Frank Buyse (60) zit óók thuis, maar gaat elke dag op zoek naar wat zon in donkere coronatijden. En deelt die graag. Wat hoop en humor, elke dag een vitamientje.
Het bestaat ook met een onzichtbare vijand, net als in oorlogstijden. Collateral damage. Nevenschade. In coronatijden meet ik hier zelfs steeds meer nevenschade: ik moet almaar toegeven dat mijn vrouw gelijk heeft.
Gisteren moest ik voor het eerst na zo’n tien dagen uit mijn kot. Voor écht. Voor het werk. “Een ESSENTIËLE verplaatsing”, zei ik. “Zo’n lang en persoonlijk interview gaat niet telefonisch!”
Ann vond het maar niets. Nood breekt wet, vond mijn voorzichtige verpleegster.
Ik vertrok toch. Maar na het discussietje al met minder goesting, al minder juichend Ik Kom Weer In De Wereld! De pret – interviewen is het mooiste aan ons vak – was er al een beetje af.
Het beterde er niet op toen ik merkte dat mijn wagen in de garage eigenlijk te vuil was om uit zijn kot te komen. En al zeker niet toen ik de fotograaf ophaalde aan het station. We zien elkaar niet zoveel, maar als het gebeurt is het altijd zeer warm en uitbundig en geestig – ik beschouw Kris als een vriend. “Neem het niet persoonlijk, maar we gaan niet kussen”, grijnsde die vriend meteen en kroop op de achterbank. Voorzichtig. Hij had gelijk natuurlijk, maar gezellig is anders. Kwam ik nu eens dicht bij een vriend.
Op de plaats van afspraak beterde het ook niet. Op de oprit stond het vol wagens. Meteen een beetje onrustig tegen elkaar: “Binnen zit het toch niet vol mensen…?”
Dat viel wel nog wel mee. Maar toch iets teveel om goed te zijn. En toen we in de openbare coronawereld foto’s gingen nemen, zag ik zowaar een groepje jongeren samenklitten. Samenscholingsverbod, nooit van gehoord hier zeker? Ik werd kregelig van die openbare wereld.
En dan kwam er nog verkeersstress bij ook. Eerst moest ik snelsnelsnel rijden, Kris wilde vanop zijn achterbank graag die eerste trein terug halen. Er was niet eens meer tijd voor ons traditioneel gezellig sigaretje na de job. Weg vriend! Mooie vriend ben jij! En dan nog meer stress: de wereld staat stil en de openbare werken liggen duidelijk ook stil, ik moest gvd nog eens helemaal omrijden.
Ik kwam helemaal gestresst thuis. “Hoe was het?”, vroeg Ann. “Leuk”, zei ik. “Gaan we nu snel weer met z’n tweetjes gezellig aperitieven…?” Maggie, ik wil eigenlijk liever niet meer uit mijn kot!
Nergens beter dan thuis, misschien moet ik toch maar eens aan de soap beginnen. Neen, ik heb al mijn serie. Keizersvrouwen, op Netflix. Mijn guilty pleasure in coronatijden inmiddels. Ook al een geneugte van thuis.
Gisteravond keek ik gezellig languit naar de laatste aflevering. Het is een Nederlandse serie met onder meer Hilde Van Mieghem en Barbara Sarafian. Over een escortbureau met hele sexy vrouwen met waanzinnige decolletés. Wat ze allemaal doen met de machtigste mannen van de wereld dateert duidelijk uit de tijd dat er nog geen regel van 1,5 meter afstand was. En het gaat over cocaïnehandel, witwasserij en allemaal mannen en vrouwen die nogal op elkaar schieten. Maar in de laatste aflevering wint wel de vrouw. Alweer.
Dagboek in tijden van corona
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier