Margot Derycke: “Ik ben trots dat mijn kinderen Ieperlingen zijn”

Radio 2-luisteraars kennen Margot Derycke (34) van haar prachtige radioreportages en occasionele presentatiewerk, toneelliefhebber hebben haar misschien aan het werk gezien bij Corneelkring Brielen en PROT. Hoewel ze al meer dan 12 jaar in Ieper woont, voelt ze zich echter nog geen Ieperling. “Ik heb nog altijd het gevoel dat ik hier met vakantie ben.”

Margot Derycke was amper 19 jaar toen ze een wedstrijd won op het toenmalige Radio Donna en vanuit het niets de Top 2005 mocht presenteren. Sindsdien heeft de radio haar niet meer losgelaten. Ondertussen is ze al bijna 15 jaar aan de slag bij Radio 2 West-Vlaanderen. “Nu presenteer ik niet vast, maar ben ik de vervanger als de andere twee presentatoren ziek of met vakantie zijn. Daarnaast ben ik programmamedewerker: programma’s voorbereiden, reportagewerk en presentatie. Die combinatie vind ik tof.”

Je was al van jongs af op de radio. Een kinderdroom?

“Mocht je nu in de vriendenboekjes kijken, dan denk ik dat ik meestal juffrouw geschreven heb bij wat ik later wou worden. Als tiener wist ik het wel al. Ik speelde radiootje thuis met de cassettes. In het zesde middelbaar wist ik dat ik radiopresentator wilde worden, maar iedereen adviseerde me om journalistiek te studeren, zodat ik ook van andere media kon proeven. Daar kreeg ik onder meer les van Wim Chielens. Hij leerde me de liefde voor het reportagewerk, verhalen vertellen via de radio, terwijl ik eerder zin had om te presenteren.”

Wat is er mooi aan het maken van radio?

“Het is een heel pure vorm van media en je kan er toch je eigen ding van maken. Je kan sfeer scheppen met geluiden. Iets kan heel mooi zijn op de radio, maar als je er dan een filmpje van maakt… Het medium radio is wel veranderd. Vroeger duurden reportages langer. Nu moet je veel sneller je verhaal vertellen en in kortere tijd naar de kern van het verhaal gaan. Dat is goed, maar ook soms ambetant. Wat ik wel een fijne evolutie vind, zijn de podcasts. Daar wil ik heel graag meer mee doen.”

Je bent van Emelgem. Hoe kwam je in Ieper terecht?

“Mijn man werkt voor ACV en moest kiezen tussen de Kust en de Westhoek. Dan was de keuze snel gemaakt. Hoewel ik als kind niet veel in de Westhoek kwam, zag ik het wel zitten om hier te komen. En ik zeg het nog iedere dag: het is tof dat wij hier wonen. Ik vind het ook geweldig om ergens opnieuw te beginnen. Ik zou het iedereen aanraden. Niet dat ik zo’n verleden heb in Izegem, maar ik vind het tof om zelf je netwerk op te bouwen op een andere plaats.”

“Ik heb nog vaak het gevoel dat ik in Ieper met vakantie ben”

Voel je jezelf al Ieperling?

“Nee, maar ook geen Izegemnaar. Ik weet dus niet wat ik ben en heb nog vaak het gevoel dat ik in Ieper met vakantie ben, misschien ook omdat het nogal een toeristische stad is. Ik voel me soms nog een beetje een indringer, net omdat ik soms denk dat ik met vakantie ben. Het is niet omdat ik hier niet graag woon. Ik denk dat mijn kinderen dat wel zullen hebben en ik ben trots dat ze Ieperlingen zijn.”

Brengen jullie vaak een bezoekje aan de Menenpoort?

“Eigenlijk rijd ik daar niet zo vaak onderdoor, ook al vind ik het zeker in de winter, als het zo mooi verlicht is, iets romantisch hebben. Nu is dat ook – excuses – een heel fijne speelplek voor de kinderen. Als ik daar passeer met de kinderen zijn ze even bezig met te spelen op de trappen. Ook de miniatuurversie, waar je aan kan voelen, vinden ze heel leuk. We vertellen dan ook wel wat de betekenis is achter de Menenpoort. Mijn man is stadsgids in Ieper en kent veel van de geschiedenis.”

Waar wonen jullie?

“Bij het VTI aan het Scholierenpad, maar we zijn volop aan het verbouwen, waardoor we nu op een appartement wonen in de Brugseweg. Dat is wel niet ideaal in deze coronatijden. De bouw gaat wel vooruit en als we de kinderen meebrengen, zien ze wel dat het heel tof zal worden.”

Welke impact heeft de coronacrisis nog op jullie?

“In een appartement met drie kleine jongeren is lastig, zeker met een peuter. Hij loopt een beetje verloren. Ik vind het wel tof om juf te spelen. Zo lang het geen filmpjes zijn. Ik ben niet zo digitaal aangelegd. Soms heb ik eens een week dat ik helemaal niet kijk naar alles, want dat is heel vermoeiend. Videochatten vind ik ook verschrikkelijk. Voor de rest valt het mee. Ik kan nog gaan werken, al is het nu al een tijdje parttime.”

Was dat een bewuste keuze?

“Ik was te vermoeid. De kinderen zijn niet de beste slapers en als je nog ‘s nachts moet opstaan… Dat gaat voor eventjes, maar hou je niet vol. Ik speel ook toneel. Dat doe ik zo graag dat ik daar ook tijd voor wilde maken.”

Heb je nog nooit gedacht om professioneel te acteren?

“Ik heb altijd toneel gedaan in de Academie in Izegem. Ik had wel goede punten, maar ik heb er nooit aan gedacht om het beroepshalve te doen. Een hobby blijft soms beter een hobby. Ik vind het wel leuk om eens iemand anders te zijn. In december zal ik trouwens een stuk spelen, samen met mijn vroegere leraar Wim Chielens. Daar kijk ik naar uit.”

Kijk je ook uit om je vrienden en familie terug te zien na de lockdown?

“De sociale contacten begin ik nu wel te missen, ja. We hebben mijn ouders ondertussen al een hele tijd niet meer gezien. Onze vrienden hebben vaak ook kinderen en dan is het moeilijk om afstand te bewaren. Ik ben al blij als we iemand tegenkomen in de Palingbeek of als ik eens naar de Colruyt mag, zeker als er een rij staat. Dan kan ik even op adem komen.”