De Sint-Rochuslaan heeft natuurlijk wel iets. De bomenrijen langs de twee kanten van de straat en al die huizen met een verleden “en vooral op de hoek van de straat: de Pit’s”, zegt Liselotte. En dan is het niet zozeer omdat het huis met de trapgevel aan het nummer 1 een van de oudste woningen van de Kortrijkse binnenstad is. Het is een vooral een concertcafé waar al 33 jaar lang punk- en andere luidruchtige bands hun ding kunnen doen.
Liselotte is van origine van Waregem. Wat haar aan The Pit’s bindt? “Punk is een beetje mijn leven. En ja, de Pit’s is legendarisch, hé. Er is nergens een authentieker café te vinden. Iedereen mag daar zijn wie hij is. Ik heb er heel veel vrienden. Ze zijn mijn familie. Oké, er komen altijd nieuwe mensen, ook veel punkers uit Noord-Frankrijk, maar de sfeer is er uniek.”
Echte Kortrijkzane
“Mijn lief woont in Antwerpen en ook al kom ik daar ook graag, ik zou Kortrijk niet kunnen achterlaten. Totaal niet. Ik ben een echte Kortrijkzane geworden. Kortrijk is een stad, maar is tegelijk ook volks en klein. Overal waar je komt, Den Bras, den Trap, de Cassimir, je ziet er mensen die je kent. In Antwerpen is alles veel meer verspreid. Daar moet je afspreken om je vrienden te zien.”
Tot enkele jaren geleden woonde Liselotte aan de rand van Antwerpen, in Willebroek. “Ik heb jaren bij Randstad in Brussel gewerkt. De eerste jaren woonde ik in Zwevegem. Toen mijn toenmalige relatie stukliep, vond ik dat ik maar beter dichter bij mijn werk kon wonen. Ik verkocht mijn huis en kocht iets in Willebroek. Maar daar heb ik me nooit goed gevoeld.” Op een gegeven moment besloot ze dan maar terug te keren naar West-Vlaanderen. “Ik wou echt naar Kortrijk komen. En specifiek naar deze straat. Omwille van The Pit’s en de bomen in de straat. Ik was smoorverliefd op dat geveltje. Maar ik kwam hier binnen en het was een ramp. Maar ik zag meteen wat je ermee kon doen.”
“Ik heb bewust geen kinderen om te kunnen doen wat ik wil. Is dat egoïstisch?”
Intussen heeft ze het huis helemaal verbouwd. De voordeur is lichtblauw, net als haar haar. “Bleekblauw is mijn kleur,” lacht Liselotte. “Ooit, toen ik zeventien jaar was, heb ik mijn haar eens knaloranje gekleurd. Mijn ouders waren daar niet zo gelukkig mee. Al zeiden ze later dat ze het eigenlijk wel mooi vonden. Van nature ben ik lichtbruin. Maar dat past totaal niet bij mij. Daar krijg ik stress van. Ik heb al veel kleuren gehad. Rood, groen, roze, bruin, blond, ik heb ook een tijdje met een zwart kapsel rondgelopen. Maar zwart past niet meer bij me, dat is te hard. Bleekblauw dus. Ik voel me helemaal goed in mijn vel.”
Rug vol tatoeages
Over dat vel gesproken. Dat is al even kleurrijk. En bebloemd. “Ik was 35 toen ik mijn eerste tatoeage liet zetten. Vrij laat, hé. Maar eenmaal je begint, ben je vertrokken. Intussen staan mijn rug en mijn kuiten ook vol. Ik ben er blij mee. Ik zeg het, ik voel me goed in mijn vel. Ik vind het plezant, mijn leventje. Het zit goed in elkaar. Het heeft lang geduurd eer ik mijn draai had gevonden, maar ik ben content. Ik heb dat goed gedaan.”
Niet gebonden
Dat leventje is gevuld met concerten en festivals. Al jarenlang. “ik heb mijn leven ingericht zodat ik kan blijven bewegen. Veel reizen en naar optredens gaan, in binnen- en buitenland. Ik heb bewust geen kinderen. Ik heb die vrijheid gewild om te kunnen doen wat ik wil. Is dat egoïstisch? Ik vind van niet. Het is een andere manier van leven. Ik ben niet gebonden. Oké, ik heb Yoko, maar er is altijd opvang voor haar.” De oude Sarplaninac hond, een herdershond uit de Balkan, kijkt even op wanneer ze haar naam hoort, maar legt dan weer haar kop neer. En Luc Vanderpoele is er niet bij om haar tegen te spreken als ze zegt dat ze niet gebonden is. De ironie wil dat ze haar Antwerpse lief leerde kennen kort nadat ze uit het Antwerpse was verhuisd.
“Ik kende hem al een paar jaar, had af en toe al eens met hem gepraat na een optreden, en zo begonnen we op de duur ook met elkaar te communiceren via Messenger. Aanvankelijk dacht ik niet aan een relatie. Omwille van dat leeftijdsverschil.”
Jong van geest
Luc Vanderpoele is 69 en gepensioneerd. Hij heeft zijn hele leven in de haven gewerkt. Hij musiceert nog altijd en is ook actief als vrijwilliger in de Roma. “Luc is jong van geest. Hij is de enige man die me wat kan kalmeren. Ik ben nogal een ongedurig iemand. Maar ook al krijg ik mijn kuren, hij kan daar mee om. En neen, we zijn niet constant samen. Hij heeft zijn vaste stek en ik de mijne. Dat werkt voor ons. We zijn van de donderdagavond of de vrijdag samen tot de maandagmorgen en dat is goed zo. We hebben allebei onze vrijheid nodig en zijn toch samen. Hopelijk voor lang. Hij leeft veel gezonder dan ik. Wie weet, overleeft hij mij. Tijdens de week hou ik me rustig, ik heb een job bij een sociaal secretariaat, maar in het week durf ik wel eens uit de bol gaan. Overal waar ik binnenstap, kom ik als laatste buiten. Ik probeer vooral in het moment te leven. Dat heb ik ook geleerd van Luc. Hij is compleet niet met zijn leeftijd bezig. Hij zal natuurlijk ouder worden. Dat is onvermijdelijk. Komt er een tijd dat hij zorg nodig heeft, dan zal hij toch naar Kortrijk moeten komen”, schatert ze.
Alle mensen zijn gelijk, maar tegelijk zijn we ook allemaal verschillend, anders. ‘Anders’ zoomt in op mensen die bewust of onbewust afwijken van de norm. Noem ze ‘buiten gewoon’.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
