“Mijn molen stopt eigenlijk nooit met draaien”

De geur van versgebakken hamburgers met ajuin, pintjes in bekers, veertigers met hun 10-jarige dochter of zoon aan de promostand, een 80-jarige op zijn fiets in de straat met zijn wit-rode sjaal aan: dit moet wel het stadion van KV Kortrijk zijn. Tussen het feestgedruis van de eerste match van het seizoen loopt Horeca- en Eventmanager Laurent Messine (28) doelgericht nog even naar de chalet vooraan aan het plein: een laatste check-up. Nu de match begint kan hij even rustig ademen.

Zaterdagmiddag om 13u30 kom ik aan op een leeg plein aan de Veekaa. De poorten staan wagenwijd open, de rolluiken van het secretariaat naar beneden. De deur zwaait open en een ontspannen Laurent Messine in short komt naar buiten: “Je zult lachen, maar ik ben op dit moment nog aan het strijken. De hemden werden pas gisteren geleverd dus zag ik geen andere mogelijkheid om het nog snel in orde te krijgen, dus steek ik dan al te graag zelf de handen uit de mouwen”, lacht hij.

Hij gaat zijn lijstje af en telt alle vrouwen – en mannenmaten die hij nodig heeft. “Zo dat zou genoeg moeten zijn. Straks gaan die mee naar Club19. We hebben daarnaast ook nog Exclusive19. Dat is dit jaar de gloednieuwe afdeling voor onze VIP’s. Voor de eerste match hebben we Georges Leekens uitgenodigd. Straks ga ik aan het speechen om Exclusive19 in te wijden: de sponsors en meneer Leekens dus welkom heten. Nu nog even brainstormen over mijn speech“, zegt hij.

Schone lei

Hij begint luidop na te denken wat hij moet schrijven over het ‘warme’ interieur, de sponsors die vermeld moeten worden, maar ook wat hij aan meneer Leekens zal vragen.

Laurent is pas sinds 1 juli de Horeca- en Eventmanager bij KV Kortrijk. Vandaag is zijn vuurdoop. De nauwkeurigheid waarmee hij de hemden strijkt en geen kreukje verdraagt, zegt genoeg: hij wil het compleet af en in orde vandaag. “Al weet je natuurlijk dat er altijd zaken fout lopen. Ik heb heel veel zelf gedaan voor het begin van het seizoen. Ik wil met een schone lei beginnen en wil dat echt zo meegeven van in het begin. Alle medewerkers die hier staan zijn een aanspreekpunt, dus iedereen moet weten hoe alles hier in zijn werk gaat“, vertelt hij.

“Ik ken de mensen hier wel al goed. Een aantal jaar geleden kwam ik hier al drie jaar werken bij de ticketing en merchandising. Sommige medewerkers werken hier al hun veertigste jaar, voor anderen is het hun eerste seizoen.” Dat zal ik merken tot vanavond: Laurent kent iedereen en iedereen kent Laurent. Ik hol hem de hele dag na en om de twee meter spreekt iemand hem aan: ‘Goed om je hier terug te hebben’.

Hoe dichterbij de match, des te meer rinkelt de telefoon van Laurent, des te sneller wandelt hij en volg ik hem nog sneller

Terwijl hij tussen zijn tanden de speech al oefent voor zijn laptop, komt Pieter Vandoolaeghe, de commerciële manager binnengewandeld: “En zijt ge er klaar voor? Zijn de deuren al open overal? Ik zou al beter gaan opendoen zeker?”, klinkt het.

“Ik kom zo. Ik ben hier nog even de speech aan het schrijven. Ik moet mijn pak ook nog aandoen. Die poetsbakken moeten ook nog naar boven. De hemdjes zijn in elk geval al klaar. Jammer genoeg kunnen we de volledige outfits nog niet showen, maar er zit in elk geval al een rechte lijn in de kledij,” vertelt hij me trots.

Zoals hij al zei: er loopt altijd iets mis. Als manager handel je de problemen, ook al probeer je alles zo goed mogelijk voor te bereiden. Er glipt altijd wel wat door de mazen van het net.

Geduld

Pieter is ondertussen nog geen vijf minuten vertrokken om de loges en Club19 open te zetten en daar belt hij al. Het eerste van veel telefoontjes, Laurent zal non-stop de hele tijd met zijn smartphone in de hand lopen; hij moet bereikbaar zijn. Hij is één van de aanspreekpunten voor het wedstrijdgebeuren naast het veld.

Ondertussen kwamen al enkele mensen kijken om zich nog vlug een abonnement aan te schaffen. “Het secretariaat is helaas gesloten, kom gerust maandag terug met je ticket voor de wedstrijd van deze avond en dan lossen we het hier sowieso op”, antwoordde Laurent geduldig, ook al is het al de vierde maal dat iemand het secretariaat probeert binnen te dringen.

“De aanloop naar de wedstrijd is voor mij het belangrijkst. Eens de wedstrijd van start is, kan ik ook even ontspannen. Al moet er dan nog soms spreekwoordelijke brandjes geblust worden”, legt Laurent uit. Hoe dichter de match in zicht komt, hoe hoger de spanning zal oplopen, hoe meer de telefoon van Laurent zal rinkelen, hoe sneller hij van punt A naar punt B (snel)wandelt en hoe sneller ik hem achterna hol om hem bij te houden.

Peoplemanager

Ondertussen zorgen we ervoor dat de nieuwe poetsbakken voor de medewerkers op hun juiste locatie staan. Brecht Degezelle (25) uit Menen, Laura Malfait (20) en Eline Hubert (23) uit Kuurne zijn ondertussen ook aangekomen en organiseren de ticketverkoop. Brecht werkt op de financiële afdeling binnen KV Kortrijk. Eline en Laura leggen alle tickets klaar die al besteld werden, netjes met naam en toenaam genoteerd.

“Iedere medewerker verdient het grootste respect voor de job die ze uitvoeren binnen KV Kortrijk”

Ook Yentl Perin (21) komt met een grote glimlach het kantoor binnengewandeld: “Ik heb voor iedereen de bandjes mee. Laurent, dat is hier het uwe. En welk bandje moet jij hebben, Anneleen?” Je merkt zo dat Yentl een peoplemanager is. Op een bezorgde maar lachende manier zorgt ze nauwgezet dat iedereen de nodige tickets en bandjes krijgt vooraan in de chalet bij de inkom. “Het is ondertussen al mijn tweede seizoen bij KVK”, vertelt ze met een grote glimlach.

Eindelijk geraken we weg van het secretariaat en gaan we een kijkje nemen in de keuken. Daar is de kok net aangekomen om alles in gereedheid te brengen. Laurent polst even of alles oké staat om het eten tot een goed einde te brengen. Hij heeft dan wel alles piekfijn klaargezet voor het nieuwe seizoen, maar daarnaast is het ook belangrijk in zijn nieuwe functie dat iedereen op de hoogte is. “Iedereen moet ingelicht zijn. Ik geloof er keihard in dat we een goede weg zullen inslaan en dat wil ik ook duidelijk stellen aan de huidige crew”, vertelt Laurent me terwijl we met de lift naar de loges gaan.

Respect

Door zich voor te stellen aan de nieuwelingen en enkele duidelijke afspraken te maken, zie je dat ze plichtbewust de info opnemen. Hij vraagt hen om de verantwoordelijkheid op te nemen. Aan de andere kant geeft hij ze ook die verantwoordelijkheid: “Als ze tonen dat het menens is voor hen, dan gaan we samen vooruit. Bepaalde gasten ken ik al een tijdje van hiervoor. Eens ze bewezen hebben dat ze het kunnen, neem ik ze meer in vertrouwen, iets wat moet groeien natuurlijk. Iedere medewerker verdient het grootste respect voor de job die ze uitvoeren binnen KV Kortrijk, of ze nu poetsen, pinten tappen of truitjes wassen.”

Van de loges gaan we naar tribune 4. Opnieuw rinkelt zijn telefoon en onmiddellijk mogen we helemaal terug richting secretariaat. Laurent stapt met een stevige tred door van het één naar het ander. Het zijn niet alleen de voetballers van wie hun conditie op punt staat. We zijn nog niet helemaal heelhuids binnen of zijn telefoon rinkelt alweer. Nu neemt hij toch even de tijd om zijn maatpak aan te trekken en ik kan eindelijk even op adem komen. Helemaal piekfijn tot en met de rode veters komt Laurent terug tevoorschijn. Op zijn das: een dasspeld van zijn opa zaliger: “Die brengt me geluk.”

Claudi en Patricia

Ondertussen komen twee lieve dames mooi in wit en rood het rek met de hemdjes halen om mee te nemen naar Club19. Het zijn Claudi Van Wietendaele (52) en Patricia Braem (58). “We werken hier allebei al van ons 16 jaar. We hebben al alles gedaan: gekookt op de stages, pintjes getapt… over het hele terrein en het stadion hebben we ons al bezig gehouden. KVK? Dat zit in ons bloed. Om niet te zeggen dat we hier zijn opgegroeid”, vertellen de dames nostalgisch.

Nu sturen ze de meisjes en jongens aan bij de VIP’s. Eén meisje heeft het juiste hemdje niet. Laurent vraagt dan misschien verantwoordelijkheid van zijn mensen, maar hij neemt ook direct zijn verantwoordelijkheid: “Welke maat zou je dan wel nodig hebben. Gaan we direct bestellen voor de volgende match. Jij krijgt uiteraard ook eentje op jouw maat“, stelt hij gerust.

“Als ik vannacht thuiskom, drink ik iets stevigs, maak ik even mijn hoofd leeg en daarna ga ik alles nog eens opnieuw over”

Na nog zo’n -wat lijkt- 25 keer op en neer en heen- en weergeloop en even veel telefoontjes later, is het bijna tijd voor de speech in Exclusive19. Laurent maakt zich op en neemt de micro ter hand. De woorden vloeien spontaan uit zijn mond. Hij duidt op enkele ‘smaakmakers’ en Georges Leekens gaat graag op zijn vragen in. Stilaan vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Op de terugweg van Exclusive19 is de focus van Laurent er nog altijd. De spanning is echter wat gaan liggen. Er is nu niet alleen tijd voor handjes schudden en even snel goedendag, maar er kan al een babbeltje vanaf. Alle platformen draaien op volle toeren. En nu?

“Nu heb ik wel even tijd om naar de wedstrijd te kijken en straks nog even rondtoeren om alles draaiende te houden. Als ik vannacht naar huis rijd en ik thuiskom, drink ik ne straffen. Dan maak ik vijf minuten mijn hoofd leeg. Daarna ga ik alles over: wat er goed ging, wat er slecht ging. Wat er beter kan bij de crew en de organisatie, maar ook bij mij. Weet je? Mijn molen stopt eigenlijk nooit met draaien.”

(Anneleen Deseyn)