Vijfentwintig jaar nadat de Deerlijkse Els Decottenier Belgisch Kampioen wielrennen op de weg werd bij de Elite, ontdekte ze een nieuwe passie: de loopsport. Vorig weekend stond de moeder van drie tijdens de prestigieuze Paascorrida van haar woonplaats Deerlijk op het podium algemeen.
Els Decottenier, een naam als een klok in de jaren ‘90 in het wielermilieu, begon pas met wielrennen op haar 16de. “Ik begon bij de Wielertoeristen van Sellewie, niet bepaald met de goesting van mijn ouders”, vertelt Els. “Ik was toen het enige meisje bij de club. Van mijn drinkgeld kocht ik een fiets. Je kan dat niet meer vergelijken met nu. Toen was er één koers in het weekend.”
Palmares
In 1995 werd Els Belgisch Kampioen bij de Elite in Gits. “Dit had ik totaal niet verwacht. Ik reed al vroeg in de koers weg en bleef, zonder ploegmaats, want die had ik niet, uit de greep van de achtervolgers. Een jaar later leek het dezelfde weg op te gaan, maar pech stak toen stokken in de wielen. In 1997 en 1999 werd ik in respectievelijk Willebroek en Sint-Niklaas telkens tweede. In 1989 was dit een derde plaats op het Nationaal Kampioenschap tijdrijden in Brussel. In 1997 werd ik derde in de Ronde van Vlaanderen. Catherine Marshal won voor Hanka Kupfernagel. Toen zat de muur van Geraardsbergen nog in het parcours. Start en aankomst waren in Sint-Lievens-Houtem. Toen was mijn prijs… een tapijt. Ik reed mijn volledige carrière enkel en alleen voor Deerlijk, toen nog Atlas Deerlijk. Die alleen mag je letterlijk nemen. Ik was de enige dame in de ploeg, waardoor menig tegenstander plaats zocht in mijn wiel. Ik overwoog ooit eens de overstap naar Vlaanderen 2002, maar al vlug wist ik dat dit niet mijn ding was. Rijden in het buitenland was niet aan mij besteed. Een keer in Duitsland, op mijn 25ste, toen ik vroeg in de wedstrijd wegreed en zo kon winnen. Ieder jaar was ik wel goed voor tussen de vijf en tien overwinningen, waarvan ook zeven keer West-Vlaams Kampioen. Ik reed mijn volledige carrière zonder trainer, zonder enige begeleiding. Op mijn 29ste vond ik het welletjes. Mijn schoonmoeder, die altijd en overal mee was, had kanker en was erg ziek. Mijn laatste koers, de omloop van Wenduine, waar ik tweede werd, was ze niet meer mee. Dan denk je… koersen is maar bijzaak. We wilden kinderen, en het was belangrijk dat mijn schoonmoeder dit nog meemaakte. Op mijn dertigste kreeg ik mijn eerste dochter, Femke. Later volgden Silke en Frauke. In die periode was ik fulltime huismoeder.”
Nooit genoeg
Vijfentwintig jaar na het hoogtepunt in haar wielercarrière vond Els een nieuwe passie. “In oktober 2020 kreeg ik voor het eerst de smaak te pakken. Ik ging dagelijks wandelen met mijn hond Arco, soms tot 15 kilometer. Tot ik op een doordeweekse dag eens bij mezelf dacht… waarom niet eens een keertje lopen? Op de joggingpiste van Deerlijk waren dit meteen twee rondjes. Ik was meteen gedreven. Ik had nooit genoeg gelopen, nooit snel genoeg… Mijn eerste wedstrijd was de 15 kilometer op de Kerstcorrida. Toen dacht ik: nooit meer. Veel te snel gestart waardoor iedereen mij voorbijging. Toen werd ik derde Deerlijkse. Vorig jaar in augustus stond ik aan de start van Stasegem Loopt! Daar werd ik derde dame algemeen. In een sprintje voor de tweede plaats haalde ik het net niet.
Dit jaar stond ook mijn eerste veldloop op de kalender in Harelbeke, de E3 Gavercross. Daar zegevierde ik in mijn categorie. In totaal haspelde ik al een tiental wedstrijden af. Met te veel tweede plaatsen en vierde plaatsen algemeen. (lacht) Vorig weekend stond in mijn woonplaats de eerste Paascorrida geprogrammeerd. Een wedstrijd waar ik mijn zinnen op had gezet. Dit is ten voordele van De Kim en De Sam buitengewoon onderwijs, de school waar ik werk. We passeerden langs mijn deur. Carline Deseyn won de wedstrijd. Ik werd mooi derde. Tevreden? Ja en nee. Ik loop op training en wedstrijd steeds hetzelfde tempo. Een trainer heb ik nog altijd niet. Mijn doel nu is om een halve marathon te lopen. Naar alle waarschijnlijkheid zal dit Dwars Door Desselgem worden op 8 mei.”
Trainingstochtje
“Lopen is momenteel heel belangrijk in mijn leven. Ik droom nergens anders meer over. (lacht) Momenteel maak ik wekelijks vijf keer een trainingstochtje. Het liefste doe ik dit ‘s morgens, maar dit is vanwege mijn werk in De Kim niet altijd mogelijk. Daar sta ik in voor de opvang, de refter, poetsen, busbegeleiding… En ik vervang iemand in de gemeentelijke bibliotheek. Maar ik doe het heel graag”, besluit Els Decottenier. (Eddy Lippens)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
