Marvin Odent (38) raakte vijf jaar geleden verlamd na een werkongeval, maar de Hollebekenaar bleef niet bij de pakken zitten en stortte zich op een nieuw passie: handbike. Vijf jaar later droomt hij ervan om Belgisch kampioen te worden en inspireert hij lotgenoten om ook uit het dal te kruipen met zijn vzw Life On Wheels. Als lid van de toegankelijkheidsraad ziet hij veel goeie dingen, al is er nog werk aan de winkel wat de toegankelijkheid van de Menenpoort betreft.
“Ik was als timmerman in een gebouw bezig met lange planken naar boven te dragen op een draaiende trap. Ik moest met mijn latten passeren langs het plafond van de stelling, maar om te kunnen passeren zette ik een stap achteruit. Achter mij was er een raam dat open was en ik ben achterwaarts door dat raam een zestal meter naar beneden gevallen. Mijn rug was gebroken, met als gevolg dat ik geen gevoel meer heb vanaf mijn borstbeen.”
Had je meteen door dat je verlamd was?
“Nee, ik kon natuurlijk niet meer rechtstaan, maar ik had ook een klaplong en tien gebroken ribben. Mijn voornaamste zorg op dat moment was dat ik niet kon ademen. Dat was beangstigend. Helemaal in het begin waren die benen bijzaak. Ik had gedacht dat ik na een zestal weken wel weer weg ging zijn, zoals bijvoorbeeld bij een beenbreuk. Mondjesmaat sijpelde toch binnen dat het niet zo simpel ging zijn en besefte ik dat het niet meer goed ging komen. Dat was wel een minder dagje.”
Heb je je er al een beetje mee kunnen verzoenen?
“Verzoenen is misschien wel het juiste woord. Mensen spreken vaak over aanvaarden, maar eigenlijk aanvaard je dat nooit omdat het een constant gevecht is. Ik vergelijk het soms met je schaduw als je in de zon loopt. Er zijn dagen dat je in je eigen schaduw loopt en er zijn dagen waar de schaduw achter je ligt. Zo kan je daarmee leven en er het beste van maken. Ik heb eigenlijk nooit diep gezeten. Voor mij was het simpel: ik had een gezin, drie kinderen, mensen rondom mij… Als je verbitterd ben en constant klaagt, dan kan je die entourage niet houden. Je hebt meer te verliezen als je depressief bent dan wanneer je gewoon verder je eigen ding doet. Dat is altijd redelijk goed gegaan.”
Heb je nog hoop dat je ooit zal kunnen stappen?
“Als de wetenschap een oplossing vindt, ja. Maar uit mezelf gaat het niet gebeuren.”
Ik zie dat je stevige armen hebt. Komt dat door het handbiken?
“Ik heb altijd brede schouders gehad. Dat zit in mijn gestel. Het is misschien raar om te zeggen, maar ik heb een beetje aanleg om te handbiken (lacht).”
Je doet mee aan wedstrijden?
“Zondag was mijn eerste wedstrijd in anderhalf jaar. Dat was een kort tijdritje. Ik was tweede algemeen en eerste in mijn categorie. In de wegwedstrijd was ik vierde en tweede in mijn klasse. Ik moet zeggen: het gaat redelijk goed dit jaar. In de wedstrijd voelde ik dat ik mee kan met wie ik wil.”
Dat vraagt ook veel training?
“Ik denk dat ik wekelijks tussen de 100 en 150 kilometer rijd. Ik probeer iedere maand wel een rit te doen van 100 km. Gewoon omdat het geestig is. Vorige maand heb ik de Leie afgereden tot bijna in Zulte en terug. Ik probeer ook jaarlijks naar de zee en terug te rijden. Dat begint stilaan een traditie te worden.”
Is de Menenpoort toegankelijk genoeg voor rolwagengebruikers?
“Niet echt, je moet al de vestingen op via het openluchtzwembad of de Bollingstraat. Qua toegankelijkheid zou het beter kunnen. Er is werk aan de winkel, maar alles wat er nieuw bijkomt of nu aangepakt wordt, is zo goed als toegankelijk. Dat is dus positief. Ik zit in de adviesraad voor toegankelijkheid. Bij de herinrichting van de Leet worden wij betrokken en mogen we helpen kijken of de materialen goed zijn, de stoepranden niet te hoog zijn…”
Je komt wel op voor je lotgenoten, bijvoorbeeld ook met Life On Wheels. Heb je nog grote dromen of ambities?
“In theorie zou ik moeten zeggen ja, maar nu ben ik eigenlijk heel gelukkig. Ik vind dat mensen ook eens mogen content zijn met wat ze hebben. Ik wil ook de toegankelijkheidsraad en Life On Wheels verder uitbouwen zodat we mensen kunnen meetrekken en doen beseffen dat toegankelijkheid belangrijk is. Eigenlijk is mijn droom dat de toegankelijkheidsraad niet meer hoeft te bestaan. Een andere droom is om ooit Belgisch kampioen te worden, maar dat zal nog niet voor morgen zijn.”
Meer info over Life on Wheels op Facebook. Op 11 september organiseren de Koersduvels, waarvan Marvin secretaris is, een G-sportwielerwedstrijd.
Onder de Menenpoort
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
