënt zijn moeder”, zegt Kris Vincke, de advocaat van haar zoon. “Nathalie mag van de strafuitvoeringsrechtbank de gevangenis verlaten, op voorwaarde dat ze zich laat opnemen in een instelling waar ze verder psychologisch begeleid zal worden. Door de hele coronacrisis is het echter nog niet gelukt om die hele administratieve molen afgehandeld te krijgen en dus verblijft ze momenteel nog in de gevangenis. Met haar zoon gaat het goed. De jongen is ondertussen meerderjarig, heeft een job en staat op eigen benen”, klinkt het.